Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ (421-460)

Αποτέλεσμα εικόνας για etica en la antigua greciaΟΙ. ἀλλ᾽ οἱ θεοί σφιν μήτε τὴν πεπρωμένην
ἔριν κατασβέσειαν, ἐν δ᾽ ἐμοὶ τέλος
αὐτοῖν γένοιτο τῆσδε τῆς μάχης πέρι
ἧς νῦν ἔχονται κἀπαναίρονται δόρυ·
425 ὡς οὔτ᾽ ἂν ὃς νῦν σκῆπτρα καὶ θρόνους ἔχει
μείνειεν, οὔτ᾽ ἂν οὑξεληλυθὼς πάλιν
ἔλθοι ποτ᾽ αὖθις· οἵ γε τὸν φύσαντ᾽ ἐμὲ
οὕτως ἀτίμως πατρίδος ἐξωθούμενον
οὐκ ἔσχον οὐδ᾽ ἤμυναν, ἀλλ᾽ ἀνάστατος
430 αὐτοῖν ἐπέμφθην κἀξεκηρύχθην φυγάς.
εἴποις ἂν ὡς θέλοντι τοῦτ᾽ ἐμοὶ τότε
πόλις τὸ δῶρον εἰκότως κατῄνεσεν.
οὐ δῆτ᾽, ἐπεί τοι τὴν μὲν αὐτίχ᾽ ἡμέραν,
ὁπηνίκ᾽ ἔζει θυμός, ἥδιστον δέ μοι
435 τὸ κατθανεῖν ἦν καὶ τὸ λευσθῆναι πέτροις,
οὐδεὶς ἔρωτ᾽ ἐς τόνδ᾽ ἐφαίνετ᾽ ὠφελῶν·
χρόνῳ δ᾽, ὅτ᾽ ἤδη πᾶς ὁ μόχθος ἦν πέπων,
κἀμάνθανον τὸν θυμὸν ἐκδραμόντα μοι
μείζω κολαστὴν τῶν πρὶν ἡμαρτημένων,
440 τὸ τηνίκ᾽ ἤδη τοῦτο μὲν πόλις βίᾳ
ἤλαυνέ μ᾽ ἐκ γῆς χρόνιον, οἱ δ᾽ ἐπωφελεῖν,
οἱ τοῦ πατρός, τῷ πατρὶ δυνάμενοι τὸ δρᾶν
οὐκ ἠθέλησαν, ἀλλ᾽ ἔπους σμικροῦ χάριν
φυγάς σφιν ἔξω πτωχὸς ἠλώμην ἀεί.
445 ἐκ τοῖνδε δ᾽, οὔσαιν παρθένοιν, ὅσον φύσις
δίδωσιν αὐταῖν, καὶ τροφὰς ἔχω βίου
καὶ γῆς ἄδειαν καὶ γένους ἐπάρκεσιν·
τὼ δ᾽ ἀντὶ τοῦ φύσαντος εἱλέσθην θρόνους
καὶ σκῆπτρα κραίνειν καὶ τυραννεύειν χθονός.
450 ἀλλ᾽ οὔ τι μὴ λάχωσι τοῦδε συμμάχου,
οὐδέ σφιν ἀρχῆς τῆσδε Καδμείας ποτὲ
ὄνησις ἥξει· τοῦτ᾽ ἐγᾦδα, τῆσδέ τε
μαντεῖ᾽ ἀκούων, συννοῶν τε τἀξ ἐμοῦ
παλαίφαθ᾽ ἁμοὶ Φοῖβος ἤνυσέν ποτε.
455 πρὸς ταῦτα καὶ Κρέοντα πεμπόντων ἐμοῦ
μαστῆρα, κεἴ τις ἄλλος ἐν πόλει σθένει.
ἐὰν γὰρ ὑμεῖς, ὦ ξένοι, θέλητ᾽ ὁμοῦ
σὺν ταῖσδε ταῖς σεμναῖσι δημούχοις θεαῖς
ἀλκὴν ποεῖσθαι, τῇδε μὲν πόλει μέγαν
460 σωτῆρ᾽ ἀρεῖσθε, τοῖς δ᾽ ἐμοῖς ἐχθροῖς πόνους.
***
ΟΙ. Άμποτε οι θεοί την πεπρωμένη τους διχόνοιανα μην τη σβήσουν, αλλά σ᾽ εμένα την απόφαση ν᾽ αφήσουνποιό τέλος μέλλεται στη μάχη τους, που τώρα κρέμονταικι οι δυο τους απ᾽ αυτή, ένας στον άλλον κραδαίνοντας το δόρυ.425Μήτε λοιπόν εκείνος που κρατεί σκήπτρο και θρόνο,εκεί να κρατηθεί, μήτε κι ο άλλος που βγήκε από την πόλη,να ξαναμπεί ποτέ σ᾽ αυτήν. Που τον γονιό τους,όταν άτιμα απ᾽ την πατρίδα τον απόδιωξαν,ούτε τον κράτησαν αυτοί ούτε και τον προστάτεψαν,αλλά ανέχτηκαν κι οι δυο να πεταχτεί στον δρόμο,430εξόριστος να κηρυχτεί.Μπορείς ίσως να πεις, εγώ το θέλησα, κι εύλογαη πόλη τη χάρη αυτή μου παραχώρησε.Όχι, σου λέω, όχι. Γιατί τη μέρα εκείνηπου μέσα μου έβραζε ο θυμός κι έλεγα πιο γλυκός435ο θάνατος, ας με λιθοβολήσουν, κανείςδεν θέλησε σ᾽ αυτή μου τη λαχτάρα να συντρέξει.Και μόνον όταν, με το πέρασμα του χρόνου, ωρίμασεο μεγάλος σπαραγμός, όταν πια συναισθάνθηκα πόσο ξεστράτισεη οργή μου εκείνη, γυρεύοντας εκδίκησησκληρότερη για τα παλιά μου κρίματα,έγινε αυτό που έγινε· μετά από χρόνια440η πόλη βίαια από τη γη της μ᾽ εξορίζει,κι αυτοί που θα μπορούσαν, γιοι του πατέρα τους,χέρι να δώσουν στον πατέρα τους, αρνήθηκαννα κάνουν κάτι· ενώ θ᾽ αρκούσε ένας μικρός τους λόγος,πήρα εξαιτίας τους της εξορίας τον δρόμο,κι έτσι φτωχός εδώ κι εκεί παράδερνα.445Αντίθετα, κι ας είναι κόρες, απ᾽ αυτές, όσοτο επιτρέπει η φύση τους, έχω τα μέσα για να ζω,γωνιά να βάλω το κεφάλι μου, δικούς να με στηρίζουν.Ενώ εκείνοι οι δυο, αντί για τον πατέρα τους,προτίμησαν θρόνους και σκήπτρα να κρατούν,σαν τύραννοι στον τόπο τους να βασιλεύουν.450Αλλά μη νοιάζεσαι, δεν πρόκειται σ᾽ εμένα σύμμαχο να βρουν·μήτε ποτέ θα τους προκύψει όφελος,από την εξουσία τους στη Θήβα.Το ξέρω αυτό καλά, ακούγοντας και τις μαντείες της κόρης μου,συγκρίνοντας με τους παλιούς χρησμούςπου ο Φοίβος κάποτε έδωσε σ᾽ εμένα, και μου βγήκαν.455Μετά απ᾽ αυτά, ας στείλουν και τον Κρέοντα σε ζήτησή μου,ή κι όποιον άλλον έχει αξίωμα στην πόλη.Φτάνει εσείς να το θελήσετε, καλοί μου ξένοι, μαζίμε τις σεμνές θεές που τους ανήκει ο τόπος,να με στηρίξετε γερά, οπότε εξασφαλίζετεστην πόλη σας σπουδαίο σωτήρα και στους εχθρούς μου460την εκδίκησή μου που θα τους πονέσει.

Αναξίμανδρος

Νεότερος του Θαλή, ο Αναξίμανδρος γεννήθηκε το 611 π. Χ.· λέγεται πως πρώτος αυτός συνέγραψε έργο με τίτλο Περί Φύσεως, το 547 π.Χ., λίγο πριν από το θάνατο του: το βιβλίο αυτό μάλιστα υπήρχε και στη βιβλιοθή­κη του Λυκείου, άρα ο Αριστοτέλης και ο Θεόφραστος πρέπει να το είχαν διαβάσει. Η ζωή του Αναξίμανδρου μας είναι σχεδόν παντελώς άγνωστη, αν και διαδραμάτισε πιθανότατα σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της πολιτείας του, καθώς ηγήθηκε της ίδρυσης μιας νέας αποικίας των Μιλησίων στη Μαύρη Θάλασσα, της Απολλωνίας. Του αποδίδονται ένας χάρτης της γης, οι αστρονομικές εργασίες για τον προσδιορισμό του μεγέθους της απόστασης των αστέρων, η επινόηση του ηλιακού πίνακα καθώς και του γνώμονα: λέγεται, τέλος, πως δίδασκε ότι η γη είναι σφαιρική και βρίσκεται στο κέντρο του σύμπαντος.
 
        Δεν μας έχουν απομείνει πια απ’ αυτόν παρά ελάχιστες γραμμές, που έχουν προσφέρει όμως, από τον Νίτσε ως τον Χάιντεγκερ, λαβή για πο­λυάριθμους σχολιασμούς: 
     
        «Απ’ όπου όμως γεννιούνται τα όντα, εκεί ξαναγυρίζουν φθειρόμενα, σύμφωνα με μια αναγκαιότητα: γιατί πληρώνουν το ένα στο άλλο την αδικία που κάνουν κατά τη διάταξη του χρόνου» ( Ἐξ ὧν δέ ἡ γέ­νε­σίς ἐ­στί τοῖς οὖ­σι καί τήν φθο­ράν εἰς ταῦ­τα γί­γνε­σθαι κα­τά /τό/ χρε­ών· δι­δό­ναι γάρ αὐ­τά δί­κην καί τί­σιν (ἀλ­λή­λοις) τῆς ἀ­δι­κί­ας κα­τά τήν τοῦ χρό­νου τά­ξιν) (12 Β 1).  
    
        Θα μπορούσε κατ’ αρχήν να επιχειρήσει κανείς μια «φυσική» ερμηνεία των αποφάνσεων αυτών, φέροντας τες να λένε πως οι επιμέρους ουσίες εξήχθησαν, αποχωριζόμενες από την πρωταρχική ύλη όπου μέλλουν να επανέλθουν μετά την αποσύνθεση τους. Υφίσταται, λοιπόν, κατά τον Ανα­ξίμανδρο ένας πραγματικός κύκλος των υλικών στοιχείων.
 
        Ο Νίτσε όμως διέκρινε στο απόσπασμα αυτό μια κοσμοθεωρία που υπέρ βαίνει κατά πολύ το στενό πλαίσιο μιας «φυσικής» εξήγησης. Κατ' αυτόν θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο Αναξίμανδρος ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι «κάθε γίγνεσθαι είναι και μια πράξη χειραφέτησης υπόλογη ενώπιον του αιωνίου όντος: μια ύβρις που μόνο με θάνατο ξεπληρώ­νεται» (όπ.π., σ. 50). Αργότερα, ο Λέον Τσέστοβ θα τονίσει, και αυτός, πως «ο Αναξίμανδρος θεωρεί ότι τα πράγματα ἐν τῷ γεννᾶσθαι, απο­σπώμενα της θείας και πρωταρχικής ενότητας προκειμένου να φθάσουν στην ειδικότητα της ύπαρξης τους, διέπραξαν μια μεγίστου βαθμού ανευ­λαβή πράξη, για την οποία μέλλουν δικαίως να υποστούν την εσχάτη των ποινών: το θάνατο, την καταστροφή». Η ύπαρξη άρα, σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή, θα πρέπει να είναι κατ’ ουσίαν μια απώλεια, μια εγκατά­λειψη της πρωταρχικής πηγής, όπως ακριβώς άλλωστε το μαρτυρεί, στις λατινογενείς γλώσσες, το πρόσφυμα ex του existentia. Στο ίδιο πνεύμα, o Gomperz θα υπογραμμίσει πως κάθε επιμέρους ύπαρξη φάνταζε στον Αναξίμανδρο σαν ένας «σφετερισμός» και παρομοιάζει την κοσμοθεω­ρία του με αυτή του βουδισμού.
 
        Για τον Γαίγκερ, όμως, το να ορίζεται η ύπαρξη ως ένα είδος αμαρ­τήματος δεν ανταποκρίνεται σε ελληνικές ιδέες: κατ’ αυτόν, ο όρος ἀλλήλοις, που απουσίαζε μάλιστα από τις πρώτες εκδόσεις του Ντιλς, υποδεικνύει πως ο Αναξίμανδρος αναφέρεται στο πώς αναπτύσσονται τα πράγματα, το καθένα σε βάρος των υπολοίπων. Η πάλη αυτή μάλιστα πα­ρομοιάζεται με τις δίκες που εγείρουν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Η εγγενής, λοι­πόν, στον κοινωνικό βίο διαδικασία της επανόρθωσης ανευρίσκεται μέ­σα σε μια φύση υποβαλλόμενη σ' ένα παρεμφερές νομικό καθεστώς που προσδιορίζει το χρόνο. Ο Αναξίμανδρος άρα διατύπωσε «έναν ηθικό, και όχι φυσικό, νόμο της φύσης. Υπάρχει κάτι το βαθύτατα θρησκευτικό στην αντίληψη του για τα φυσικά φαινόμενα, φαινόμενα υποκείμενα σ’ ένα ηθι­κό πρότυπο».
 
        Η πιο πρόσφατη όμως ερμηνεία του αποσπάσματος του Αναξίμανδρου είναι αυτή του Χάιντεγκερ, ο οποίος, μάλιστα, εμπλέκει στο ζήτημα ορι­σμένες, συχνά εξαιρετικά σκοτεινές, φιλολογικές και φιλοσοφικές θεω­ρήσεις. Κατ’ αυτόν, το κείμενο του Αναξίμανδρου δεν μας είναι ιδιαίτερα σαφές γιατί δεν γνωρίζουμε πια επακριβώς τι σήμαιναν για τους Έλληνες αυτά τα «όντα» αλλά ούτε καν τι σημαίνουν σήμερα για μας· στην εποχή μας έχουμε περιπέσει σε μια κατάσταση σύγχυσης, που οφείλεται στη λή­θη του Είναι, στην «άσκοπη περιπλάνηση» όπου μας έχει βυθίσει η λήθη του χάσματος που χωρίζει το Είναι από το όν. Σύμφωνα με τον Χάιντε­γκερ, το Είναι για τους Έλληνες δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο έννοια, ήταν παρουσία· τα όντα άρα είναι παρόντα πράγματα που διαδέχονται άλλα παρόντα πράγματα κι αυτό κατά το χρεών. Το όλο πρόβλημα για το οποίο μας μιλά ο Αναξίμανδρος δεν είναι άλλο από αυτό της ύπαρξης του όντος. Η ύπαρξη παρουσιάζεται στην ομιλία ως ύπαρξη του όντος· τα όντα πάλι αντιπροσωπεύουν την ολότητα των όντων που διαδέχονται το ένα το άλλο ως ισάριθμες παρουσίες. Σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, όταν κάνουμε σήμερα λόγο για τα παρόντα, μιλάμε για το «τώρα», παρεμβάλ­λοντας έτσι μια θεωρησιακή αντίληψη μεταγενέστερη του Αναξίμανδρου. Με τον τελευταίο, αντίθετα, τοποθετούμαστε στο ανοικτό πεδίο της διανοιγόμενης ύπαρξης, όπου δεν υφίσταται διάκριση υποκειμένου και αντι­κειμένου. Τα όντα λοιπόν διαδέχονται το ένα το άλλο· με τη διάνοιξη, άλ­λα κάνουν την εμφάνιση τους μέσα σ’ αυτήν ακριβώς την αποκάλυψη κι άλλα εξαφανίζονται, θα 'λέγε κανείς, πίσω από το σκηνικό. Παραμένει ωστόσο η μοναδική ευρύτητα της παρουσίας. Η αλήθεια δεν είναι απο­κλειστικό κατηγόρημα των κρίσεων αλήθεια και ύπαρξη αποτελούν μια μοναδική ενότητα. Προς τι λοιπόν η αδικία; Διότι κάθε πράγμα δεν μπο­ρεί να υφίσταται παρά μόνον αποσπώμενο από τα άλλα, χρονοτριβώντας μέσα στην παρουσία, μέσα σ' ένα είδος εγωισμού της παρουσίας. Από εδώ πηγάζει κι η απαισιοδοξία του Αναξίμανδρου, απαισιοδοξία που ξανασυ­ναντάμε σε ορισμένες αποστροφές του Αισχύλου. Το ον όμως δεν παγιώ­νεται ποτέ κι έτσι θα μπορούσαμε να πούμε πως η θέαση αυτή δεν είναι τελικά απαισιόδοξη αλλά τραγική. Η ύπαρξη του όντος ως όντος συνι­στά την αδικία· η ύπαρξη του όντος ως όντος συνιστά τη δικαιοσύνη. Κα­θώς λέει κι ο Ντε Βαλένζ σχολιάζοντας τον Χάιντεγκερ: «Το δράμα είναι πως το ον μας εξαναγκάζει να περιπλανώμαστε αναζητώντας το είναι, χάριν όμως του οποίου το ίδιο (το ον) καθίσταται παρόν, ενώ ταυτόχρονα μας αποκρύβει το ίδιο το γεγονός της περιπλάνησης στην οποία, λόγω ακριβώς του πεπερασμένου μας, το ίδιο μας έχει υποχρεώσει».
 
        Γνωρίζουμε ακόμα πως ο Αναξίμανδρος τοποθετούσε το άπειρον ως αρχήν του παντός: θεωρείται μάλιστα ο πρώτος που έκανε χρήση της λέ­ξης αρχή για το σκοπό αυτό. Η απόδοση όμως του ίδιου του όρου άπειρον θέτει ένα πρόβλημα. Δικαίως φαίνεται να υπογραμμίζει ο Νίτσε πόσο ση­μαντικό είναι να αποδίδεται ως δίχως όριο (Indefinitum) και όχι ως δίχως πέρας (Infinitum), εφόσον για τους Έλληνες, αντίθετα με μας, ιδίως μετά τον Ντεκάρτ, το τελευταίο δήλωνε κατ’ εξοχήν κάτι το μη περατούμενο, κάτι το ατελές. Αρκετοί είναι οι σχολιαστές που βλέπουν το άπειρον του Αναξίμανδρου σαν ένα είδος πρωταρχικού χάους, σαν μια ακαθόριστη μάζα ζώσης ύλης απ' όπου, υποτίθεται, αναδύθηκαν τα πάντα. Κατά της «φυσικής» αυτής εξήγησης, όμως, διαθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες του Αριστοτέλη, που μας λέει συγκεκριμένα πως ο ίδιος ο Αναξίμανδρος χα­ρακτήριζε το άπειρον ως «θείο» αφού ἀίδιον εἶναι καί ἀγήρω (Φυσικά, 203 β 6). Εδώ ακριβώς αναζητεί κι ο Γαίγκερ στηρίγματα των θέσεων του. Δηλώνοντας, κατ' αυτόν, ο Αναξίμανδρος πως το Απεριόριστο «αγκα­λιάζει και κυβερνά τα πάντα», δεν κάνει άλλο από το να πληροί την ύπα­τη αξίωση κάθε θρησκευτικής σκέψης έναντι του θείου. Πρόκειται λοι­πόν για μια οντολογική και για μια θεολογική ερμηνεία του φιλοσόφου. Εμπνεόμενος από την ιδέα αυτή, ο Πωλ Σέλιγκμαν βλέπει στο άπειρον του Αναξίμανδρου μια απαρχή, που η ίδια της δεν γνώρισε ποτέ αρχή, έναν γεννήτορα των πάντων, που ο ίδιος όμως είναι αγέννητος· είναι το Urgrund, η πρωταρχική πηγή απ' όπου ξεπήδησαν τα άτομα που, για να εισέλθουν στο γίγνεσθαι, διαπράττουν την αδικία κι έπειτα, εγκαταλείποντας την ύπαρξη τους και επιστρέφοντας στο άπειρον, καταβάλλουν το τίμημα που συνεπάγεται η ύπαρξη τους. Ο αφανισμός άρα είναι και μια επιστροφή στην πηγή της ζωής, ώστε αυτό που, υπό το πρίσμα της πεπερασμένης ύπαρξης, είναι επανεμφάνιση και κολασμός, υπό το πρίσμα του απείρου φαίνεται απελευθέρωση και απολύτρωση. Έτσι λοιπόν η σχέση απείρου-αδικίας μαρτυρεί, κατ' αυτήν την ερμηνεία, τον ασίγαστο πόθο του αν­θρώπου για επανασύνδεση με το θείο μέσα από τις διάφορες αντιξοότη­τες του εδώ και τώρα.
 
        Πριν ακόμα προτείνουμε κάποιο συμπέρασμα, καλό θα ήταν να εξετά­σουμε ό,τι γνωρίζουμε ακόμα σχετικά με τον Αναξίμανδρο. Για το περιε­χόμενο της φυσικής του θεωρίας δεν διαθέτουμε παρά κάποιες σκόρπιες ενδείξεις. Μας λέει λοιπόν ότι: «Τα ζώντα όντα γεννήθηκαν από το υγρό στοιχείο, όταν αυτό εξατμίστηκε πια από τον ήλιο. Στην αρχή ο άνθρω­πος έμοιαζε με κάποιο άλλο ζώο, μάλλον με ψάρι» (12 Α 11, 6). Πολλοί είναι αυτοί που επιχείρησαν, ιδίως γύρω στα 1870, να μετατρέψουν τον Αναξίμανδρο σε πρόγονο του Δαρβίνου, ενώ άλλοι δεν είδαν στις φρά­σεις που παραθέσαμε τίποτα πέρα από κατάλοιπα μυθολογιών. Ίσως εί­ναι η κατάλληλη ευκαιρία εδώ να αναρωτηθούμε, εν είδει συμπεράσμα­τος, αν τελικά ο δαρβινισμός συναντά πράγματι τον Αναξίμανδρο, όχι όμως ως επιστήμη αλλά ως σημαίνουσα υπερερμηνεία σχετικά με το πρό­βλημα της καταγωγής των ειδών. Ο Αναξίμανδρος πριν απ' όλα αφηγεί­ται και μόνον εκ των υστέρων μας είναι δυνατόν να αναρωτηθούμε αν έκανε εμπειρικές παρατηρήσεις· αντίθετα, ο Δαρβίνος παρατηρεί, συνήθως όμως ξεχνάμε να αναρωτηθούμε μήπως τελικά κι αυτός καταλήγει να αφηγεί­ται. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να ανακαλύψουμε στη Thalassa του Σ. Φερέντσι μια εκ παραλλήλου θέαση του ψυχαναλυτικού και προσωκρα­τικού κόσμου ως επιστροφή στο απεριόριστο ή το άπειρο, μετά τον απο­χωρισμό της γέννησης. Ο Φερέντσι αναπτύσσει μια «βιολογία του βάθους», εμμένοντας στη ν ιδέα πως κάθε έμβιο ον επιζητεί να επιστρέψει στην «γα­λήνη της ανόργανης φύσης», να προβεί σε μια θαλάσσια οπισθοδρόμηση, που αποσκοπεί στην ακύρωση της γέννησης του· η συνουσία απεικονίζει επακριβώς την θεμελιακή αυτή επιθυμία. Αλλά και. σ' αυτό ακόμα το Eurêka του Ε.-A. Poe δεν μπορούμε άραγε να βρούμε ένα όραμα του κό­σμου που φαίνεται να το εμπνεύστηκε απευθείας από τον Αναξίμανδρο, ιδίως όταν γράφει: «Η γενική μου πρόταση είναι η εξής: μέσα στην πη­γαία αιωνιότητα του πρωταρχικού όντος περιέχεται η δευτερεύουσα αι­τία όλων των όντων, καθώς και το σπέρμα της άφευκτης καταστροφής». Έτσι αναπτύσσεται ένα ρεύμα ποιητικής και μεταφυσικής ερμηνείας των θεωριών του Νεύτωνα και του Λαπλάς, σύμφωνα με την οποία η βαρύτη­τα αποτελεί το αποτέλεσμα μιας εξακτίνωσης του πολλαπλού με βάση το ένα: η διάχυση αυτή θα πάψει μόνον την ημέρα που το πολλαπλό θα . επιστρέψει στην αρχική του πηγή.
 
        Τι να πει κανείς τελικά; Τα ελάχιστα που μας έχουν απομείνει από την σκέψη του Αναξίμανδρου δεν μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε με τρόπο βέ­βαιο κι αντικειμενικό τι θέλησε πραγματικά να πει. Το γεγονός όμως και μόνο πως ο λόγος αυτός έφθασε ως εμάς δια μέσου των αιώνων είναι ίσως ήδη ένα σημάδι πως δεν έχει ακόμα πάψει να μιλά στους ανθρώπους: εί­δαμε άλλωστε, μέσα από μερικά παραδείγματα, τι και πόσα θα μπορού­σε να τους λέει. Δεν είναι άραγε αυτό ένδειξη ενός λόγου που φέρει ανε­ξάντλητο φορτίο νοημάτων κι ωστόσο η σημασία του βρίσκεται πριν απ' όλα σ' αυτό ακριβώς που μας λέει; Προεπιστημονική σύλληψη του κό­σμου ή μυθολογία; Ίσως θα πρέπει τελικά να απορρίψουμε το ίδιο το δί­λημμα, αποφαινόμενοι πως πρόκειται ταυτόχρονα για μια επιστήμη προς απομυθολογικοποίηση και για μια μυθολογία προς γνώση: και οι δυο τους μαζί δεν είναι παρά το υπόστρωμα κοσμοθεωριών που έχουν κοινή τη ρί­ζα τους και μας εξωθούν στο πεδίο της αγωνίας για την ανθρώπινη συνθήκη.

Πλάτων: Η μεγαλύτερη νίκη κάθε ανθρώπου

Αποτέλεσμα εικόνας για Η μεγαλύτερη νίκη κάθε ανθρώπουΚυβερνητική επί του εαυτού μας: οδός προς την Ελευθερία!

«Θεωρώ πιο γενναίο εκείνον που κυριαρχεί στα πάθη του από εκείνον που κυριαρχεί στους εχθρούς του. Η δυσκολότερη νίκη είναι εκείνη ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό» - Αριστοτέλης

Γράφει ο Πλάτων στους Νόμους:

«Κλεινίας: Η πρώτη και μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι εκείνη που μπορεί να πετύχει πάνω στον εαυτό του. Αντίθετα, πολύ χειρότερο και ταπεινωτικό είναι να νικιέται κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δείχνει ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο γίνεται ένας πόλεμος ενάντια στον εαυτό του[1].

Κλεινίας: Κἀνταῦθα, ὦ ξένε, τὸ νικᾶν αὐτὸν αὑτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη, τὸ δὲ ἡττᾶσθαι αὐτὸν ὑφ᾽ ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστόν τε ἅμα καὶ κάκιστον. ταῦτα γὰρ ὡς πολέμου ἐν ἑκάστοις ἡμῶν ὄντος πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς σημαίνει».
(Βλ. Πλάτων «Νόμοι, 626.e. 2 – 5»).

Έχοντας, όμως, κατά νου ότι “Ελεύθερον τὸ ἄρχον αὑτοῦ – Ελεύθερον ότι εξουσιάζει τον εαυτό του”[2], συμπεραίνουμε ότι η προαναφερόμενη νίκη είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο βήμα μας προς την Ελευθερία, έτσι όπως την ορίζει ο Πλάτων στους «Όρους, 413.d. 2 – 4»: “Ελευθερία. κυριαρχία του βίου. Επικράτηση μας επί των πάντων. Εξουσία σε ότι μας αφορά. Έλλειψη περιορισμού στη χρήση και απόκτηση ουσίας — Ελευθερία ἡγεμονία βίου· αὐτοκράτεια ἐπὶ παντί· ἐξουσία τοῦ καθ᾽ ἑαυτὸν ἐν βίῳ· ἀφειδία ἐν χρήσει καὶ ἐν κτήσει οὐσίας[3]”.
-----------------
[1] Τούτη η τελευταία φράση μας παραπέμπει το δίχως άλλο στο Δελφικό απόφθεγμα «Μηδέν Άγαν», με αυτή την φράση ο Χίλωνας ο Λακεδαιμόνιος, ένας από τους επτά Σοφούς, δήλωνε έναν μεγάλο «οντολογικής» υφής νόμο της ζωής : ο άνθρωπος οφείλει να εξαρτά την ευδαιμονία του από τον εαυτό του. «Πράγματι το απόφθεγμα Μηδέν Άγαν λεγόμενο επί τόσους αιώνες θεωρείται λόγος ορθός. Και αλήθεια εκφράζει μια λαμπρή σκέψη. Διότι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει εξαρτήσει από τον εαυτό του όλους τους συντελεστές, που οδηγούν εις την ευδαιμονία ή κοντά εις την ευδαιμονία, και δεν αφήνει να ταλαντεύονται εις άλλους ανθρώπους, των οποίων η ατυχία ή η δυστυχία κατ’ ανάγκη επηρεάζει και την ιδικήν του διάθεση, αυτός είναι έτοιμος να ζήσει πολύ καλά, αυτός είναι ο σώφρον και αυτός είναι ο ανδρείος και ο φρόνιμος — πάλαι γὰρ δὴ τὸ Μηδὲν ἄγαν λεγόμενον καλῶς δοκεῖ λέγεσθαι· τῷ γὰρ ὄντι εὖ λέγεται. ὅτῳ γὰρ ἀνδρὶ εἰς ἑαυτὸν ἀνήρτηται πάντα τὰ πρὸς εὐδαιμονίαν φέροντα ἢ ἐγγὺς τούτου, καὶ μὴ ἐν ἄλλοις ἀνθρώποις αἰωρεῖται ἐξ ὧν ἢ εὖ ἢ κακῶς πραξάντων πλανᾶσθαι ἠνάγ κασται καὶ τὰ ἐκείνου, τούτῳ ἄριστα παρεσκεύασται ζῆν, οὗτός ἐστιν ὁ σώφρων καὶ οὗτος ὁ ἀνδρεῖος καὶ φρόνιμος» λέγει ο Πλάτων στον «Μενέξενο, 247.e.5 – 248.a.4».

[2] Βλ. Πλάτων «Όροι, 415.a.3».

[3] Βλ. και Πλάτων «Όροι, 411.a.5 – 6»:

“Γένεσις κίνηση προς την ουσία. Μετάληψη ουσίας. Πορεία προς το Είναι – Γένεσις κίνησις εἰς οὐσίαν· μετάληψις οὐσίας· πόρευσις εἰς τὸ εἶναι”,

όπως επίσης και «Παρμενίδης, 156.a. 4 – 6»

“Δεν ονομάζεις γένεση το να μετέχει στην ουσία;

– Ναι.

Δεν ονομάζεις απώλεια το να αποχωρίζεται από την ουσία;

– Και πολύ μάλιστα.

– Τὸ δὴ οὐσίας μεταλαμβάνειν ἆρά γε οὐ γίγνεσθαι καλεῖς;

— Ἔγωγε.

— Τὸ δὲ ἀπαλλάττεσθαι οὐσίας ἆρα οὐκ ἀπόλλυσθαι;

— Καὶ πάνυ γε.”.

Ναι, δεν είναι εύκολο!

Αποτέλεσμα εικόνας για cand iubesti pe cinevaΝαι, δεν θα πω ότι είναι εύκολο να κοιτάς μέσα σου, να μην βρίσκεις κατήγορους για την πραγματικότητα της ζωής σου, να μη χαρακώνεις με ενοχές τον εαυτό σου για τις ελλείψεις σου, να μην ψάχνεις φταίχτες για την κατάσταση της κοινωνίας και για όλα τα δεινά του κόσμου.

Ποτέ δεν θα ισχυριστώ αυτό που διαδίδει η νέα «θρησκεία» της «θετικής σκέψης», της άγνοιας εμποτισμένη με τόνους ασυνείδητου φόβου.

Αυτό που όχι μόνο θα ισχυριστώ αλλά και θα συνεχίζω να στηρίζω όμως, με πράξεις και με λόγια, είναι ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άλλος δρόμος προς την αλήθεια.

Μια αλήθεια στρωμένη με άπειρα ψέματα, ακόμα περισσότερες εικονικές πραγματικότητες, που όμως διαφαίνεται, από ένα (δύσκολο) σημείο και μετά. Και η αλήθεια, πάντα σε απελευθερώνει… προσθέτει και ευθύνη να τη λειτουργήσεις, ενώ πριν έμενες στην ευκολία να κατηγορείς, να κρίνεις, να γκρινιάζεις και να παραμένεις στην πίκρα, στην αυτολύπηση και στην οργή.

Αυτό όμως το «να κοιτάς μέσα σου»… που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι το κάνουμε, στο επίπεδο της κατώτερης διάνοιας/σκέψης ή στο επίπεδο της φαντασίωσης, όπως μας βολεύει δηλαδή...!

Καθημερινά συναντώ ανθρώπους που πιστεύουν πέραν πάσας αμφιβολίας ότι «βλέπουν», «ξέρουν» και ελέγχουν τον εαυτό τους… με ό,τι σημαίνουν αυτά. Η φανερή απόδειξη όμως, βρίσκεται πάντα απολύτως μπροστά μας και απολύτως ξεκάθαρη… στη ζωή!

Πώς αντιδράς σε κάτι που δεν περιμένεις και δεν έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτό;

Πώς βάζεις προτεραιότητες στη ζωή σου, ειδικά όταν όλα φαίνονται να «πέφτουν σαν ντόμινο» γύρω σου;

Πώς αισθάνεσαι και πώς ανταποκρίνεσαι στα «μεγάλα» προβλήματα που η ζωή σου παρουσιάζει όπως μια ανίατη ασθένεια, ένας χωρισμός, μια απόλυση, στο θάνατο κλπ;

Πόσο γαλήνιος, μα και μάχιμος ταυτόχρονα παραμένεις, μέσα σε θύελλες και μεγάλες «καταστροφές»;

Πόσο δραματική αντιλαμβάνεσαι τη ζωή σου, τον πόνο σου, τη δυστυχία που βλέπεις γύρω σου;

Πόσο μπορείς να συμμετέχεις μέσα σε όλα χωρίς να σε μεταλλάσσει τίποτα και κανένας ρόλος σου;

Πόσο αληθινή είναι πράγματι η αγάπη μέσα σου και στη δράση σου, ειδικά όταν δεν έχεις, δεν είσαι, δεν μπορείς;

Πολλή θεωρία… το «να κοιτάς μέσα σου» είναι αδιάκοπη αφοσίωση, με πειθαρχία συνέπειας και ακλόνητη, σταθερή ταπεινότητα!

Τώρα και εύκολα!

Μάθαμε να θέλουμε γρήγορες λύσεις, άμεσες απαντήσεις. Αλλά η ζωή δεν λειτουργεί έτσι… κάτι που οι περισσότεροι αδυνατούν να διαπιστώσουν.

Φυσικά και μπορείς να τα βρεις αυτά. Δεν είναι δύσκολο. Τα πάντα μπορείς να βρεις πια στις καταναλωτικές μας σύγχρονες, Δυτικές κοινωνίες. Αυτό που δεν συνειδητοποιείς (κι έτσι ο καθένας πουλάει ό,τι σαβούρα θέλει) είναι ότι η ανάγκη σου και μόνο το κάνει αληθινό στα μάτια σου.

Έχει πολύ «πλάκα» να προσπαθείς να διαχωρίσεις τι είναι αληθινό και τι όχι σ’ αυτή τη ζωή. Οι περισσότεροι θα τρόμαζαν ανεπανόρθωτα στις πρώτες ενδείξεις της έκτασης της ύπνωσής τους. Δεν είναι τέτοιες έρευνες για όλους!

Έμαθα, δύσκολα και μακροχρόνια, ότι τρία συστατικά κάνουν μια ζωή με νόημα: η αυτό-γνωριμία, που δεν έχει τέλος μόνο «βάθη», η δημιουργικότητα και η ταπεινότητα… μάλλον και σε αυτή τη σειρά. Φυσικά ΚΑΙ τα τρία έχουν παρερμηνευθεί και έχουν χρησιμοποιηθεί προς όφελος της μικρής σημαντικότητας του εγώ. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει να περιγράφει την απάτη που πρόθυμα πιστεύουμε ως αλήθεια;

Φυσικά και μπορείς να βρεις αυτό που ζητάς, προσπαθώντας να λύσεις τα προβλήματά σου, να θεραπεύσεις τις αρρώστιες σου, τις σχέσεις σου, να «τα βρεις» με τον εαυτό σου, γρήγορα, μαγικά και απλά. Δες καμιά δεκαριά βιντεάκια, κάνε δυο τρία σεμινάρια, διάβασε κάνα δυο βιβλία, κάνε μερικές εναλλακτικές, ενεργειακές θεραπείες… και τσακ, εύρηκα!
Προσωρινά! Για να λέμε την αλήθεια! Γιατί μετά θέλεις κι άλλη δόση, δεν είναι ποτέ αρκετή. Αρχίζεις να αμφιβάλλεις, μόλις κάτι «καινούργιο» παρουσιαστεί στον ορίζοντά σου που θέλεις να «ερευνήσεις». Μετά, εμφανίζονται άλλα, διαφορετικά συμπτώματα, που δεν θα ξέρεις πώς να εξαφανίσεις.

Άσε τι λες ή τι παρουσιάζεις στους άλλους. Εσύ μόνο γνωρίζεις τις σκέψεις σου, τα αληθινά συναισθήματά σου… αυτά που συχνά προσπαθείς να αγνοείς. Μόνο εσύ γνωρίζεις το κενό που υπάρχει κάπου βαθιά μέσα σου και ξετρυπώνει κάποιες νύχτες προτού κοιμηθείς ή σε άσχετες φάσεις της μέρας, όταν διερωτάσαι γιατί δεν είσαι ευτυχισμένος και αν η ευτυχία, η γνώση, η αγάπη είναι όντως εφικτά ή απλά ιδέες που γαργαλάνε τις αισθήσεις μας. Τις βαθύτερες σου σκέψεις δεν τις φανερώνεις… τις περισσότερες φορές, ούτε στον εαυτό σου.

Γιατί μετά, τι θα έκανες; Δεν ξέρεις…

Nα αλλάξεις τη συμπεριφορά σου, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε άλλο

Αποτέλεσμα εικόνας για να αλλάξεις τη συμπεριφορά σου, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε άλλοΣε μεγάλο βαθμό, δημιουργήσουμε τη μοίρα μας κάθε μέρα. Οι περισσότερες καταστάσεις που μας κάνουν να υποφέρουμε είναι απόροια της δικής μας συμπεριφοράς. Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα και προκλήσεις. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι ο τρόπος που εμείς ανταποκρινόμαστε σε ό,τι συμβαίνει.

Αν το σκεφτείς σοβαρά, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι “ουδέτερα” και χωρίς νόημα…έως ότου εμείς τους προσδώσουμε κάποιο νόημα και κάποια ερμηνεία. Και αυτό γίνεται μέσα από τις ερωτήσεις που θέτουμε στον εαυτό μας και τις απαντήσεις που δίνουμε και που μας οδηγούν στην ανταπόκρισή μας στις διάφορες καταστάσεις και στα γεγονότα.

Όποια και αν είναι η κατάσταση, ό,τι κι αν συμβαίνει, όλα είναι θέμα επιλογής:

- Θα επιτρέψω σε αυτό που συμβαίνει να με αναστατώσει;
- Θα γίνω κακός ή καλός;
- Θα μείνω ή θα φύγω;
- Θα φωνάξω ή θα ψιθυρίσω;
- Θα αντιδράσω αμέσως ή θα δράσω αφού σκεφτώ;

Όταν κάποιος που με επιλέγει ως coach και αποφασίζει να συνεργαστούμε, έρχεται με το αίσθημα ότι έχει χάσει τον έλεγχο της ζωής του, συνήθως ξεκινάω λέγοντας μία αλήθεια που ίσως ακούγεται στα αυτιά του σκληρή: μερικές φορές το να αλλάξεις μία κατάσταση είναι πολύ δύσκολο, και συχνά απαιτεί πολύ χρόνο. Το να βρεις μία νέα δουλειά τώρα, μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο. Δεν μπορείς να αλλάξεις κάποιον αν ο ίδιος δεν το θέλει. Δεν μπορείς να διαγράψεις το παρελθόν σου. Αλλά…

…μπορείς πάντα να επιλέξεις τη δική σου συμπεριφορά. Τη δική σου στάση στα πράγματα. Αλλάζοντας το “μέσα”, σύντομα θα φέρεις αλλαγές και στο “έξω”.

Σήμερα, μοιράζομαι μαζί σου την ερώτηση που μπορεί να σε βοηθήσει να αλλάξεις θετικά τη συμπεριφορά σου, όταν το χρειάζεσαι:

Ποιος θα είσαι, και τι άλλο θα δεις,
εάν διαγράψεις από το μυαλό σου
κάθε σκέψη ανησυχίας;

Η ανησυχία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του τώρα, της παρούσας στιγμής. Δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ‘κλέβει’ τη χαρά και να βασανίζει το μυαλό σου, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ουσιαστικά, η ανησυχία είναι ένα ξόδεμα του μυαλού να φαντάζεται πολλά, που το πιθανότερο είναι ότι δεν θα συμβούν.

Συνειδητοποίησε, λοιπόν, ότι μέσα σε όλους μας, ανεξαιρέτως, υπάρχει η γαλήνη και η αρμονία. Αυτή που δεν εξαρτάται από καμία εξωτερική συνθήκη. Και που μπορεί να βρεθεί σε οποιοδήποτε μέρος και οποιαδήποτε στιγμή. Είναι πάντα εκεί…και περιμένει υπομονετικά, εσύ να στρέψεις το βλέμμα σου και την προσοχή σου προς αυτήν και να τη δεις.

Η ηρεμία του μυαλού, έρχεται τη στιγμή που ησυχάζει το μυαλό από το θόρυβο των σκέψεων. Τη στιγμή που απελευθερώνεσαι από την ανάγκη να είσαι σε χίλια μέρη, εκτός από αυτό που βρίσκεσαι τώρα. Σωματικά και συναισθηματικά.

Το να αποδέχεσαι τα πράγματα όπως είναι, είναι η απόφαση να βάλεις τα θεμέλια για την εσωτερική σου αρμονία. Η ανάγκη σου να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που στην πραγματικότητα είναι, δεν είναι τίποτε άλλο από ανησυχία. Μια ανησυχία που θα σε οδηγήσει σε μία μεγαλύτερη και σε μία ακόμη μεγαλύτερη και που τελικά, θα συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή ότι τρέχεις σε μια διαδρομή που μοιάζει με σπείρα. Με τη σπείρα της ανησυχίας και του άγχους.

Αυτή η στιγμή, όπως κάθε στιγμή, είναι η κατάλληλη στιγμή για να ζήσεις στο εδώ και τώρα, να αποδεχθείς το παρόν, με πλήρη επίγνωση. Μόνο τότε θα έχεις τη δυνατότητα να επικεντρωθείς σε όλες τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες...και αυτό θα αλλάξει τα πάντα μακροπρόθεσμα.

Γι’ αυτό, σκέψου και πάλι την ερώτηση:

Ποιος θα είσαι και τι άλλο θα μπορέσεις να δεις
αν απαλλαγείς από όλες τις σκέψεις της ανησυχίας;

Αν νομίζεις ότι είσαι μόνος, θέλω να σου πω ότι “δεν είσαι μόνος”. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εκεί δίπλα…σκεφτόμαστε και νιώθουμε με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι επιλέγουν να δουλεύουν καθημερινά για να νιώσουν καλύτερα, για να ζήσουν καλύτερα, για να σκεφτούν με καθαρότητα και να φέρουν στο φως τη ζωή που που θέλουν να ζήσουν.

Η έννοια του «μαζί»

Πόσο εύκολο μας είναι να λέμε ότι είμαστε «μαζί» με κάποιον ή πόσο δύσκολο είναι να είμαστε εν τέλει «μαζί» με τον άλλον; Και τι ακριβώς είναι τελικά αυτό το «μαζί»;

Αυτά τα ερωτήματα ίσως είναι και από τα βασικότερα στον κόσμο της ψυχοθεραπείας. Αρκετά άτομα ή ζευγάρια έρχονται για να διαπραγματευτούν τη σχέση τους, η οποία πέφτει στην παγίδα της καθημερινότητας ή των εγγραφών του εκάστοτε ατόμου και δηλητηριάζεται.

«Μαζί» δε σημαίνει μένω κάτω από την ίδια στέγη. Όπως κι ο γάμος από μόνος του ή μια απλή συμβίωση-σχέση δεν ορίζεται ως «μαζί». Πολλοί συγχέουν τα παραπάνω. Η εικόνα που έχει αποκτήσει κανείς από την οικογένεια καταγωγής, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο πως το άτομο θα αναπτύξει σχέσεις με το άλλο φύλο.

Σχέσεις στερητικές, σχέσεις κακοποιητικές ή σχέσεις από απόσταση είναι κάποιες από τις μορφές που μπορεί να πάρει μια σχέση, που όμως δεν αγκαλιάζει το μαζί, αντίθετα ενισχύει την αρνητική πλευρά. Μια στερητική σχέση δεν προσφέρει την αμοιβαιότητα ενώ μια κακοποιητική ενισχύει τον φόβο και την ανασφάλεια.

Αυτή που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η σχέση από απόσταση. Η σχέση αυτή λειτουργεί σε ένα επίπεδο επικοινωνίας, αλλά στο «μαζί» παρουσιάζει ακαμψία. Είναι δύσκολο να ενωθούν δύο κόσμοι όταν έχουν μάθει να λειτουργούν με ένα μεγάλο κενό ανάμεσά τους.

Τι είναι τελικά το «μαζί»; Περιλαμβάνει μια γκάμα από συναισθήματα και κυρίως αλληλεπιδράσεις. Μαζί σημαίνει μοιράζομαι, ανταλλάσσω, κάνω κοινές δραστηριότητες, εκφράζω τα συναισθήματα μου κι όλα αυτά με μια προϋπόθεση: Θετικό συναίσθημα κι όχι καταπίεση. Θέλω να είμαι μαζί με κάποιον και δεν δυσφορώ. Θέλω να κάνω πράγματα με τον άλλον και δεν καταπιέζομαι.

Εν ολίγοις, το «μαζί» είναι κάτι πολύ σύνθετο. Γίνεται καθημερινή προσπάθεια για τη διατήρησή του και χρειάζεται μεγάλη θέληση και κυρίως το άτομο να τα έχει βρει πρώτα με τον εαυτό του, ώστε να μπορεί να δώσει και στον άλλον. Εξάλλου, πως μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον (έννοια του μαζί) αν δεν έχεις μάθει να αγαπάς τον εαυτό σου; …

Ο ιατρός θεραπεύει τις πληγές, αλλά δεν μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο ενάντια στη φύση του

Ο Μαχάων ήταν ο πρώτος χειρουργός, ενώ ο αδελφός του Ποδαλείριος θεράπευε τις αόρατες πληγές, ακόμα και εκείνες της ψυχής.

Ο Μαχάων είναι ένας ήρως-γιατρός, που το όνομά του προέρχεται από τη λέξη μάχη και θα μπορούσε να σημαίνει και σφαγέας.

Άλλοι θεραπευτές θεοί ή ήρωες γιοι του Μαχάονα φέρουν επίσης ονόματα που υπονοούν τον πόλεμο, όπως Πολεμοκράτης, Νικόμαχος, Αριστόμαχος κ.λπ.

Εδώ ο ιατρός και ο πολεμιστής σε μια ενότητα εκφράζουν τη δυϊστική άποψη των αρχαίων Ελλήνων για τη θεραπεία.

Η πληγή και η θεραπεία είναι οι δύο όψεις του ενός νομίσματος.

Ο ιατρός με τη σειρά του είναι μια ευάλωτη ύπαρξη που μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές του ανθρώπου, όχι τον ίδιο τον άνθρωπο.

Ο Μαχάων θεραπεύει και πληγώνει, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να θεραπευτεί.

Ο Ευρύπυλος, ο κυβερνήτης του κάτω κόσμου τον αγκαλιάζει για πάντα.

Ο πολεμιστής χειρουργός πεθαίνει από τις πληγές του, αλλά συνεχίζει να ζει μέσω της νεκρικής λατρείας που τον θεώνει.

Αυτό είναι και το βάθος της θεραπευτικής λατρείας της Κω, ένα βάθος που δε μοιράζεται με τους άλλους τόπους της Ελλάδας, παρά τα διάσημα Ασκληπιεία της.

Στην υπόλοιπη Ελλάδα οι θεραπευτές ήρωες εκφυλίζονται σε απλούς θαυματουργούς, αλλά ο αρχέγονος χαρακτήρας τους διακρίνεται μέσα στον ιστό του μύθου –κυρίως του ηρωικού.

Όσον αφορά στα λατρευτικά βάθη αυτής της παράδοσης δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αποσιωπώνται οι σκοτεινές πλευρές που συνδέουν τη θεραπεία με το θάνατο σε μια αδιάσπαστη ενότητα.

Για αυτά τα πράγματα τηρείται ιερή σιγή, αλλά ούτως ή άλλως τούτο το μυστικό είναι κοινός τόπος.

Κοινός τόπος για της θεμελίωση της αυτο-γνωσίας, βασικός άξονας της οποίας είναι η θνητή φύση του ανθρώπινου γένους.

Ο ιατρός θεραπεύει τις πληγές, όπως είπαμε, αλλά δεν μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο ενάντια στη φύση του.

ΑΝΑΓΚΗ - Η άγνωστη, ανώτατη όλων θεά

Αποτέλεσμα εικόνας για Ανάγκη (ή Αδράστεια)Οι πρόγονοί μας από πολύ νωρίς, από τα προϊστορικά χρόνια, ανέδειξαν ως ιδεατή και ανθρωπόμορφη θεά την Ανάγκη.

Στην Ορφική θεολογία φέρεται να παραστάθηκε για πρώτη φορά σαν μια βίαιη, αναπόφευκτη θεϊκή δύναμη και ήταν πολλοί εκείνοι (όπως ο Ιερώνυμος), που την ταύτισαν με την Αδράστεια, την προσωποποίηση, δηλαδή, της «αναπόδραστης/αναπόφευκτης ανάγκης».

Οι Ορφικοί, μάλιστα, μας παραδίδουν ότι ο αγήρατος Χρόνος, ο οποίος είναι ο Ηρακλής, μαζί με την Ανάγκη (ή Αδράστεια) απέκτησαν τον Αιθέρα, το Χάος και το Έρεβος.

Επίσης, ο Μακρόβιος, στην Περί Ανάγκης ορφική θεολογία, θεωρεί την Ανάγκη προϊόν αιγυπτιακής θεολογίας, σύμφωνα με την οποία, στη γέννηση κάθε παιδιού παρίστανται τέσσερις θεότητες: ο Δαίμων, η Τύχη, ο Έρως και η Ανάγκη.

Στην Ακροκόρινθο η θεά Ανάγκη τιμόταν ιδιαίτερα και κατά τον Παυσανία υπήρχε κοινό ιερό της Ανάγκης με τη θεά Βία, άβατο για τους απλούς και αμύητους.

Ωστόσο, αυτού του είδους η θεολογία απαντάται και στην αρχαία φιλοσοφία και στην τραγωδία. Σύμφωνα με τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτωνας θεωρεί την θεά Ανάγκη μητέρα των Μοιρών, ο Πλούταρχος υποστηρίζει ότι ήταν μητέρα της Αδράστειας, ο Πρόκλος τη θεωρεί μητέρα της Ειμαρμένης, ο Στοβαίος λέει ότι η Ανάγκη είναι κόρη του Κρόνου και αδελφή της Θέμιδας(Δίκης), ενώ ο Ευριπίδης την εξισώνει με την Ερινύα.

Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, πριν κυριαρχήσει ο Έρωτας, στα θεία δρώμενα βασίλευε μόνον η Ανάγκη και όσα γίνονταν ήταν με τη δική της βούληση, ενώ στο έργο του Πολιτεία την παρουσιάζει να φέρει στα γόνατά της μια αδαμάντινη άτρακτο, μέσα στην οποία περιστρέφεται ολόκληρο το Σύμπαν.

Οι αρχαίοι τραγικοί (Αισχύλος, Ευριπίδης, Καλλίμαχος) την εξισώνουν με βαρύ κι ασήκωτο ζυγό που έχει ακαταμάχητη δύναμη, τόσο για τους αθάνατους θεούς, όσο και για τους θνητούς κι εφήμερους ανθρώπους.

«Ανάγκα ουδέ θεοί μάχονται», φαίνεται να είπε ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, όπως μας βεβαιώνει ο Διογένης ο Λαέρτιος.

Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι μιλούμε για τη Θεά των Θεών, τη γεννήτορα του Σύμπαντος Κόσμου, εκείνη που κανένας αθάνατος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπήρχε μια ελάχιστη πιθανότητα να της εναντιωθεί- ούτε καν να συνδιαλλαγεί μαζί της δεν γινόταν.

Δηλαδή, όποιες συμφορές έβρισκαν τους θεούς –και τους ανθρώπους φυσικά- έκρυβαν πίσω τους την έγκριση της Ανάγκης. Το γνωστό «ανάγκα και θεοί πείθονται» είναι ενδεικτικό και κατατοπιστικό.

Η Ανάγκη είναι απρόσωπη. Στην ουσία δεν γνωρίζουμε τίποτε ουσιαστικό για εκείνη, εξον από τη δύναμή της να καθορίζει την τροχιά των άστρων και να φτάνει μέχρι τα αδυτα του Ωκεανού κι αυτού του Άδη ακόμη.

Γνωρίζουμε, όμως, και ότι η παρουσία της αποτελεί εγγύηση ότι τούτος ο κόσμος έχει «ρυθμιστεί» να λειτουργεί, όχι ανάλογα με τις ορέξεις και τις αδυναμίες των θεών, αλλά σύμφωνα με κανόνες επιβεβλημένους από μια απρόσωπη νομοτέλεια.

Για άλλη μια φορά, η ελληνική μυθολογία αποδεικνύεται σοφή.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο, πάντα υπάρχει ένας λόγος - έστω ακτάλληπτος από τον κοινό νου - κι αυτός ο λόγος δεν διέπεται από τις αποφάσεις των ισχυρών (θεών, ηγεμόνων), αλλά ένα άλλο, ανώτερο όλων όν, που επιβλέπει και διαχειρίζεται το Σύμπαν.

Να, άλλη μια απόδειξη, ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι, και μάλιστα από τα προϊστορικά χρόνια, όπως είδαμε, είχαν προϊδει την ύπαρξη ενός ανώτατου και κυρίαρχου όντος, άναρχου και απρόσωπου, δίκαιου και μερόληπτου. Και, όπως ήταν φυσικό για εκείνη την εποχή της μητριαρχίας, τού έδωσαν μια γυναικεία μορφή.

Παρατηρήθηκε άστρο που καταπίνεται από μια μαύρη τρύπα

star-at-start-disruption-by-black-holeΓια πρώτη φορά οι αστροφυσικοί μπόρεσαν να παρατηρήσουν τις τελευταίες στιγμές ενός άστρου καθώς αυτό «καταπίνεται» από μια μαύρη τρύπα. Και το φαινόμενο είναι εντυπωσιακό από όλες τις απόψεις.

Η εικόνα δείχνει το άστρο λίγο πριν το καταπιεί η μαύρη τρύπα
 
Αφού η μαύρη τρύπα κατάπιε το άστρο δημιούργησε πίδακες ακτίνων Χ υψηλής ενέργειας   καθώς και ακτίνες γάμμα, οι οποίες διατηρήθηκε σε ένα εξαιρετικά φωτεινό επίπεδο για αρκετές εβδομάδες μετά το γεγονός. Συγχρόνως προέκυψαν λαμπρές φωτοβολίδες καθώς κομμάτια του άστρου έπεφταν μέσα στη μαύρη τρύπα.
 
Η εξαιρετική φωτεινότητα από αυτό το γεγονός οφείλεται στο ότι φώτισε ένα μικρό μόνο μέρος του ουρανού, που δείχνει έναν πίδακα φωτός προς την κατεύθυνση του Γαλαξία μας, και ο οποίος εντοπίστηκε στη Γη 3, 8 δισεκατομμύρια χρόνια αφού διάλυσε το άστρο.
 
Aftermath--Star-DestructionΕρευνητές από το Πανεπιστήμιο του Warwick  απεικόνισαν μια μαύρη τρύπα που καταναλώνει ένα μεγάλο άστρο στο κέντρο ενός γαλαξία, κάπου 3,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας. Μετά το γεγονός αυτό εκπέμπονται δύο πίδακες ενέργειας από τη μαύρη τρύπα, η μία εκ των οποίων είναι ακριβώς στραμμένη προς το δικό μας γαλαξία, που μας επιτρέπει έτσι να γνωρίσουμε αυτό το γεγονός, που ονομάστηκε Sw 1644+57
 
Ο Andrew Levan, επικεφαλής ερευνητής της έρευνας από το Πανεπιστήμιο του Warwick, δήλωσε: «Παρά την ισχύ αυτού του κατακλυσμικό γεγονότος εμείς τυχαία το ανακαλύψαμε επειδή το ηλιακό μας σύστημα έτυχε να βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον πίδακα ενέργειας. "
 
Η νέα ερευνητική εργασία ορίζει σαφώς ότι η πηγή αυτού του γεγονότος – γνωστό πλέον ως Sw 1644 57 – βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά ενός μακρινού γαλαξία,, προς ένα σημείο το οποίο θα ήταν στον αστερισμό του Δράκοντος.
 
Ο Andrew Levan από το ίδιο Πανεπιστήμιο δήλωσε: «Η μόνη εξήγηση που μέχρι τώρα ταιριάζει στο μέγεθος, την ένταση, την κλίμακα του χρόνου, και το επίπεδο της διακύμανσης στο παρατηρούμενο γεγονός, είναι ότι μια τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία έχει ‘ρουφήξει’ ένα μεγάλο αστέρι και το διέλυσε εξ αιτίας των παλιρροϊκών δυνάμεων που ασκήθηκαν πάνω του. Η περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα δημιούργησε τότε δύο πίδακες, η μία από τις οποίες στόχευε κατ ‘ευθείαν στη γη. "
 
Το άστρο, όπως αναφέρουν οι δύο ειδικοί, πρέπει να παρέκλινε από την πορεία του και  να βρέθηκε πολύ κοντά στη μαύρη τρύπα οπότε πιάστηκε από τις τεράστιες βαρυτικές δυνάμεις της, που κυριολεκτικά το συνέθλιψαν. Αρχικά επιμηκύνθηκε παίρνοντας «σχήμα μπανάνας» και τότε η εσωτερική άκρη του – αυτή που βρίσκεται προς την πλευρά της τρύπας – περιστρέφεται πολύ πιο γρήγορα από την εξωτερική, με αποτέλεσμα το άστρο να επιμηκύνεται ακόμη περισσότερο και να παίρνει σχήμα δίσκου ο οποίος «τυλίγεται» γύρω από την τρύπα.
 
Καθώς μέρος της μάζας του αρχίζει να πέφτει μέσα σε αυτήν, το άστρο συμπιέζεται ακόμη περισσότερο και απελευθερώνει τεράστια ακτινοβολία κάνοντας «ορατή» τη μαύρη τρύπα. Το φαινόμενο, το οποίο αποκαλείται μίνι-κβάζαρ, είναι εξαιρετικά σπάνιο – υπολογίζεται ότι συμβαίνει μια φορά κάθε εκατό εκατομμύρια χρόνια σε έναν γαλαξία.
 
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, το δορυφόρο Swift και το Παρατηρητήριο Chandra για τη μελέτη της έκρηξης. Το τηλεσκόπιο Burst Alert  του Swift ήταν το πρώτο που ανακάλυψε την πηγή, στις 28 Μαρτίου του 2011, όταν ξέσπασε η πρώτη από μια σειρά εκρήξεις ακτίνων Χ.

Στρατιώτες στις ΗΠΑ γίνονται πιο αποτελεσματικοί χάρη σε εγκεφαλική διέγερσή τους με ηλεκτρισμό

electrical-brain-stimulatorsΟι ΗΠΑ άρχισαν να δοκιμάζουν στο στρατιωτικό προσωπικό τους την τεχνική της εν τω βάθει εγκεφαλικής διέγερσης μέσω ηλεκτρισμού, ώστε να αυξήσουν τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητά τους στα διάφορα καθήκοντα που έχουν να επιτελέσουν.
 
Η μέθοδος μπορεί μελλοντικά να εφαρμοσθεί από χειριστές μη επανδρωμένων σκαφών (drones) έως πιλότους μαχητικών και στρατιώτες στο πεδίο της μάχης. Οι πρώτες δοκιμές σε ένστολους άνδρες και γυναίκες δείχνουν ότι οι ηλεκτρικοί παλμοί που διαπερνούν τον εγκέφαλο, βελτιώνουν την αποδοτικότητα ιδιαίτερα σε συνθήκες μεγάλης ψυχικής πίεσης.
 
Στρατιωτικοί επιστήμονες από τη βάση Ράιτ-Πάτερσον της αμερικανικής Πολεμικής Αεοροπορίας, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης “Frontiers inHuman Neuroscience”.
 
Οι στρατιωτικοί φοράνε στο κεφάλι μια συσκευή που στέλνει ασθενείς ηλεκτρικούς παλμούς διαμέσου του κρανίου σε συγκεκριμένα περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού. Τα πειράματα στην αμερικανική βάση έδειξαν ότι η βελτίωση της απόδοσης εμφανίζεται μετά από τέσσερα μόλις λεπτά. Μελλοντικές δοκιμές θα εστιάσουν στο πόσο διαρκεί η βελτίωση και πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει.
 
transcranial direct current stimulation_02
 
Η τεχνολογία αυτή θεωρείται από τους ερευνητές ασφαλέστερη και πιο αξιόπιστη σε σχέση με τη χορήγηση φαρμάκων (π.χ. modafinilκαι ritalin), που επίσης επιδρούν στις νοητικές λειτουργίες.
 
Αν και εκ πρώτης όψεως η εν τω βάθει ηλεκτρική εγκεφαλική διέγερση όντως δεν φαίνεται να έχει παρενέργειες, άλλοι επιστήμονες εμφανίζονται πιο επιφυλακτικοί για το ποιές μπορεί να είναι οι συνέπειες για τον εγκέφαλο σε βάθος χρόνου, αν η τεχνική εγκριθεί επίσημα για χρήση από το στρατιωτικό προσωπικό και συνεπώς εφαρμόζεται συχνά.
 
Πέρυσι στρατιωτικοί ερευνητές στην ίδια βάση της Αεροπορίας είχαν ανακοινώσει ότι, όπως έδειξαν τα πειράματά τους, η ηλεκτρική εγκεφαλική διέγερση είναι καλύτερη από την καφεΐνη στο να κρατά σε «φόρμα» το στρατιωτικό προσωπικό για πολλές ώρες.
 
Άλλοι ειδικοί όμως, όπως ο δρ Νιλ Λέβι του Κέντρου Νευροηθικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, εξέφρασαν τους ενδοιασμούς τους κατά πόσο οι στρατιωτικοί συμμετέχουν σε τέτοια πειράματα με την πραγματική συγκατάθεσή τους και εάν στο μέλλον, σε περίπτωση που η χρήση της εν λόγω τεχνολογίας εγκριθεί για στυστηματική χρήση, θα έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν την εφαρμογή της στους ίδιους.
 
Από την άλλη, διάφορες παραλλαγές τέτοιων συσκευών ηλεκτρικής διέγερσης του εγκεφάλου ήδη πωλούνται ελεύθερα στην αγορά και μέσω διαδικτύου. Οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει κάποια σχετική συσκευή και να πειραματισθεί στον εαυτό του, πράγμα που, κατά τον δρα Λέβι, εγείρει ανησυχίες, ιδίως όταν πρόκειται για νέους, των οποίων οι εγκέφαλοι ακόμη αναπτύσσονται. «Αν κανείς χρησιμοποιήσει πιο μεγάλης ισχύος ρεύματα, μπορεί να κάνει ζημιά στον εγκέφαλό του», τόνισε.

Τεχνολογία «όσφρησης» ζωής για μελλοντικούς ρομποτικούς εξερευνητές του Άρη

texnologia-osfrisis-zois-gia-mellontikous-rompotikous-eksereunites-tou-ariΈνας αισθητήρας που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 2000 για τον αμερικανικό στρατό, με σκοπό τον εντοπισμό παθογόνων μικροοργανισμών και τοξινών στον αέρα, ίσως αποδειχθεί κρίσιμος στον εντοπισμό εξωγήινης ζωής σε μία μελλοντική μη επανδρωμένη αποστολή στον πλανήτη Άρη.  Ο αισθητήρας ονομάζεται BILI (Bio-Indicator Lidar Instrument) και βασίζεται σε δύο υπεριώδη λέιζερ, ενώ θα εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι παρόλο οι άνεμοι στον Κόκκινο Πλανήτη δεν είναι ιδιαίτερα ισχυροί, η σκόνη που καλύπτει την επιφάνεια του πλανήτη είναι αρκετά ψιλή, με συνέπεια να σχηματίζονται συχνά σύννεφα σκόνης.
 
Έτσι, ένα ρομπότ εξοπλισμένο με το BILI θα μπορεί να «σαρώνει» τα σύννεφα, με συνέπεια τα μόρια σκόνης να φθορίζουν, δηλαδή να εκπέμπουν ακτινοβολία. Το μηχάνημα θα αναλύει την ακτινοβολία, με συνέπεια να προσδιορίσει κατά πόσο υπάρχουν οργανικά μόρια, δηλαδή «ίχνη» για μικροοργανισμούς που υπήρξαν ή συνεχίζουν να υπάρχουν στον Άρη.
 
Ένα πλεονέκτημα του μηχανήματος είναι πως θα μπορούν με αυτό τον τρόπο να εξετασθούν νέφη που βρίσκονται σε απόσταση ακόμη και εκατοντάδων μέτρων από το ρομπότ. Επομένως, ο «εξερευνητής» θα έχει τη δυνατότητα να ελέγξει μία αρκετά μεγάλη περιοχή γύρω από τα σημεία στα οποία θα περιπλανιέται στον πλανήτη.
 
Το BILI αναπτύχθηκε από τον Μπράνιμιρ Μπλαγκόγεβιτς, ο οποίος εργάζεται στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA. Μαζί με ειδικούς της NASA στις πλανητικές επιστήμες, ο  Μπλαγκόγεβιτς προσπαθεί να το προσαρμόσει στη χρήση του πέρα από τη Γη, για να «εξοπλίσει» ένα ρομπότ που θα ταξιδέψει στον Άρη.
 
Οποιαδήποτε αποστολή έχει γίνει με προορισμό τον Κόκκινο Πλανήτη υπόκειται σε αρκετούς περιορισμούς στην αναζήτηση ζωής. Το ρομπότ  Curiosity, για παράδειγμα, συλλέγει δείγματα της επιφανειακής σκόνης, ελέγχοντας κατά πόσο περιέχουν οργανικά μόρια.
 
Ωστόσο, αυτή τη μέθοδος ενέχει τον κίνδυνο μόλυνσης των δειγμάτων από ουσίες που έχει μεταφέρει το ρομπότ από τη Γη, παρόλο που απολυμάνθηκε πριν από την απογείωσή του. Επίσης, είναι εξαιρετικά χρονοβόρα, κάτι που σημαίνει πως λίγα δείγματα μπορούν να αναλυθούν από κάθε περιοχή που εξερευνά το ρομπότ.

Το ρομπότ  Curiosity, για παράδειγμα, συλλέγει δείγματα της επιφανειακής σκόνης, ελέγχοντας κατά πόσο περιέχουν οργανικά μόρια.
 
Σύμφωνα με τον Μπλαγκόγεβιτς, το ίδιο μηχάνημα πιθανότατα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στην περίπτωση του Εγκέλαδου, δορυφόρου του Δία. Κι αυτό γιατί έχει ανακαλυφθεί πως στην επιφάνεια του δορυφόρου σχηματίζονται πίδακες νερού, οι οποίοι εκτινάσσονται σε μεγάλο υψόμετρο.
 
Έτσι, εξοπλισμένος με μία ισχυρότερη εκδοχή του BILI, ένας δορυφόρος θα μπορούσε να πετάξει σε υψόμετρο 50 χιλιομέτρων από την επιφάνεια του δορυφόρου, «σαρώνοντας» τους πίδακες. Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσε να προσδιορισθεί αν σε αυτούς περιέχονται και οργανικά μόρια, κάτι που θα σήμαινε πως υπάρχει ζωή στον ωκεανό στο υπέδαφος από τον οποίο προέρχεται το νερό.

Τι είναι η αγάπη;

Αποτέλεσμα εικόνας για Τι είναι η αγάπη;
Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη;

Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη;
 
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
 
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ” ένα έρημο δάσος… Αν δεν τ” ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;

Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ” αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι” αγάπη!… Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.
 
Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ” αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;
 
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.
 
Σε καίει… Σε λιώνει… Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!
 
Αυτό το «πράμα» πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ” όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις… Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα “χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα “χεις φρικτά ασκημίσει.
 
Αλήθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.
 
Λουντέμης

Εκκλησία και αυνανισμός - Εν μέσω ηθικών διλημμάτων

Τη θυμόσασθε τη ρήση του Σοπενχάουερ;
«Γιατί οι θρησκείες μοιάζουν με κωλοφωτιές
«Μοιάζουν με κωλοφωτιές γιατί λάμπουν μόνο στο σκοτάδι» είχε πει ο μεγάλος φιλόσοφος πριν από δυόμισι αιώνες!

Να είναι συμβολικό, άραγε, όπως αποφαίνονται οι επιστήμονες σήμερα, που οι πυγολαμπίδες δηλητηριάζουν και παράλληλα, τώρα τελευταία, τείνουν να εξαφανιστούν;…

Ας παίξουμε λοιπόν τώρα ένα παιχνίδι με ερωτήσεις «κρίσεως».

Χωρίς περιστροφές απαντήστε με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ:

Α) Έχετε αυνανιστεί έστω και μια φορά στη ζωή σας;
Β) Θα το κάνατε ποτέ, αν ξέρατε ότι σας βλέπει η μάνα σας;
Μόνο τέσσερις δυνατές απαντήσεις υπάρχουν:

1. ΝΑΙ – ΟΧΙ
2. ΝΑΙ – ΝΑΙ
3. ΟΧΙ – ΝΑΙ
4. ΟΧΙ – ΟΧΙ

Θα αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι μόνο η 1η απάντηση ευσταθεί, γιατί ένα φυσιολογικό άτομο δεν μπορεί να δώσει διαφορετική απάντηση. Η 2η και η 3η κρίνονται εξαιρετικά απίθανες απαντήσεις για προφανείς λόγους και η 4η πάλι απίθανη για διαφορετικούς λόγους που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται!

Το παιχνίδι όμως δεν τελειώνει εδώ!
Πρέπει να δώσετε ακόμα μια απάντηση, όμως τώρα απαιτείται ειλικρίνεια και κυρίως απ' αυτούς που πιστεύουν στον Θεό:

Αν δεν μπορείτε να αυνανιστείτε, γνωρίζοντας ότι σας βλέπει η μάνα σας, πώς μπορείτε να το κάνετε γνωρίζοντας ότι σας βλέπει ο Θεός;
Το ερώτημα βέβαια είναι ρητορικό.

Εσείς όμως, μπορείτε, προσωπικά, να δώσετε την απάντηση στον εαυτό σας;

Κατά καιρούς πολλά έχουν λεχθεί για τον αυνανισμό. Από αστεία, όπως «Αν ήταν το πουλί βιολί θα το παίζανε πολλοί», μέχρι σοβαρά όπως ένας φιλόσοφος του 20ου αιώνα ο Λίλυ Τόμλιν που έλεγε, «Έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως ο άνθρωπος αρχικά περπάτησε όρθιος για να απελευθερώσει τα χέρια του για τον αυνανισμό».

Άλλοι έκαναν λόγο για «εκφυλιστική νόσο», όπως ένας Γάλλος γιατρός που είπε για τον αυνανισμό το αθάνατο απόφθεγμα ότι «Ούτε η πανούκλα, ούτε ο πόλεμος, ούτε η ευλογιά, ούτε ένα πλήθος παρόμοιων διαβόλων έχει τόσο καταστροφικό αποτέλεσμα για την ανθρωπότητα όσο η συνήθεια του αυνανισμού».

Ο βαθιά θρησκευόμενος γιατρός θεωρούσε τον αυνανισμό «στοιχείο καταστροφής της πολιτισμένης κοινωνίας»!

Επίσης έχουν ακουστεί εκφράσεις όπως «γαλαξιακός οργασμός», «κβαντικό σεξ», «κοσμική συνουσία», «άμωμη σύλληψη» και άλλα που προκαλούν γέλιο.

Το βαρύ αμάρτημα του αυνανισμού, δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά, από κανέναν εκκλησιαστικό κατάλογο αμαρτημάτων, που σέβεται τον εαυτό του.

Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με τον «πνευματικό αυνανισμό» που είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα.

Η λέξη «μαλακία» στο Ευαγγέλιο και στους «Πατέρες» σημαίνει πνευματική ασθένεια και σύμφωνα με το «Πηδάλιον», «Εφθάσαμεν τέλος πάντων και εις την κατάρατον μαλακίαν, ήτις τη σήμερον αληθώς είναι η κοινή και ψυχώλεθρος πανούκλα, που φθείρει και απολλύει τους περισσοτέρους ανθρώπους του κόσμου, και μάλιστα τους αθλίους νέους, κατά της οποίας όσα και να είπη τινάς, έχων σκοπόν να εκριζώση από τον κόσμον τοιούτον φοβερόν και θεομίσητον κακόν, ποτέ δεν ήθελαν νομισθούν μάταια και περιττά».

Οι συνέπειες βέβαια αυτού του «τρισκατάρατου» αμαρτήματος, είναι βαρύτατες:

«...αυτοί που πέφτουν σ’ αυτό το αμάρτημα…κιτρινίζουσι, αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουν δεν ημπορούν, χάνουσι τη φωνήν, χάνουσιν την ευφυίαν και οξύτητα του νοός, χάνουσι τη μνήμη, χάνουσι τον ύπνο και άλλα πολλά!».

Επίσης, αν ένας άνθρωπος πέσει στο «κατά μόνας αμάρτημα» πάνω από μια φορά (!) αυτόματα αποκλείεται από την ιεροσύνη και… δε μπορεί να γίνει παπάς!

Το «Πηδάλιον» εδώ αποδεικνύει την διαχρονικότητα της εκκλησιαστικής σοφίας των «Πατέρων», αναλύοντας και ορίζοντας τα είδη της αυτοϊκανοποίησης:

«Η μαλακία γίνεται τριών λογιών, ή με το χέρι το ίδιον του ανθρώπου, ή με το χέρι άλλου, ή με το κοπάνισμα και το κτύπημα εις τα μηρία. Δεν πρέπει τούτο να λανθάνει τους Πνευματικούς Πατέρας, ότι η κατάρατος μαλακία προχωρεί και εις τα γυναίκας. Δια τούτο και αυταί πρέπει να κανονίζονται ωσάν οι άνδρες, ίνα μη λέγω και βαρύτερα».

Όχι πολλά χρόνια από σήμερα, κάποιοι ειδήμονες στους έφηβους κήρυτταν αυστηρή αποχή από τον αυνανισμό με την προτροπή «μην αυνανίζεσαι πολύ γιατί θα τυφλωθείς!».

Και να φανταστεί κανείς, αυτοί που το έλεγαν, το έκαναν κάθε μέρα, χωρίς τον φόβο της τύφλωσης!

Όμως, αν θέλουμε να κάνουμε λόγο για «πνευματικό αυνανισμό», ίσως η πιο πάνω προτροπή να είναι πραγματικά χρήσιμη, όμως όχι για μας αλλά για τους ίδιους!

Υπό την έννοια ότι κάθε υπερβολή δημιουργεί κατάχρηση και σαν υπέρβαση της λογικής, θεωρώντας κάθε υπερβατική θεώρηση του κόσμου μας λανθασμένη, άσχετα από την πίστη του καθενός που είναι αναφαίρετο δικαίωμα, η αλόγιστη χρήση υπερβατικών απαντήσεων για κάθε λογική ερώτηση, έχω την πεποίθηση ότι με απόλυτη βεβαιότητα δημιουργεί πνευματική τύφλωση.

Άλλωστε, η «ερωτοτροπία με αόρατους συντρόφους» αποξενώνει τον άνθρωπο, τον απομονώνει από το σύνολο, τον κάνει δύστροπο, μίζερο και μισητό!

Υπάρχει κανείς που να αγνοεί ακόμα τι σημαίνει «εκκλησιανισμός» και την τύφλωση που προκαλεί;

Επιστρέφοντας στον κανονικό αυνανισμό και για να αστειευτούμε και λίγο, θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η ενοχοποίηση αυτής της φυσικής σωματικής ανάγκης, για την οποία ο ανώνυμος «ποιητής» έχει πει:

Η μαλακία είναι υγεία
κι ομορφαίνει τη ζωή,
κάνει μπράτσα,
ωραία φάτσα
κι είναι κι οικονομική!
 
Άλλωστε, ο σύγχρονος «σοφός Νεοέλληνας», φροντίζει να αναδείξει και τα όποια προτερήματά της:
«Αν σου πετύχει η μαλακία, τύφλα να 'χει το γαμήσι!».

Αντιμετώπισε την Πρόκληση με Φαντασία

Αποτέλεσμα εικόνας για Αντιμετώπισε την με Φαντασία“Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άτομο και σ’ έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τα πάντα ως πρόκληση, ενώ ένα συνηθισμένο άτομο τα θεωρεί ευλογία ή κατάρα”. Carlos Castaneda

Η ζωή άλλοτε είναι υπέρ μας και άλλοτε κατά, αυτό κάνει με την φυση αυτό κάνει και με το ανθρώπινο ζώο. Ναι κάποιες φορές  νιώθουμε ολόκληρο τον κόσμο εναντίον μας. Το θετικό είναι ότι ο τρόπος διαχείρισης είναι δική μας επιλογή, μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο θύμα ή τον πολεμιστή. Κι αυτό όμως δεν είναι πάντα εύκολο.

Η πρόκληση βρίσκεται στην Διαυγή και Αψογη αντιμετώπιση και τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε θύμα του κόσμου. Να συνειδητοποιήσουμε δηλ. ότι είμαστε πραγματικά ο κόσμος. Αν προηγουμένως έχουμε αξιολογήσει σωστά τι σημαίνει για τον καθένα από μας καλή και τι κακή ζωή.

Ο Carl Jung έγραψε “η διαφορά ανάμεσα σε μια καλή ζωή και μια κακή ζωή είναι πόσο καλά μπορείς να διασχίσεις μια φωτιά” [εμπόδια]

Ο Άμλετ του Σαίξπηρ είπε ότι “δεν υπάρχει τίποτα είτε καλό ή κακό, αλλά είναι η σκέψη που το κάνει έτσι”

Συνεπώς η διάθεση και η στάση μας απέναντι στις καστάσεις, τα σημασιοδοτούν ως ευχάριστα ή δυσάρεστα. Το θύμα περπατά μέσα στη φωτιά, κλαίγοντας για τον πόνο και θρηνώντας για τα σημάδια του. Ο πολεμιστής μαθαίνει μέσα από τη φωτιά, αντιμετωπίζει τον πόνο και στη συνέχεια τον χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι για μια υψηλότερη κατάσταση της συνείδησης, θεωρώντας τα σημάδια του τρόπαια. Ο πολεμιστής που βρίσεται μποροστά σε ένα εμπόδιο δεν το γκρεμίζει το πηδά, με άψογο τρόπο.

Κατά την Elizabeth Gilbert “η καταστροφή είναι ένα δώρο, είναι ο δρόμος για την αλλαγή”. Ο πολεμιστής εξελίσσεται μέσα από τις δυσκολίες, επιλέγει ανάμεσα στο θάρρος και τη δειλία. Η δειλία είναι ευκολότερη, αλλά οδηγεί στη θυματοποίηση. Το θάρρος είναι πάντα πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα μια μεγάλη επιβράβευση και οδηγεί στην Δύναμη και την Ανεξαρτησία.

Να ελπίζουμε για το καλύτερο αλλά να είμαστε προετοιμασμένοι και για το χειρότερο.

Για Δύναμη, Ελπιδα και Προνόηση

Όσο κι αν ακούγεται εύκολο στη θεωρία, στην πράξη δεν είναι και τόσο εύκολο με ανθρώπους που χουν βολευτεί στον καναπέ του θύματος, υπήκοου, πιστού ! Η αδικαιολόγητα υψηλή προσδοκία ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη αξία είναι ένας από τους κύριους λόγους. Το σύμπαν όμως δεν είναι σχεδιασμένο για να ταιριάζει με τις προσδοκίες σας, αλλά ανταποκρίνεται στην αξία σας. Μόνο ο δυνατός και ο άξιος επιβιώνει

Ο David McRaney είπε πως “δεν μπορείς να βελτιώσεις τα πράγματα που θαυμάζεις αν ποτέ δεν επιτρέπεις να είναι ατελή. Πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μην είναι τέλειοι. Και αυτό σημαίνει να παραιτηθούμε από τις προσδοκίες μας”

“Όσο αποπροσανατολιστικά, δύσκολα ή ταπεινωτικά μπορεί να είναι τα λάθη μας” κατά την Katheryn Schultz, “είναι τελικά εκείνα μέσα από τα οποία μαθαίνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε”.

Αν ο μεγαλύτερος εχθρός της φαντασίας είναι η προσδοκία, η ασφάλεια, η ευκολία και η βολή και ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι ο αποπροσανατολισμός, τότε είναι ζήτημα λογικής να “σπάσουμε” τον φαύλο κύκλο του να είμαστε τα θύματα, συμβιβαζόμενοι με την πιθανή σύγχυση και την αβεβαιότητα, αναμιγνύοντάς τες με παράλογες προσδοκίες ώστε να βελιτωθεί η φαντασία μας.

Αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε αυτό θα οδηγηθούμε σε άγχος. Αν όμως το καταφέρουμε τότε θα είμαστε ευχαριστημένοι από την κάθε στιγμή ΤΩΡΑ, στον ΠΑΡΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟ, αντί να υποφέρουμε από ματαιωμένες προσδοκίες. ‘Ετσι η ψυχή ανθίζει και καρποφορεί ανεξάρτητα από τις προσδοκίες του εγώ μας.

Το να πούμε “ναι” στην ψυχή δεν είναι ένας εύκολος στόχος για κανέναν

Η Marianne Williamson γράφει πως “βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς, είναι ότι είμαστε ισχυροί πέρα από το μέτρο”. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Όλοι γνωρίζουμε πως είμαστε πιο ισχυροί από ό, τι επιτρέπουμε στον εαυτό μας.

Ο φόβος μας παραλύει με δύο τρόπους, είτε ως θύματα, είτε ως εν δυνάμει πολεμιστές. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε βασίσει την ταυτότητά μας με την ταύτιση με κάποια εξουσία, οπότε η ελευθερία προκαλεί άγχος πέρα από την μισητή ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ.

Έτσι αποκρύπτουμε τον ισχυρό πολεμιστή και την ίδια στιγμή θυματοποιούμαστε, ανακουφίζοντας έτσι τον εαυτό μας από το άγχος που έρχεται με την αληθινή Ανεξαρτησία. Είναι μια εντυπωσιακή πτυχή πτώσης της ανθρώπινης φύσης. Έτσι, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε για τα παιδιά που τα μάθαμε να φοβούνται το σκοτάδι, αλλά περισσότερο για τους ενήλικες οι οποίοι έμαθαν να φοβούνται το φως ζώντας στο σκοτάδι. Εν τέλει ο πόνος προκαλείται όταν επιθυμούμε η παροδικότητα του κόσμου να είναι μόνιμη.

Όπως Neil Gaiman έγραψε “κόλαση είναι κάτι που κουβαλάς μαζί σου, όχι κάποιο μέρος όπου πηγαίνεις”

Η μόνη κόλαση είναι η παράλογη προσδοκία. Αν θυσιάσουμε την ανάγκη για μονιμότητα κι ασφάλεια και αγκαλιάσουμε την περιπέτεια και την απρόσμενη αλλαγή, τότε θα καταφέρουμε να διαφεύγουμε από την “κόλαση”. Αυτό κάνει ολόκληρη η φύση γύρω μας, αλλά ο άνθρωπος θύμα κλεισμένος στις τσιμεντουπόλεις του το αγνοεί πληρώνοντας ασφάλεια ζωής και θανάτου !!

Ας ξεφύγουμε από την νεκρή τυραννία του γραμμικού και ας ανακαλύψουμε τα φράκταλ του ΧΑΟΥΣ. Ας απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τα νεκρό βλέμμα του θύματος που εμπεριέχει και εξαπάτηση και την υποσυνείδητη επιθυμία να προσαρμόσουμε τα πάντα στα δικά μας ρηχά “θέλω” του ασήμαντου “εγώ”. Ας προχωρήσουμε με το ανοικτό βλέμμα του πολεμιστή, Ας αρχίσουμε να ΒΛΕΠΟΥΜΕ αντι να κοιτάμε και ας αποκτήσουμε την δύναμη να δρούμε ΑΨΟΓΑ. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι ευκολότερο και όμως, φαίνεται πως τελικά είναι πολύ δύσκολο.