Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ

Το Φως(1), είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Δημιουργού Αιτίου στο Σύμπαν και δεν υπάρχει νοητή πνευματική λειτουργία και μορφικός κόσμος απουσία των ιδιοτήτων του Δημιουργού Αιτίου. Πηγή του Φωτός στο γήινο περιβάλλον είναι ο Ήλιος ο οποίος αποτελεί την υψηλότερη εκδήλωση του φωτός σ’ αυτό.

Ο Ήλιος είναι ο Πατέρας της γήινης ζωής.
Οι μεταμορφώσεις και η εξέλιξη των ουσιών της Φύσης πάνω στην Γη είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του Ηλίου γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που δίνει τον ρυθμό στο πλανητικό μας σύστημα και την ζωή υπό την ευρεία της έννοια. Τα διάφορα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα πάνω στην Γη μαρτυρούν την ζωογόνο επίδραση του Ηλίου στην Γη γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που συνθέτει σήμερα για να αποσυνθέσει αύριο και να ανασυνθέσει αργότερα. Με την βοήθεια του ηλιακού φωτός μετατρέπεται το απλό σπέρμα σε δρυ και με τις διαφορετικής εντάσεως ακτίνες του προκαλούνται οι διαφορετικές λειτουργίες στον κάθε οργανισμό. Ο Ήλιος με τις ακτινοβολίες του αφυπνίζει τα σπέρματα των Ιδεών και επιβοηθεί τα όντα να ανέλθουν σε ανέλιξη. Για να είναι όμως αμεσότερα τα αποτελέσματα αυτών των επιδράσεων στον άνθρωπο, πρέπει να φρο-ντίσει να εκμηδενίσει κάθε αντίδραση των στοιχείων της κατώτερής του φύσης.

Ο Ήλιος είναι ο Πατέρας και ο συντηρητής του ανθρωπίνου οργανισμού δια του Φωτός του και ως εκ τούτου το ανθρώπινο γένος οφείλει να απευθύνει προς αυτόν ειλικρινή χαιρετισμό. Πρώτιστο καθήκον μας είναι να στραφούμε προς τον Φοίβο Ήλιο, τον δωρητή της ζωής και σύμβολο του υπέρτατου Λόγου και να διαλαλήσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς αυτόν. Γι’ αυτό δεν θα ήταν άστοχο να παρατεθούν αποσπάσμα-τα των προς τον Ήλιο ύμνων του αειμνήστου Ιωάννη Βασιλή και του φιλοσόφου Πρόκλου που περικλείουν πολλά μηνύματα για κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας.

Αναφέρει λοιπόν ο αείμνηστος Ιωάννης Βασιλής: «Θείε Ήλιε, οι πρόγονοί μας σε απεκάλουν Φοίβο διότι εν σοι η δύναμις της ζωής είναι ανεξάντλητος πηγή εξ ης οι ημέτεροι κόσμοι αντλούν της χαράς και του ενθουσιασμού τα μέσα. Ότε διαγράφεις την μεγαλοπρεπή εν τω απείρω τροχειάν σου και οι ακτίνες σου πλησιάζουν το περιβάλλον της Γης, τα σκότη φυγαδεύονται και οι άνθρωποι αισθάνονται του φωτός την χάρη. Ότε η δύναμις των ακτίνων σου εγγίζει την επιφάνειαν της Γης, μεταμορφώνεις τας ουσίας της εις μαγευτικά χρώματα και μεθύοντα μύρα και αι ψυχαί της Γης σκιρτούν από χαρά και αναφωνούν xαίρε ευεργέτα ημών Ηλιε… Ανέρχεσαι επί των υψίστων σημείων της τροχιάς σου και τότε η επίδρασή σου εφ’ ημών προκαλεί τας θειοτέρας εκδηλώσεις των συνειδητών Εγώ. Τότε η Γη αναγνωρίζει εν Σοι τον χορηγόν της ζωής. Πορεύεσαι εν τη ατέρμονι αξελίξει και ωθείς πάσαν υπόστασιν ποθούσαν τας περι¬πτύξεις σου εις άπειρον πρόοδον. Τότε οι Μύσται και οι Σοφοί …., υμνούσιν το Φως Σου και αναφωνούν xαίρε ευεργέτα ημών Ηλιε”.

Ο Πρόκλος επίσης αναφέρει: “Επάκουσόν με χορηγέ του φωτός, κυρίαρχε της πηγής εξ ης ρέει η ζωή. Συ… διοχετεύεις ποταμούς θείας αρμονίας … και πληροίς το παν δυνάμεως, ικα¬νής ώστε να αφυπνίσει εκ του ληθάργου τον ανθρώπινον νουν… Η αταξία των αντιμαχομένων στοιχείων τερματί-ζεται άμα τη Ση λάμψει, ω υιέ του Πα¬τρός ου το όνομα πα¬ραμένει άφατον. Ο χορός των αδεκάστων μοιρών Σε υπακούει. Τη Ση επινεύσει εκείναι μετα¬στρέφουν τους μεγαλοπρεπείς ιστούς της ειμαρμέ-νης διότι Συ Βασιλεύς είσαι εις το υπερπέ¬ραν και Συ κυριαρχείς πάσης δυνάμεως ύπερθεν ημών… ω Συ ο εποπτεύων την άνοδο και την λύτρωσιν των ψυχών…. Λύτρω¬σόν με των καταδυναστευόντων με παθών….. Εξιλέωσόν με ενώπιον της υπερτάτης Δικαιοσύνης ης το ταχύ βλέμμα διαπερνά τα πάντα. Μετάδος εις το πνεύμα μου διαύγειαν και ευδαιμονίαν και εις τον οργανισμόν μου το δώρο της υγείας. Οδήγησόν με προς την δόξαν(2). Μετάδος μου την ικανότητα να υπηρετώ τας Μούσας…”.

Ας τιμήσουμε και λατρεύσουμε του Θείου Ηλίου τον άχραντο Βασιλέα:
«Πατέρα Ήλιε! Συ είσαι η πηγή του φωτός και της γονιμότητας της μητέρας μας Γης. Περιέβαλέ μας με το ζωοποιό σου φως, φώτισε τις διάνοιές μας ώστε να διαλυθούν τα ερέβη της πλάνης μας, τα οποία εμποδίζουν τους οφθαλμούς μας να ιδούν το ιερόν της Αληθείας. Βοήθησε όλους όσους ευρί-σκονται σε τυφλότητα να κοινωνήσουν των ευεργετημάτων σου…»

Ο πνευματικός Ήλιος
Ενδότερα του Ηλίου που βλέπουν οι αισθήσεις μας, υπάρχουν θειότεροι νόμοι κατεργαζόμενοι Θειότερο Φως. Τα πνεύματα τα οποία φέρουν γήινο σκότος έχουν πατέρα τον εξωτερικό Ήλιο δηλαδή το φως εκείνο που εκπηγάζει από τις χαμηλότερες ουσίες του σώματος του Ηλίου. Τα πνεύματα τα οποία απέβαλαν το γήινο σκότος έχουν πατέρα τους το φως εκείνο που εκπορεύεται από τις θειότερες ουσίες του Ηλίου και έχουν σχέση προς όλες τις πνευματικές ενέργειες του Ουρανού. Του φωτός αυτού τέκνα είναι τα αποθεωθέντα πνεύματα. Αυτές οι θειότερες ουσίες του Ηλίου συνιστούν τον Πνευματικό Ήλιο ο οποίος είναι η πηγή του πνευματικού φωτός. Δια του πνευματικού φωτός παρέχονται τα μέσα και οι δυνάμεις στην ψυχή του κάθε απόλυτα αγνού μύστου ώστε να εισέλθει σε Θειοτέρους κόσμους. Αλλά για να επιτύχει αυτό πρέπει να διάκειται αρμονικά προς τα πνεύματα του Ηλίου. Οι μύστες σ’ αυτό το Φως τείνουν, αυτό το Φως τους έλκει.

Για να γίνει κανείς μύστης και τέκνο του Πνευματικού Ηλίου πρέπει:

1) ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ. Από την σπουδή αυτή να κατανοήσει ότι έχει και πάθη(3) και ψευδής δοξασίες και προλήψεις (κοινωνικές και θρησκευτικές) και πρέπει να απαλλαγή απ΄ όλα αυτά γιατί κρατούν το πνεύμα του σε χαμηλές λειτουργίες και παρεμποδίζουν την ψυχική του ανέλιξη. Η διάνοια καθηλώνεται στα πάθη και τις ψευδείς δοξασίες όταν δεν έχει την δυνατότητα να μετατρέψει τις, από πλάνη σχηματισμένες ιδέες σε πραγματικές αληθείς ιδέες γιατί δεν της το επιτρέπει ο μη φυσικός βίος και το σκοτεινό περιβάλλον που ζει. Συνεπώς πρώτιστο καθήκον αυτού ο οποίος επιθυμεί να γίνει τέκνο του Πνευματικού Ηλίου είναι η απαλλαγή του από τα πάθη και τις κοινωνικές και θρησκευτικές προλήψεις.

2) ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ, γιατί ένας μόνον είναι ο Θείος Ναός προς τον οποίον πρέπει να προσέρχονται και να καταθέτουν τις λατρείας τους οι άνθρωποι και αυτός είναι η θεία Φύση. Οι ερχόμενοι προς τον Ναό αυτόν πληρούν τις καρδιές τους αισθημάτων και τις διάνοιές τους θαυμασμού, πάντες δε οι μη προς αυτόν τον Ναό προσερχόμενοι απευθύνονται προς δόξας ανύπαρκτους και προς ψευδείς Θεούς. Αλλά τι είναι Φύση; Φύση είναι το μέγα Παν, είναι το σύνολο της ενεργούσης ουσίας των κόσμων μεθ’ όλων των εκδηλώσεων, λειτουργιών και νόμων της. Ο θείος Ορφέας δίδαξε στους ανθρώπους την λατρεία που πρέπει να αποδίδουν στην Φύση γιατί «οι άνθρωποι είναι τέκνα της Φύσεως, στις εκδηλώσεις της οποίας βρίσκεται η δημιουργός αιτία». Επίσης ο Πυθαγόρας δίδασκε ότι «οι άνθρωποι μόνον στην θεία Φύση οφείλουν να αποδίδουν λατρεία και όχι στις καθέκαστα ατομικότητες γιατί λατρεύοντες την Φύση λατρεύουν το όλον εντός του οποίου υπάρχει και το μέρος ενώ αντίθετα λατρεύοντες τις κατά μέρος ατομικότητες θέτουν αυτές σε ανώτερη μοίρα του όλου το οποίο πλέον δεν λατρεύουν». Μόνον αυτές οι γνώσεις θα απαλλάξουν τον μύστη από τα πάθη και θα μεταμορφώσουν την ουσία του σε αληθείς ιδέας(4) και συναισθήματα(5). Όταν η ανθρώπινη ψυχή προσεγγίσει τη Φύση, τότε κατανοεί τους Θεούς των δυνάμεών της.

Ας προσεγγίσουμε λοιπόν τη Φύση, ας συνδεθούμε με τις δυνάμεις της, ας λατρεύσουμε τους Κυρίους των δυνάμεών της, διότι αυτοί είναι οι αληθείς Θεοί. Όποιος δεν είναι βασιλεύς φυσικής δυνάμεως είναι ψευδής Θεός, είναι Θεός του ερέβους και ενεργεί μόνον στο έρεβος.

3) ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ. Μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί Αρετή είναι η εναρμόνιση του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και Ηθική η έφεση προς εκπλήρωση του νόμου της αρετής(6). Συνεπώς δεν είναι νοητή η αναβάθμισή μας χωρίς εναρμόνισή μας προς τους Νόμους της Φύσεως. Όμως δεν αρκεί μόνον η προσπάθεια εναρμόνισης μας προς τους νόμου της Φύσεως αλλά πρέπει να εκδηλωθεί μέσα μας έφεση για την εναρμόνισή μας προς τους νόμους της Φύσεως. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις κατά συνθήκη ιδέας των βέβήλων κοινωνιών, οι οποίες υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο του ανθρωπίνου γένους.

3) ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ. Η αγνότητα είναι θεία ψυχική ενέργεια η οποία εκδηλώνεται μόνον από την ψυχή εκείνη που έχει απαλλαγεί από τα γήινα πάθη. Ο Πνευματικός Ήλιος τον νόμο της αγνότητας χρησιμοποιεί για να εξωραΐζει τους πνευματικούς ουρανούς και απαρτίζει θεια διαδήματα με τα οποία στέφει κάθε γενναία ψυχή στην οποία λειτουργεί ο Νόμος της Θελήσεως(7) υπό την μορφή του ηρωισμού και ο Νόμος της Αγάπης(8). Δεν δικαιούται αθανασίας και στέψεως καμιά ψυχή αν δεν εκδηλώσει τους νόμους αυτούς, αν δεν αφομοιώσει στην ουσία της τις δυνάμεις του Πνευματικού Ηλίου. Το υπάρχον και λει-τουργούν στον ουρανό παραμένει εκεί. Οι ψυχές όταν ποθήσουν ειλικρινά και εκδηλώσουν τις ενέργειες του υπάρχοντος στον ουρανό τότε τείνουν όλες τις λειτουργίες τους προς τον ουρανό και τότε αρχίζει η θεία επαφή η οποία γίνε¬ται αφετηρία φωτισμού του γήινου πνεύματός τους(9).

Ως μύστης και τέκνο του Πνευματικού Ηλίου πρέπει:

1) ΝΑ ΔΙΑΓΕΙ ΜΙΑ ΑΝΕΥ ΠΑΘΩΝ ΑΓΝΗ ΖΩΗ. Άνευ παθών αγνή ζωή διάγει κάθε ψυχική ατομικό¬τητα όταν λατρεύει την δικαιοσύνη, επιθυμεί τις θείες επιρροές και εκδηλώνεται σ’ αυτή η θεία λατρεία. ΤΟΤΕ συντελείται στην ψυχή αυτή αρμονία. ΤΟΤΕ οι διαυγείς φωτεινές του ακτίνες του Πνευματικού Ηλίου εισέρχονται στη λειτουργία τον πνεύματός του. ΤΟΤΕ αποκτά το Μέσο της Συνεχούς Διανοήσεως το οποίο του επιτρέπει να διαγράφει ευρύτερους ορίζοντες στις φωτεινές χώρες τον ουρανού και την δυνατότητα, να εισέλθει σε θειοτέρους κόσμους, εκεί που υπάρχει το φως, εκεί που υπάρχει η Αιώνια Ζωή.

Αιώνια Ζωή έχει εξασφαλίσει μια ψυχική ατομικότητα όταν έχει αποκτήσει πνευματικό οργανισμό ο οποίος δεν υπόκειται στην διαδικασία της φθοράς και αποσύνθεσης του υλικού οργανισμού και συνεπώς δεν υπόκειται στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Αντίθετα ζωή χωρίς μέσο συνεχούς διανοήσεως είναι υποκείμενη στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Καμία ζωή, καμία ψυχική υπόσταση δεν μπορεί να αποφύγει τις Επιδράσεις αυτής της θεότητας αν δεν επιτύχει την διαρκή σύζευξη προς το μέσο διανοήσεώς της, αν προς το μέσο αυτό δεν διαχυθεί Ζωή, Ζωή προερχόμενη εκ του Πνευματικού Ηλίου.

2) ΝΑ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ. Αυτό θα το επιτύχει βοηθώντας το ανθρώπινο γένος να απαλλαγεί από την αμάθεια και τις προλήψεις και να γνωρίσει την Αλήθεια. Σχετικά έχει ως αποστολή να μεταφέρει προς τις νέες γενιές των ανθρώπων τις μεγάλες ιδέες της φιλοσοφίας των ενδόξων ηρώων της παρελθούσης ανθρωπότητας ώστε να γνωρίσουν τα αίτια της δημιουργίας της φύσεως και του πνεύματος αυτής ως και τα αίτια εμφανίσεως του ανθρώπου και του σκοπού και προορισμού της ανθρώπινης υποστάσεως.

Αυτή η γνώση θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε πρόοδο γιατί οι άνθρωποι θα κατανοήσουν ότι η Αδελφότητα είναι Καθολικός Νόμος της Φύσεως και τότε ο μεταξύ τους ανταγωνισμός θα γίει συνεργασία. Το έργο αυτό είναι έργο Φιλανθρωπίας. Με την άσκηση αυτού του έργου της Φιλανθρωπίας, θα επιτύχουν τον φωτισμό της ανθρώπινης διάνοιας ώστε τα μέλη των κοινωνιών να οδηγηθούν από την άγνοια στη γνώση και οι κοινωνίες από την καταπίεση και την αδικία της πλειοψηφίας από την μειοψηφία των μελών τους στο σεβασμό των νόμων της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας για όλα τα μέλη τους, γιατί η άγνοια είναι εκείνη που δημιουργεί τόσες δοκιμασίες στον άνθρωπο. Η Φιλανθρωπία(10) εμπεριέχει την έννοια της αγάπης, την αναγνώριση του δικαιώματος της ζωής και την απρόσκοπτη πνευματική και ηθική πρόοδο των ανθρώπων.

Ιεροφάντης των μυστηρίων της Ελευσίνας έλεγε: «εφόσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο στις καθόλου του σχέσεις, έρεβος έχει στην ψυχή του». Έρεβος υπάρχει στις ψυχές των ανθρώπων εφόσον εκ των σχέσεων αυτών προκύπτουν δοκιμασίες και πίκρες. Πρέπει να απομακρύνει αυτό το έρεβος και να προκαλέσει την εκδήλωση του συναισθήματος των ανθρώπων που αναφέρεται στην εκπλήρωση των καθηκόντων του προς τους ομοίους του. Με την εκπλήρωση αυτή των καθηκόντων του θα καταστεί δυνατόν να επιτευχθεί η ευδαιμονία και να πληρωθεί ο κοινωνικός τους σκοπός, ενώ η μη εκδήλωση και λειτουργία αυτού του συναισθήματος δημιουργεί τα μεταξύ των ανθρώπων κακά.

ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ: Ας προσέξουμε να μην αφήσουμε ποτέ να μας σύρει η κοινωνική συμβατικότητα σε ξένη προς την υπέρτατη Αλήθεια λατρεία. Μη ποτέ η ψυχή μας δείξε ενδοιασμό προς τον Βασιλέα του Ηλίου διότι θα συρθεί σε πυκνό έρεβος και θα δοκιμάσει πολλές πικρίες.

Ορφικός ύμνος Ήλιου

'Ακουσε μακάριε, πού έχεις μάτι αιώνιον και βλέπει τα πάντα συ ό Τιτάν πού λάμπεις ωσάν χρυσός, πού βαδίζεις υψηλά, και είσαι το επουράνιον φώς.

Σύ είσαι αφ’ εαυτού γεννημένος, ακαταπόνητος, των ζώων γλυκύ θέαμα και είσαι της μεν αυγής ο δεξιός γεννήτωρ της δε νυκτός ό αριστερός έχεις την συνένωσιν των εποχών και χορεύεις (κινείσαι κυκλικώς) με τέσσερα πόδια (ό δημιουργός των τεσσάρων εποχών του έτους), είσαι ταχύς, ορμητικός, πύρινος, με χαρωπόν βλέμμα, διφρηλάτης. και διέρχεσαι την όδόν του απέραντου ρόμβου με περιστροφικάς κινήσεις- καθοδηγείς τους ευσεβείς ανθρώπους εις τάς καλάς πράξεις και εις τους ασεβείς επιδεικνύεις δυσμένειαν συ έχεις χρυσήν λύραν και σύρεις (διανύεις) τον άρμονικόν δρόμον του κόσμου επισημαίνεις τα καλά έργα, συ είσαι ό νέος που τρέφεις τάς έποχάς. ΕΙσαι ό κυρίαρχος του κόσμου, ό αυλητής, διατρέχεις δια του πυρός και περιστρέφεσαι κυκλικώς, φέρεις το φως εμφανίζεσαι με ποικίλες μορφές, φέρεις την ζωήν, είσαι καρποφόρος, ώ Παιάν αειθαλής, αμόλυντος, πατήρ του χρόνου, ό αθάνατος Ζευς.

Καθαρός, πού λάμπεις εις όλους, είσαι το περιφερόμενον κυκλικώς μάτι του κόσμου, πού σβύνει και λάμπει με ωραίες φωτεινές ακτίνες’ δεικνύεις την δικαιοσύνην, αγαπάς το νερό. είσαι ό δεσπότης (ό κύριος) του κόσμου, ό φύλαξ της αληθείας, ο αιώνιος υπέρτατος, ό βοηθός εις όλους είσαι ό οφθαλμός της δικαιοσύνης, το φως της ζωής· ώ συ, πού οδηγείς τους Ιππους, και κατευθύνεις με λιγυρό μαστίγιο τέθριππον (με τέσσερα άλογα) άρμα (και εδώ ό ‘ Υμνωδός δια του συμβολισμού αύτοϋ αναφέρεται εις την υπό του «ΗΛΙΟΥ» διαμόρφωσιν των τεσσάρων εποχών του έτους), άκουσε τους λόγους μου και φανέρωσε εις τους μεμυημένους γλυκεία και ευχάριστη ζωή.

 

Κλῦθι μάκαρ, πανδερκὲς ἔχων αἰώνιον ὄμμα, Τιτὰν χρυσαυγής, Ὑπερίων, οὐράνιον φῶς, αὐτοφυής, ἀκάμα<ς>, ζώιων ἡδεῖα πρόσοψι, δεξιὲ μὲν γενέτωρ ἠοῦς, εὐώνυμε νυκτός, κρᾶσιν ἔχων ὡρῶν, τετραβάμοσι ποσσὶ χορεύων, εὔδρομε, ῥοιζήτωρ, πυρόεις, φαιδρωπέ, διφρευτά, ῥόμβου ἀπειρεσίου δινεύμασιν οἶμον ἐλαύνων, εὐσεβέσιν καθοδηγὲ καλῶν, ζαμενὴς ἀσεβοῦσι, χρυσολύρη, κόσμου τὸν ἐναρμόνιον δρόμον ἕλκων, ἔργων σημάντωρ ἀγαθῶν, ὡροτρόφε κοῦρε, κοσμοκράτωρ, συρικτά, πυρίδρομε, κυκλοέλικτε, φωσφόρε, † αἰολόδικτε, φερέσβιε, κάρπιμε Παιάν, ἀιθαλής, ἀμίαντε, χρόνου πάτερ, ἀθάνατε Ζεῦ, εὔδιε, πασιφαής, κόσμου τὸ περίδρομον ὄμμα, σβεννύμενε λάμπων τε καλαῖς ἀκτῖσι φαειναῖς, δεῖκτα δικαιοσύνης, φιλονάματε, δέσποτα κόσμου, πιστοφύλαξ, αἰεὶ πανυπέρτατε, πᾶσιν ἀρωγέ, ὄμμα δικαιοσύνης, ζωῆς φῶς· ὦ ἐλάσιππε,   μάστιγι λιγυρῆι τετράορον ἅρμα διώκων·

Ευχή πρός Ήλιον Και εγκώμιον του θείου Ιαμβλίχου υπο του Αυτοκράτορος Ιουλιανού

Είθε οι βασιλείς Θεοί να μου παράσχουν την εύνοια να υμνήσω και να τελέσω τα μυστήρια αυτών, ο δε Βασιλεύς Όλων Ήλιος ιδιαίτερως. Προελθών αιωνίως από την γόνιμον ουσία του Αγαθού, μέσος εν μέσω των Νοερών Θεών, εξασφαλίζει την συνοχήν αυτών, το απεριόριστον κάλλος, την ανεξάντλητη γονιμότητα, τον τέλειον νου, και προικίζει αθρόως και αχρόνως τα πάντα με αγαθά. Προβάλλοντας στο εμφανή σύμπαν την λάμψιν του εφ’ όλης της ορατής περιοχής εν μέσω των ουρανίων εκτάσεων τις οποίες διατρέχει − έδρα που του έχει αποδοθεί εξ’ αϊδίου − μεταδίδει στο εμφανή σύμπαν το νοητόν κάλλος και γεμίζει ολόκληρον τον ουρανό με τόσους Θεούς όσους αυτός περιέχει νοερώς στον εαυτόν του, οι οποίοι πληθύνονται αμερίστως γύρω από αυτών και είναι συνενωμένοι με αυτόν ενοειδώς. Αλλά και τον υπό σελήνην τόπο συνέχει διά της αειγενεσίας και τα εκ του κυκλικού σώματος ενδιδώμενα αγαθά, επιμελούμενος γενικώς του ανθρωπίνου γένους και ειδικώς της δικής μας πόλεως, όπως και εξ’ αϊδίου έδωσε υπόστασιν στην ψυχή μας και την κατέστησε οπαδό του. Γι’ αυτό και είθε οι προ ολίγου διατυπωθείσες ευχές μου να πραγματοποιηθούν παρ’ αυτού. Εύχομαι επίσης να παρέχει στην πόλι μας δια το καλόν όλων αιωνιότητα, και να χορηγεί την αγαθοποιόν του προστασία. Όσο για μένα τον ίδιο, είθε να μου χαρίσει την επιτυχία σε όλες τις ανθρώπινες και θείες πράξεις και ενέργειες, σε όλο τον ειμαρμένο βίο μου. Είθε ακόμη να με ευνοήσει να ζήσω και να κυβερνήσω με το μέτρον του πρέποντος και της ευδαιμονίας, το ευχάριστον τόσον είς εκείνον, όσον και σε μένα και τα συμφέροντα του Ρωμαϊκού κράτους.

 

Ιδού, φίλε Σαλούστιε, οι απόψεις μου για την τριπλή δημιουργία του Θεού, οι οποίες κατά το μέτρο των δυνάμεών μου, ήλθαν στην μνήμη μου κατά την διάρκεια το πολύ τριών νυκτών. Ετόλμησα να σου τις γράψω διότι και εκείνα που εξέθεσα πρότερον για τις εορτές του Κρόνου δεν φαίνεται να τα έκρινες ως τελείως άχρηστα. Αν επιθυμείς να γνωρίσεις τελειότερους και μυστικότερους λόγους για αυτά τα θέματα, τότε θα πρέπει να διαβάσεις τα συγγράμματα του Θείου Ιαμβλίχου πάνω σε αυτά, και εκεί θα βρεις την τελειότητα της ανθρώπινης σοφίας. Είθε ο Μέγας Ήλιος να μου χαρίσει να τον γνωρίσω όχι λιγότερο από εκείνον, δια να μπορέσω να διδάξω όλους δημοσίως, ιδίως όμως εκείνους που είναι άξιοι διδαχής.

 

Μέχρι της στιγμής που η ευχή μου αυτή πραγματοποιηθεί από τον Θεό, ας προσφέρουμε τιμές στον αγαπητό στον Θεό, τον Ιάμβλιχο. Αυτός είναι η πηγή των όσων ανέφερα εδώ, λίγα από τα πολλά, όσα ήλθαν στον νου μου. Γνωρίζω όμως καλά πως κανείς δεν μπορεί να εκφράσει κάτι τελειότερα από εκείνον, ούτε, ακόμα κι αν προσπαθήσει πολύ, θα μπορέσει να εκφράσει κάτι νέο, διότι είναι φυσικό να μην καταφέρει παρά να απομακρυνθεί από την αληθεστάτη νόησι του Θεού.

 

Θα ήταν λοιπόν ίσως μάταιο να προσπαθήσω να συνθέσω ό,τι δήποτε μετά τον Ιάμβλιχο πάνω στο ίδιο θέμα, αν είχα συνθέσει τούτο τον λόγο με σκοπό την διδασκαλία. Επειδή όμως η επιθυμία μου ήταν να συντάξω έναν Ύμνο προς τιμήν του Θεού, και θεώρησα ότι το καλλίτερο ήταν να μιλήσω περί της Ουσίας του, όσο μου ήταν δυνατόν, δια τούτο πιστεύω ότι δεν επεχείρησα μάταια την σύνταξι αυτού του λόγου. Διότι το παράγγελμα:

 

«Κατά την δύναμίν σου πρόσφερε θυσίες στους Αθανάτους Θεούς»

δεν ισχύει μόνον για τις θυσίες αλλά και για του Ύμνους μας προς τους Θεούς.

 

Για τρίτη φορά, λοιπόν, εύχομαι προς τον Ήλιο, τον Βασιλέα των Όλων, να είναι ευμενής προς εμένα για τούτη μου την προθυμία, και είθε να μου δώσει βίον αγαθόν, τελειοτέρα φρόνησιν, θείον νούν, και την πραότερη εκ της ειμαρμένης απαλλαγή του βίου την κατάλληλη στιγμή. Είθε, να με ανεβάσει μετά και να με κρατήσει δίπλα του στην αιωνιότητα αν είναι δυνατόν, αν όμως τούτο είναι περισσότερο από όσο αξίζουν οι πράξεις του βίου μου, ας είναι για πολλές μυριετείς περιόδους.

—Ιουλιανός, Εις Βασιλέα Ήλιον 43-44—
 

       EIS TO BASILEA HLION PRO SALOUSTION 43.1 ` to     EIS TO BASILEA HLION PRO SALOUSTION 44.32    Ἃ δὴ πολλάκις μοι δοῖεν οἱ βασιλεῖς ὑμνῆσαι καὶ ἐπιτε λέσαι θεοί, καὶ πρό γε τῶν ἄλλων αὐτὸς ὁ βασιλεὺς τῶν ὅλων ῞Ηλιος, ὁ περὶ τὴν τἀγαθοῦ γόνιμον οὐσίαν ἐξ ἀιδίου προελθὼν μέσος ἐν μέσοις τοῖς νοεροῖς θεοῖς, συνοχῆς τε αὐτοὺς πληρώσας καὶ κάλλους μυρίου καὶ περιουσίας γονίμου καὶ τελείου νοῦ καὶ πάντων ἀθρόως τῶν ἀγαθῶν ἀχρόνως, καὶ ἐν τῷ νῦν ἐλλάμπων εἰς τὴν ἐμφανῆ μέσην τοῦ παντὸς οὐρανοῦ φερομένην ἕδραν οἰκείαν ἐξ ἀιδίου, καὶ μεταδιδοὺς τῷ φαινομένῳ παντὶ τοῦ νοητοῦ κάλλους, τὸν δὲ οὐρανὸν σύμπαντα πληρώσας τοσούτων θεῶν ὁπό σων αὐτὸς ἐν ἑαυτῷ νοερῶς ἔχει, περὶ αὐτὸν ἀμερίστως πληθυνομένων καὶ ἑνοειδῶς αὐτῷ συνημμένων, οὐ μὴν   ἀλλὰ καὶ τὸν ὑπὸ τὴν σελήνην τόπον διὰ τῆς ἀειγενεσίας συνέχων καὶ τῶν ἐνδιδομένων ἐκ τοῦ κυκλικοῦ σώματος ἀγαθῶν, ἐπιμελόμενός τε τοῦ κοινοῦ τῶν ἀνθρώπων γένους ἰδίᾳ τε τῆς ἡμετέρας πόλεως, ὥσπερ οὖν καὶ τὴν ἡμετέραν ἐξ ἀιδίου ψυχὴν ὑπέστησεν, ὀπαδὸν ἀποφήνας αὑτοῦ. Ταῦτά τε οὖν ἡμῖν, ὅσα μικρῷ πρόσθεν ηὐξάμην, δοίη, καὶ ἔτι κοινῇ μὲν τῇ πόλει τὴν ἐνδεχομένην ἀιδιότητα [τὰ] μετ᾽ εὐνοίας χορηγῶν φυλάττοι, ἡμῖν δὲ ἐπὶ τοσοῦτον εὖ πρᾶξαι τά τε ἀνθρώπινα καὶ τὰ θεῖα δοίη, ἐφ᾽ ὅσον βιῶναι ξυγχωρεῖ, ζῆν δὲ καὶ ἐμπολιτεύεσθαι τῷ βίῳ δοίη ἐφ᾽ ὅσον αὐτῷ τε ἐκείνῳ φίλον ἡμῖν τε λώιον καὶ τοῖς κοινοῖς Ῥωμαίων συμφέρον πράγμασιν.

 

Ταῦτά σοι, ὦ φίλε Σαλούστιε, κατὰ τὴν τριπλῆν τοῦ θεοῦ δημιουργίαν ἐν τρισὶ μάλιστα νυξὶν ὡς οἷόν τε ἦν ἐπελθόντα μοι τῇ μνήμῃ καὶ γράψαι πρὸς σὲ ἐτόλμησα, ἐπεί σοι καὶ τὸ πρότερον εἰς τὰ Κρόνια γεγραμμένον ἡμῖν οὐ παντάπασιν ἀπόβλητον ἐφάνη. Τελειοτέροις δὲ εἰ βούλει περὶ τῶν αὐτῶν καὶ μυστικωτέροις λόγοις ἐπιστῆσαι, <ἐντυχὼν τοῖς> παρὰ τοῦ θείου γενομένοις Ἰαμβλίχου περὶ τῶν αὐτῶν τούτων συγγράμμασι τὸ τέλος ἐκεῖσε τῆς ἀνθρωπίνης εὑρήσεις σοφίας. Δοίη δὲ ὁ μέγας ῞Ηλιος μηθὲν ἔλαττόν με τὰ περὶ αὐτοῦ γνῶναι καὶ διδάξαι κοινῇ τε ἅπαντας, ἰδίᾳ δὲ τοὺς μανθάνειν ἀξίους. Ἕως δέ μοι τοῦτο δίδωσιν ὁ θεός, κοινῇ θεραπεύωμεν τὸν τῷ θεῷ φίλον Ἰάμβλιχον, ὅθεν δὴ καὶ νῦν ὀλίγα ἐκ πολλῶν ἐπὶ νοῦν   ἐλθόντα διεληλύθαμεν. Ἐκείνου δὲ εὖ οἶδα ὡς οὐδεὶς ἐρεῖ <τι> τελειότερον, οὐδὲ εἰ πολλὰ πάνυ προσταλαιπωρήσας τῷ λόγῳ καινοτομήσειεν· ἐκβήσεται γάρ, ὡς εἰκός, τῆς ἀληθεστάτης τοῦ θεοῦ νοήσεως. ῏Ην μὲν οὖν ἴσως μάταιον, εἰ διδασκαλίας χάριν ἐποιούμην τοὺς λόγους, αὐτὸν μετ᾽ ἐκεῖνόν τι ξυγγράφειν, ἐπεὶ δὲ ὕμνον ἐθέλων διελθεῖν τοῦ θεοῦ χαριστήριον ἓν τοῦτο τὸ πᾶν ὑπελάμβανον τὸ περὶ τῆς οὐσίας αὐτοῦ φράσαι κατὰ δύναμιν τὴν ἐμήν, οὐ μάτην οἶμαι πεποιῆσθαι τοὺς λόγους τούσδε, τὸ Κὰδ δύναμιν δ᾽ ἔρδειν ἱέρ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν οὐκ ἐπὶ τῶν θυσιῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ τῶν εὐφημιῶν τῶν εἰς τοὺς θεοὺς ἀποδεχόμενος. Εὔχομαι οὖν τρίτον ἀντὶ τῆς προθυμίας μοι ταύτης εὐμενῆ γενέσθαι τὸν βασιλέα τῶν ὅλων ῞Ηλιον, καὶ δοῦναι βίον ἀγαθὸν καὶ τελειοτέραν φρόνησιν καὶ θεῖον νοῦν ἀπαλλαγήν τε τὴν εἱμαρμένην ἐκ τοῦ βίου πρᾳϋτάτην ἐν καιρῷ τῷ προσήκοντι, ἄνοδόν τε ἐπ᾽ αὐτὸν τὸ μετὰ τοῦτο καὶ μονὴν παρ᾽ αὐτῷ, μάλιστα μὲν ἀίδιον, εἰ δὲ τοῦτο μεῖζον εἴη τῶν ἐμοὶ βεβιωμένων, πολλὰς πάνυ καὶ μυριετεῖς περιόδους.  

 ΠΡΟΚΛΟΣ: ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

“Εισάκουσέ με, βασιλέα του νοητικού πυρός, Τιτάνα με τα χρυσά ηνία, εισάκουσέ με,

χορηγέ του φωτός, βασιλέα, που ο ίδιος κρατάς το κλειδί της ζωογόνας πηγής και διοχετεύεις από ψηλά πλούσιο ρεύμα αρμονίας στους Κόσμους της ύλης.

Εισάκουσέ με. Γιατί εσύ, που βρίσκεσαι στην υπέρ του αιθέρος μεσαία έδρα και κατέχεις τον ολοφώτεινο δίσκο, την καρδιά του Κόσμου, γέμισες τα πάντα με τη δική σου πρόνοια που διεγείρει τον νου…

Ζωσμένοι οι πλανήτες με τους αιώνιους πυρσούς σου, στέλνουν με τους αδιάκοπους και ακούραστους χορούς τους ζωογόνες σταγόνες στα επιχθόνια. Κάτω από τις επαναλαμβανόμενες πορείες του άρματός σου αναβλάστησε ολόκληρη η πλάση σύμφωνα με την τάξη των Ωρών.

Ο ορυμαγδός των ιόντων συγκρούονταν μεταξύ τους σταμάτησε μόλις εμφανίστηκες από τον άρρητο γονιό σου. Μπροστά σου υποχώρησε ο ακλόνητος χορός των Μοιρών. Και ξανακλώθουν πάλι το νήμα της άφευκτης ανάγκης, όταν θελήσεις.

Γιατί ολόγυρα κυβερνάς, ολόγυρα βασιλεύεις με ισχύ. Από τη δική σου σειρά ξεπήδησε ο βασιλιάς του τραγουδιού που υπακούει στο θείο, ο Φοίβος. Ψάλλοντας θεόπνευστα τραγούδια με τη συνοδεία της κιθάρας ησυχάζει το μεγάλο κύμα της βαριόηχης πλάσης.

Από τον δικό σου σωτήριο θίασο ξεπήδησε ο γλοικόδωρος Παιάνας και επέβαλε στον πλατύ κόσμο τη δική του υγεία, γεμίζοντας τον με άφθαρτη αρμονία. Εσένα υμνούν ως ξακουστό πατέρα του Διονύσου.

Άλλοι πάλι στα τραγούδια σε εξυμνούν ως βακχικό Άττη στα απώτατα βάθη της ύλης και άλλοι ως όμορφο Άδωνη.

Φοβούνται την απειλή του γοργού μαστιγίου σου οι αγριόψυχοι δαίμονες που βλάπτουν τους ανθρώπους και μηχανεύονται κακά για τις δύστυχες ψυχές μας, προκειμένου για πάντα μέσα στον πάτο της βαριόηχης ζωής να υποφέρουν πεσμένες στα δεσμά του σώματος και έτσι να ξεχάσουν την ολοφώτεινη αυλή του υψηλού πατέρα.

Εσύ όμως, άριστε των θεών, στεφανωμένε με πυρ, όλβιε δαίμονα, εικόνα του θεού που γέννησε τα πάντα, ανυψωτή των ψυχών, εισάκουσέ με και καθάρισέ με για πάντα από κάθε αμαρτία.

Δέξου την πολυδακρισμένη ικεσία, σώσε με από τις ολέθριες κηλίδες, φύλαγε με μακριά από τις Ποινές καταπραΰνοντας το γρήγορο μάτι της Δικαιοσύνης που βλέπει τα πάντα.

Με σωτήρια βοήθειά σου ας χαρίζεις για πάντα στην ψυχή μου το αλεξίκακο αγνό φως, διαλύοντας τη φαρμακερή ομίχλη που καταστρέφει τους θνητούς.

Χάρισε ακόμα την ακεραιότητα και την υγεία με τα λαμπρά της δώρα στο σώμα μου και οδήγησέ με στη δόξα, ώστε σύμφωνα με τους θεσμούς των προγόνων να καλλιεργώ τα δώρα των ωριοπλόκαμων Μουσών.

Και δώσε μου, άναξ, αν θες, αδιατάρακτη ευτυχία για την λατρευτή ευσέβεια μου. Όλα μπορείς να τα κάνεις εύκολα.Γιατί έχεις ισχυρή και άπειρη δύναμη. Κι αν μας απειλεί κανένα κακό προερχόμενο από την άτρακτο της Μοίρας που περιστρέφεται ελικοειδώς κάτω από τα νήματα που κινούνται από τα άστρα, διώχνε το εσύ με τη μεγάλη φεγγοβολή σου”.

Κλῦθι, πυρὸς νοεροῦ βασιλεῦ, χρυσήνιε Τιτάν, κλῦθι, φάους ταμία, ζωαρκέος, ὦ ἄνα, πηγῆς αὐτὸς ἔχων κληῖδα καὶ ὑλαίοις ἐνὶ κόσμοις ὑψόθεν ἁρμονίης ῥύμα πλούσιον ἐξοχετεύων. κέκλυθι· μεσσατίην γὰρ ἐὼν ὑπὲρ αἰθέρος ἕδρην καὶ κόσμου κραδιαῖον ἔχων ἐριφεγγέα κύκλον πάντα τεῆς ἔπλησας ἐγερσινόοιο προνοίης. ζωσάμενοι δὲ πλάνητες ἀειθαλέας σέο πυρσοὺς αἰὲν ὑπ᾽ ἀλλήκτοισι καὶ ἀκαμάτοισι χορείαις ζῳογόνους πέμπουσιν ἐπιχθονίοις ῥαθάμιγγας. πᾶσα δ᾽ ὑφ᾽ ὑμετέρῃσι παλιννόστοισι διφρείαις Ὡράων κατὰ θεσμὸν ἀνεβλάστησε γενέθλη. στοιχείων δ᾽ ὀρυμαγδὸς ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντων παύσατο σεῖο φανέντος ἀπ᾽ ἀρρήτου γενετῆρος. σοὶ δ᾽ ὑπὸ Μοιράων χορὸς εἴκαθεν ἀστυφέλικτος· ἂψ δὲ μεταστρωφῶσιν ἀναγκαίης λίνον αἴσης, εὖτε θέλεις· περὶ γὰρ κρατέεις, περὶ δ᾽ ἶφι ἀνάσσεις. σειρῆς δ᾽ ὑμετέρης βασιλεὺς θεοπειθέος οἴμης ἐξέθορεν Φοῖβος· κιθάρῃ δ᾽ ὑπὸ θέσκελα μέλπων εὐνάζει μέγα κῦμα βαρυφλοίσβοιο γενέθλης. σῆς δ᾽ ἀπὸ μειλιχόδωρος ἀλεξικάκου θιασείης Παιήων βλάστησεν, ἑὴν δ᾽ ἐπέτασσεν ὑγείην, πλήσας ἁρμονίης παναπήμονος εὐρέα κόσμον. σὲ κλυτὸν ὑμνείουσι Διωνύσοιο τοκῆα· ὕλης δ᾽ αὖ νεάτοις ἐνὶ βένθεσιν εὔιον Ἄττην, ἄλλοι δ᾽ ἁβρὸν Ἄδωνιν ἐπευφήμησαν ἀοιδαῖς. δειμαίνουσι δὲ σεῖο θοῆς μάστιγος ἀπειλὴν δαίμονες ἀνθρώπων δηλήμονες, ἀγριόθυμοι, ψυχαῖς ἡμετέραις δυεραῖς κακὰ πορσύνοντες, ὄφρ᾽ αἰεὶ κατὰ λαῖτμα βαρυσμαράγου βιότοιο σώματος ὀτλεύωσιν ὑπὸ ζυγόδεσμα πεσοῦσαι, ὑψιτενοῦς δὲ λάθοιντο πατρὸς πολυφεγγέος αὐλῆς. ἀλλά, θεῶν ὤριστε, πυριστεφές, ὄλβιε δαῖμον, εἰκὼν παγγενέταο θεοῦ, ψυχῶν ἀναγωγεῦ, κέκλυθι καί με κάθηρον ἁμαρτάδος αἰὲν ἁπάσης· δέχνυσο δ᾽ ἱκεσίην πολυδάκρυον, ἐκ δέ με λυγρῶν ῥύεο κηλίδων, Ποινῶν δ᾽ ἀπάνευθε φυλάσσοις πρηΰνων θοὸν ὄμμα Δίκης, ἣ πάντα δέδορκεν. αἰεὶ δ᾽ ὑμετέραισιν ἀλεξικάκοισιν ἀρωγαῖς ψυχῇ μὲν φάος ἁγνὸν ἐμῇ πολύολβον ὀπάζοις ἀχλὺν ἀποσκεδάσας ὀλεσίμβροτον, ἰολόχευτον, σώματι δ᾽ ἀρτεμίην τε καὶ ἀγλαόδωρον ὑγείην, εὐκλείης τ᾽ ἐπίβησον ἐμέ, προγόνων τ᾽ ἐνὶ θεσμοῖς Μουσάων ἐρασιπλοκάμων δώροισι μελοίμην. ὄλβον δ᾽ ἀστυφέλικτον ἀπ᾽ εὐσεβίης ἐρατεινῆς, εἴ κε θέλοις, δός, ἄναξ· δύνασαι δ᾽ ἑὰ πάντα τελέσσαι ῥηιδίως· κρατερὴν γὰρ ἔχεις καὶ ἀπείριτον ἀλκήν. εἰ δέ τι μοιριδίοισιν, ἑλιξοπόροισιν ἀτράκτοις, ἀστεροδινήτοις ὑπὸ νήμασιν οὐλοὸν ἄμμιν ἔρχεται, αὐτὸς ἔρυκε τεῇ μεγάλῃ τόδε ῥιπῇ.

------------------------
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Το Φως της Φύσεως, ισχυρίσθηκαν ορισμένα από τα αρχαία μυστή¬ρια, ότι είναι η ψυχή του κόσμου και τέμνεται κατά την δράση της σε ατομικότητας. Όμως τη πίστη τους αυτήν την απέκρουσαν άλλα επι¬κρατέστερα των αρχαίων μυ¬στηρίων όπως τα Ελευσίνια και προ πα¬ντός τα Πυθαγόρεια. Το Φως δεν είναι η ψυχή του κόσμου, είναι μέρος της ψυχής του κόσμου και μάλιστα εί¬ναι η φυσική εκείνη δύναμη, η οποία έφερε την ψυχή του κόσμου εις την αντίληψη του ΕΙΝΑΙ αυτής, είναι το μέσον της προόδου της ψυ¬χής του κόσμου είναι τέλος η δύναμη εκείνη της Φύσεως, από την οποίαν απορρέει ο Νόμος της Εξελίξεως.
(2) ΔΟΞΑ είναι η ανάπαυση και η γαλήνη που αισθάνεται ο μύστης εκ της αρετής της ηθικής και του καθήκοντος (ιδέ και υποσημείωση 6)
(3) ΠΑΘΗ είναι οι από πλάνη σχηματιζόμενες ιδέες στην διάνοια. ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ είναι η πίστη που σχηματίζουμε στην διάνοιά μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες.
(4) Οι ΙΔΕΕΣ γίνονται εκ της αναπλάσεως στην διάνοία μας των φυσικών παραστάσεων που προέρχονται από την επαφή των μορφών των όντων με τις άψυχες μορφές και της αποταμίευσής τους στην μνήμην. Όπως οι Νόμοι της Φύσεως είναι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και οι ιδέες είναι δυνάμεις της ψυχής και Νόμοι της Νοητικής Πνευματι-κής Φύσεως. Όπως εκ των λειτουργούντων νόμων της μη νοητικής φύσεως εξαρτάται η προαγωγή και η εξέλιξη των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και εκ των Ιδεών (δηλαδή εκ του ιδεολογικού Είναι της ψυχής) εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξη της ψυχής.
(5) ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ είναι ψυχικά γεγονότα του περιεχομένου της συνειδήσεως και εκδηλώνονται ως ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια σε διαφόρους βαθμούς εντάσεως και γενικότερα είναι η όλη ψυχική κατάσταση ή εκδήλωση η δημιουργούμενη εκ του εκά-στοτε καθολικού περιεχομένου του ψυχικού βίου. Τα συναισθήματα εκδηλώνονται εκ της ανθρώπινης ψυχής, κάθε ψυχής μπορώ να ισχυρισθώ. Οι ψυχικές δυνάμεις για να εκδηλώνονται πρέπει να λαμβάνουν έννοια γνωστική, γιατί χωρίς αυτήν την έννοια δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν συναισθήματα εν ενεργεία. Ποτέ στην ανθρώπινη φύσει δεν δύναται να υπάρξει και ενεργή συναίσθημα χωρίς περιεχόμενο γνωστικής ιδιότητος, αδιάφορο αν η γνωστική του ιδιότητα είναι φωτεινή ή όχι. Δια να κατανοηθεί αυτό αρκεί να πούμε ότι τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ χωρίς την γνωστική τους ιδιότητα δεν μπορούν να γίνουν γνωστά ως συναισθήματα ούτε μπορούμε να υπαγάγουμε τα συναισθήματα στην κατηγορία των ιδεών, γιατί τότε δεν θα ελάμβαναν διαφορετική ονομασία των ιδεών. Θα είχαμε τότε μόνον ιδέας και σύνθεση αυτών σε γνώσεις και όχι συγκεκριμένη κατηγορία συναισθημάτων ως επίσης και αισθημάτων τα οποία επίσης οφείλουμε να διακρίνομε αυτών και περί του πως αυτά γίνονται και έρχονται εις το Είναι αυτών. (παραδείγματα συ-ναισθημάτων: χαρά-λύπη, φόβος–αφοβία, αισιοδοξία-απαισιοδοξία κλπ σε όλους τους βαθμούς εντάσεώς τους).
(6) Επίσης με βάση αυτούς τους ορισμούς της Ηθικής και της Αρετής ορίζεται περαιτέρω ως Καθήκον η μετάδοση προς τους άλλους των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής και ως Δόξα η ανάπαυση και η γαλήνη οι οποίες προκύπτουν εκ εναρμόνισης του προς τους Νόμους της Αρετής, της Ηθικής και του Καθήκοντος.
(7) Η θέληση είναι ο αρτιότερος Νόμος της ψυχής, εις τον οποίον καταλήγουν όλοι οι άλλοι νόμοι. Ο νόμος αυτός εκδηλώνεται ως άρτια νοητική λειτουργία έναντι της οποίας υποχωρούν όλα τα εμπόδια. Όταν εκδηλωθεί αυτός ο Νόμος στην ψυχή του μύστου, του δημιουργείται αυστηρή προσήλωση στους Νόμους της Φύσεως
(8) Η αγάπη είναι υπέρτατος Νόμος της θείας Φύσεως γιατί επιβάλει σ’ αυτόν που τον εκδηλώνει να εφαρμόζει τον Νόμο της Δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση αδιακρίτως. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίσταται ήρωας χωρίς αγάπη, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρωας. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό ο δε ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιωνίους αυτούς νόμους που λειτουργούν στα βάθη των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνωρίζων αυτούς είναι θνητός. Μόνον προ του ηρωισμού και της αγάπης υποχωρεί ο θάνατος. Ο θάνατος είναι θεός γιατί υποβάλει στην θέλησή του κάθε πνεύμα που δεν εξεδήλωσε φως. Είναι θεός του σκότους και όπου αυτό λειτουργεί ως νόμος ουσίας εκεί επεκτείνεται και ο θάνατος.
(9) Οι ψυχές που προσεγγίζουν τις λειτουργίες της Φύσεως έρχονται σε επαφή μετά των Θεών και αυτοί τους δωρούν την πραγματική ευτυχία. Αντίθετα εκείνο που οδηγεί τις ψυχές προς το σκότος είναι η αμάθεια, η απιστία προς τις δυνάμεις της Φύσεως και η ανυπακοή προς τους Νόμους της.
(10) Η λέξη ΦΙΛΩ σημαίνει αγαπώ, επομένως η λέξη φιλανθρωπία, κυριολεκτικά, σημαίνει την αγάπη προς τον άνθρωπο. Μεταφορικά όμως η λέξη φιλανθρωπία έχει γίνει συνώνυμη της λέξεως «ελεημοσύνη» που σημαίνει την παροχή αγαθών σε πρόσωπα που τα στερούνται λόγω ένδειας.