Γιατί επιμένουμε να διαχωρίζουμε τον «αντιλαμβανόμενο» από την αντίληψη, «εκείνον που θυμάται» από την μνήμη του;

Ερώτηση: Γιατί επιμένουμε να διαχωρίζουμε τον «αντιλαμβανόμενο» από την αντίληψη, «εκείνον που θυμάται» από την μνήμη του; Εκεί δεν βρίσκεται η ρίζα των προβλημάτων μας;

Κρισναμούρτι: Κάνουμε αυτούς τους διαχωρισμούς επειδή «εκείνος που θυμάται», εκείνος που βιώνει μία εμπειρία, ο «εμπειρόμενος», ο «σκεπτόμενος», αποκτούν μονιμότητα με το διαχωρισμό. Οι αναμνήσεις είναι προφανώς φευγαλέες. οπότε «εκείνος που θυμάται», ο «εμπειρόμενος», ο νους, το «εγώ», διαχωρίζεται απ’ αυτές γιατί θέλει μονιμότητα. Ένας νους που καταβάλλει προσπάθειες, που αγωνίζεται, που κάνει επιλογές, που ακολουθεί πειθαρχίες, προφανώς δεν μπορεί να βρει εκείνο που είναι πραγματικό. γιατί, όπως είπαμε, μέσα από αυτή την ίδια την προσπάθεια κάνει προβολή του εαυτού του και συντηρεί τον «σκεπτόμενο».

Τώρα: πώς θα ελευθερώσουμε τον «σκεπτόμενο» από τις σκέψεις του; Αυτό συζητάμε. Γιατί ό,τι σκέφτεται ο νους, δεν μπορεί παρά να έρχεται από το παρελθόν, και επομένως δημιουργεί τον Θεό, την Αλήθεια, μέσα από τη μνήμη, που προφανώς δεν είναι το πραγματικό. Με άλλα λόγια, ο νους συνεχώς κινείται από γνωστό σε γνωστό. Όταν λειτουργεί η μνήμη, ο νους μπορεί να κινείται μόνο μέσα στο πεδίο του γνωστού, και όταν κινείται μέσα στο πεδίο του γνωστού, δεν μπορεί ποτέ να γνωρίσει το άγνωστο. Οπότε το πρόβλημά μας είναι πώς να ελευθερώσουμε το νου από το γνωστό.

Για να απαλλαγούμε από το γνωστό, οποιαδήποτε προσπάθεια κάνει ζημιά, γιατί η προσπάθεια εξακολουθεί να ανήκει στο γνωστό. Και δεν υπάρχει καμία προσπάθεια που να μην σας προσελκύει.
Κάθε προσπάθεια, λοιπόν, πρέπει να σταματήσει. Έχετε δοκιμάσει ποτέ να μην προσπαθείτε; Όταν κατανοήσω ότι κάθε προσπάθεια είναι μάταιη, ότι κάθε προσπάθεια είναι μία επιπλέον προβολή του νου, του «εγώ», του «σκεπτόμενου», αν συνειδητοποιήσω αυτή την αλήθεια, τότε τι θα συμβεί; Όταν δω πολύ καθαρά την ετικέτα «δηλητήριο» πάνω σε ένα μπουκάλι, δεν το αγγίζω· το ίδιο είναι – και εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη δυσκολία – αν συνειδητοποιήσω ότι οποιαδήποτε προσπάθεια από τη μεριά μου κάνει ζημιά σε αυτό που προσπαθώ, αν δω αυτή την αλήθεια, τότε είμαι ελεύθερος από την προσπάθεια.

Οποιαδήποτε προσπάθειά μας κάνει ζημιά, αλλά δεν είμαστε σίγουροι, γιατί θέλουμε ένα αποτέλεσμα, θέλουμε την επιτυχία – και εκεί είναι η δυσκολία μας. Οπότε, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, να αγωνιζόμαστε, να αγωνιζόμαστε… Αλλά ο Θεός, η αλήθεια δεν είναι ένα το αποτέλεσμα ενός αγώνα, μια ανταμοιβή, ένα τέλος. Σίγουρα πρέπει να έρθει η αλήθεια σε μας, δεν μπορούμε να πάμε εμείς σ’ εκείνη.

Αν κάνουμε προσπάθεια να πάμε εμείς σ’ εκείνη, τότε αναζητάμε ένα αποτέλεσμα, μια επιτυχία. Αλλά για να έρθει η αλήθεια σε έναν άνθρωπο, πρέπει αυτός να έχει ουδέτερη επίγνωση. Η ουδέτερη επίγνωση είναι μία κατάσταση όπου δεν υπάρχει προσπάθεια. είναι το να έχεις επίγνωση χωρίς να κάνεις κριτική, χωρίς να κάνεις επιλογές. είναι το να έχεις επίγνωση των πράξεών σου, των σκέψεών σου, των σχετικών αντιδράσεών σου, χωρίς επιλογές, χωρίς επίκριση, χωρίς ταύτιση ή απόρριψη, έτσι ώστε ο νους να αρχίσει να κατανοεί την κάθε σκέψη και την κάθε πράξη χωρίς κριτική. Αυτό φέρνει στο νου το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει κατανόηση χωρίς σκέψη.

Ερώτηση: Ναι, όταν είσαι αδιάφορος για κάτι, τότε σίγουρα …

Κρισναμούρτι: Όχι, κύριε, η αδιαφορία είναι μία μορφή κριτικής. Ένας νους που δεν είναι κοφτερός, ένας αδιάφορος νους, δεν έχει επίγνωση. Επίγνωση είναι να βλέπεις χωρίς να κάνεις κριτική, ξέροντας ακριβώς τι συμβαίνει. Οπότε είναι μάταιο να αναζητάς τον Θεό ή την αλήθεια χωρίς να έχεις επίγνωση τώρα, στο άμεσο παρόν. Βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να πηγαίνεις και να προσεύχεσαι σε κάποιο ναό, αλλά αυτό είναι μια φυγή στο βασίλειο της εικασίας. Για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, πρέπει να τη γνωρίσουμε άμεσα, και η πραγματικότητα δεν ανήκει γενικώς στο χρόνο και στο χώρο. βρίσκεται στο παρόν, και το παρόν είναι οι δικές μας σκέψεις και πράξεις.