Για πάρα πολλούς από εμάς, το να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας παρουσιάζει δυσκολίες. Φοβόμαστε ότι μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή ακόμα χειρότερα, απόρριψης. Καλύτερα λοιπόν να μην το διακινδυνεύσουμε, λέμε.Έτσι, φτιάχνουμε προσωπεία και πέπλα αδιαφορίας, για να κρυβόμαστε πίσω απ’ αυτά. Παριστάνουμε τους μπλαζέ ή κρατάμε αποστάσεις, πιστεύοντας ότι αυτές οι μάσκες θα μας προφυλάξουν από τα διεισδυτικά βλέμματα. Το κάνουμε αυτό παρά το γεγονός ότι μέσα μας ελπίζουμε πως θα βρεθεί κάποιος που δε θα δεχτεί την ψεύτικη εικόνα μας. Από μια ειρωνεία, το πρόσωπο που προσπαθούμε να κρύψουμε είναι αυτό ακριβώς που αναζητούν οι άλλοι.
Ο αληθινός μας εαυτός είναι πολύ καλύτερος από οτιδήποτε άλλο επινοήσουμε. Πραγματικό κριτήριο για το αν μας αγαπούν είναι το να μη φοβόμαστε να δείξουμε στους άλλους ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε. Εφαρμόζοντας αυτό, ό,τι πιστεύουμε πως χάνουμε σε ίματζ το κερδίζουμε – στο δεκαπλάσιο – σε εμπιστοσύνη και σεβασμό.
Θυμάμαι κάποιο μυθιστοριογράφο που περιέγραφε έναν από τους χαρακτήρες του ως εξής: «όχι τόσο ένα ανθρώπινο πλάσμα όσο ένας εμφύλιος πόλεμος». Όσοι έχουμε δώσει τη μάχη μεταξύ αυτού που είμαστε και αυτού που αισθανόμαστε ότι θα’ πρεπε να είμαστε για να μας αγαπούν θα ταυτιστούμε σίγουρα με τον παραπάνω χαρακτήρα.
Αν θέλουμε να γνωρίσουμε την αγάπη στη ζωή μας, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αποκαλύψουμε τον εαυτό μας στους ανθρώπους που κρατάμε σε απόσταση ή στους ανθρώπους από τους οποίους έχουμε πεισματικά προσπαθήσει να προστατευτούμε.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα να κρύψουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου