«Δεν είναι σε όλοι σε θέσιν να δεχθούν τον λόγον αυτόν, αλλ΄ εκείνοι εις τους οποίους έχει δοθεί. Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι από την κοιλιά της μητέρας τους εγεννήθηκαν έτσι. Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν ευνούχοι από τους ανθρώπους, και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχθή ας το δεχθή». Κατά Ματθαίον 19. 11-12. Αυτό διδάσκει ο Ιησούς Χριστός. Ο ίδιος που ξεστόμισε και το κατάπτυστο «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».
Όταν ο σχολιασμός «Ευαγγελικών» περικοπών αποτελεί το «ψωμοτύρι» των Θεολόγων και Ιεροκηρύκων, τότε παρέχουμε και στην μεριά μας το δικαίωμα αυτό, χάριν της πολυπαινεμένης ισηγορίας. Σ’ εμάς τους Θεολόγους της θύραθεν παιδείας, πλάι στους Θεολόγους των εγκυκλίων σπουδών του Υπουργείου Εθνικής παιδείας και Χριστιανικού Θρησκεύματος, όπως θα έπρεπε να λέγεται. Οι λάτρεις του διαλόγου παράλληλα με τους λάτρεις του κηρύγματος, όπου απαγορεύεται η ερώτηση. Παιδεία δίχως ερωτήσεις!!! Ή μήπως ψευδόμαστε.
Ας αρχίσουμε λοιπόν με την υποστήριξη του τίτλου αυτής της έρευνας:
- αυτοευνουχισμός, (στιχ. 12) «Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών»
- μια χάρις (στιχ. 11) «Δεν είναι όλοι σε θέση να δεχθούν τον λόγον αυτόν αλλ’ εκείνοι εις τους οποίους έχει δοθεί»
- αλλά και προτροπή (στιχ. 12) «όποιος μπορεί να το δεχθεί, ας το δεχθεί». Άρα γίνεται και δίχως την χάρη, να ευνουχιστεί κανείς με αποδοχή. Να κατακτήσει την χάρη με την θέλησή του.
ο Ματθαίος βάζει στο στόμα του Χριστού τους λόγους αυτούς για ν’ αποκτήσουν την δέουσα βαρύτητα. Λίγο πριν (στιχ. 9) λέει ο Χριστός «Σας λέγω δε, ότι εκείνος, που θα χωρίσει την γυναίκα του, εκτός λόγου πορνείας, και νυμφευθεί άλλη, αυτός διαπράττει μοιχεία».
Και αποφαίνονται αμέσως οι μαθητές του (στιχ. 10): «Εάν έτσι πρέπει να γίνει μεταξύ ανδρός και γυναικός, δεν συμφέρει (εννοείται στον άνδρα) ο γάμος». [Το τελευταίο αυτό χωρίο στο πρωτότυπο έχει ως εξής: «ει ούτως εστίν η αιτία του ανθρώπου μετά της γυναικός». Δηλαδή, όπως καταλάβατε τα δύο φύλα στο ανθρώπινο είδος είναι ο άνθρωπος και η γυναίκα.]
Μετά λοιπόν από την απόφανση αυτή των μαθητών του σήκωσε ο Χριστός το λάβαρο του αυτοευνουχισμού. Έκρουσε το μεγάλο θεϊκό σήμαντρο των υπερβατικών και λυσιτελών διδασκαλιών.
Δηλαδή εσείς τι γνωρίζεται; Ότι οι καλόγεροι και ο άγαμος κλήρος προέκυψαν στα καλά καθούμενα. Περιμένεται όμως διότι πιο κάτω θα μάθετε πράγματα που μπροστά τους ο καλογερισμός φαντάζει σχεδόν φυσιολογικός.
Ο Γεώργιος Πλήθων (Γεμιστός), μισή χιλιετία πριν αποκαλούσε τους καλόγερους σμήνος κηφήνων. Και να, τώρα αποτελούν ακόμη υπόδειγμα της κοινωνίας. Αυτοί οι κηφήνες, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τα μοναστήρια σε άντρα ακολασίας. Αυτούς στους οποίους τρέχουν οι πιστοί να τους φιλήσουν τα βρόμικα χέρια τους. Που μ’ ευχαρίστηση ωθούν και τα παιδάκια τους να τους μιμηθούν!!!
Την τελευταία πενταετία, ο πρόεδρος των κληρικών της εκκλησίας της Ελλάδος, επανειλημμένως έχει καταγγείλει ότι «δεν πάει άλλο, έχει γεμίσει η εκκλησία με μητροπολιτάδες ομοφυλόφιλους». Είδατε να ιδρώσει το αφτί κανενός!
Εάν όμως ο χριστιανός πληροφορηθεί ότι το παιδί του πάει να μονάσει σκούζει σαν δαιμονισμένος. Τρελαίνεται με το κακό που τον βρήκε. Τρέχει έξω από τα μοναστήρια και καταριέται τους καλόγερους και τις καλογριές. Ηγούμενους και ηγουμένες. Προσπαθεί να εμπλέξει αστυνομίες και δικαστήρια. Μαραζώνει από τον καημό του. Βρε γομάρι γονιέ, εσύ δεν ήσουν που έτρεχες το παιδάκι σου στα μοναστήρια; Εσένα δεν έβλεπε όταν φιλούσες τα χέρια των κολογήρων; Εσύ δεν του έλεγες για τον καλό παππούλη, τον άγιο άνθρωπο του θεού;
Καλή είναι η καλογερική αλλά για τα παιδιά των άλλων, όχι για τα δικά μας. Μωρέ αδιέξοδο. Σχιζοφρένεια. Αυτό θα πει χριστιανική συνέπεια, ήθος, χαρακτήρας, ευσέβεια, ευλάβεια. Ότι θαυμάζουμε, εκτιμούμε και σεβόμαστε μακριά από την πόρτα μας. Οι καλοί χριστιανοί! Να μη θέλουν να σωθούν τα τέκνα τους, επιλέγοντας τον σιγουρότερο τρόπο, αυτόν του αυτοευνουχισμού. Μετά θυμούνται και επικαλούνται το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» του Γιαχβέ, του πατέρα του Χριστού. Όταν όμως φιλούσαν το χέρι του καλόγερου το είχαν ξεχασμένο.
Ας δούμε τώρα και τα χειρότερα. Και μάλιστα αποκλειστικά από χριστιανικές πηγές.
Ενώ μάλλον ο Χριστός ως τρόπο του λέγειν πρότεινε τον αυτοευνουχισμό, εννοώντας την αγαμία κάθέ είδους, οι πρωτοχριστιανοί εξέλαβαν την προτροπή τοις μετρητοίς. Άνθρωποι με τόσο μυαλό φαίνεται ότι γούσταραν την διδασκαλία του.
Έτσι ο σωματικός ευνουχισμός (αποκοπή του ανδρικού μορίου) κατέστη μάστιγα κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Σε τέτοιο μεγάλο βαθμό μάλιστα ώστε να εξαναγκάσει την Α΄ οικουμενική σύνοδο να αφορίσει την χειρονομία αυτή (Α΄ οικουμ. Συνοδ. Εν Νικαία της Βιθυνίας, 325 μ.Χ., κανών Α΄).
Φαίνεται όμως ότι το πρόβλημα είχε προκύψει ευθύς εξ αρχής: Κανών ΚΓ΄ εκ των Κανόνων των αγίων Αποστόλων «Εί τις κληρικός ών, εαυτόν ακρωτηριάσοι, καθαιρείσθω. Φονεύς γαρ εστιν εαυτού». Αλλά και κανών ΚΔ΄: «Λαϊκός εαυτόν ακρωτηριάσας αφοριζέσθω έτη τρία…».
Πηδάλιον σελ. 23, υπος. (2): «όθεν ακολούθως τω Αποστολικώ παρόντι Κανόνι, ο Αλεξανδρίας Δημήτριος εκάθηρε, κατά τον Σωκράτην, τον Ωριγένην, επειδή και απετόλμησε να ευνουχίσει τον εαυτόν του. Θεωρείται δε ο Ωριγένης μέγιστος πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας.
Ο Κ.Μ. Ράλλης, καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω, Ακαδημαϊκός εν έτη 1930, στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός», στο λήμμα ευνούχος γράφει στη σελ. 755: (υπενθυμίζουμε ότι οι πηγές μας είναι αποκλειστικώς χριστιανικές) «Από της Αλεξανδρείας ο ευνουχισμός εισήχθη εις την Ρώμην, το Βυζάντιον και τον χριστιανισμόν… Και ο επίσκοπος Σάρδεων και απολογητής Μελίτων ήτο ευνούχος… Έχομεν έκτοτε (325 μ.Χ.) πολλά ανέκδοτα χαρακτηριστικά, καθ’ ά η εκκλησία εξηκολούθει να έχη λειτουργούς εκουσίως ευνουχηθέντας… Εν Βυζαντίω, μολονότι ο Μέγας Κωνσταντίνος και κατόπιν ο Ιουστινιανός Α΄ απηγόρευσαν τον ευνουχισμόν, το οικτρό τούτο έθιμο ου μόνον διετηρήθη πάντοτε, αλλά και επισήμως ανεγνωρίσθη η ύπαρξις αυτού… Τα βασιλικά παλάτια έγεμον ευνούχων, καθώς και τα μέγαρα των ευγενών και των πλουσίων… Οι ευνούχοι κατείχον τας κατ’ εξοχήν εμπιστευτικάς θέσεις εν τοις παλατίοις του Βυζαντίου…
Ευνούχοι ήσαν οι πανίσχυροι πρωθυπουργοί: Ευτρόπιος επί Αρκαδίου (395-404), Χρυσάφιος επί Θεοδοσίου Β΄ (408-450), Ευσέβιος επί Νώνσταντος Β΄ (642-648), Σταυράκιος και Αέτιος επί ειρήνης της Αθηναίας (748-802), Βασίλειος επί Νικηφόρου Φωκά (963-969), επί Ιωάννου Τσιμισκή (969-976) και κατά τα πρώτα έτη της βασιλείας του Βασιλείου Β΄, καθώς και πλείστοι άλλοι κατα τους μετέπειτα χρόνους.
Αλλά και πατριάρχαι τινές ανεδείχθησαν εκ της τάξεως των ευνούχων, καθώς επίσης και πολλοί στρατηγοί και ναύαρχοι… Κατά την Παλαιάν Διαθήκην , οι ευνούχοι δεν ηδύναντο να ιερωθώσιν. Αλλά και η υπό του επισκόπου Αλεξανδρείας Δημητρίου συγκλιθείσα εν Καισαρεία σύνοδος τω 228, την εις πρεσβύτερον χειροτονίαν του Ωριγένους εθεώρησεν αντικανονικήν επί τω λόγω ότι ούτος νέος έτι ών είχεν ευνουχίσει εαυτόν, ορμηθείς προς τούτο εκ της ευαγγελικής ρήσεως ‘ εισίν ευνούχοι οίτινες ηυνούχισαν εαυτούς δια την Βασιλείαν των ουρανών».
Μέχρι και το έτος 861 η Α΄ και Β΄ λεγόμενη σύνοδος (κανών Η΄) αφόριζε τους αυτοευνούχους. Το τι ακολούθησε κατά την μετααυτοευνουχιστικά εποχή είναι πασίγνωστο. Τόμοι επί τόμων έχουν γραφεί για τα σεξουαλικά όργια των καλόγερων και των πάσης φύσεως ιερωμένων.
Ο λαός διακωμώδησε αρκούντως το θέμα αυτό ανά τους αιώνες. Αρκεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο «Αντρικά Μουνάτα», εκδ. «Αρχείο Συλλογή Γιώργου Μελίκη». Αυτός ο λαός μήπως δεν αποστάζει αυτήν την ιστορία λέγοντας: «να φοβάσαι από πισινά μουλαριού κι από μπροστινά καλογήρου»; Όποιος τα έβαλε με την φύση γελιοποιήθηκε στο έπακρο.
Όσο ο καλόγερος θα αποτελεί σεβάσμιο πρόσωπο σ’ αυτή την κοινωνία το πεπρωμένο της θα είναι εντελώς στείρο. Ο ευνούχος είναι αδύνατον να γονιμοποιήσει.
Τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους που ευνούχιζαν παιδιά (τους) και μετά τα έκαναν συμβούλους και κρατικούς αξιωματούχους;
Κωνστάντιος Β’ (317-361) ή Flavius Iulius Constantius αναφέρεται ως έρμαιο των ευνούχων και ειδικά του Ευσέβιου
Ιουλιανός (361-363) ή Flavius Claudius Julianus Augustus, δάσκαλός του για 4 χρόνια ήταν ο Γότθος ευνούχος Μαρδόνιος, πάντως μόλις ανέλαβε αυτοκράτορας απέλυσε χιλιάδες παλατιανούς υπηρέτες και ευνούχους
Αρκάδιος (395-404) ή Flavius Arcadius Augustus, ήταν μαριονέτα πολλών μεταξύ των οποίων και του ευνούχου Ευτρόπιου
Θεοδόσιος Β’ (408-450) ή Flavius Theodosius, ήταν ισχυρός ο ευνούχος Χρυσάφιος
Λέων Α’ (457 – 474) ή Flavius Valerius Leo χρησιμοποίησε τους παλατιανούς ευνούχους για να εξουδετερώσει τους Αλανούς συνωμότες που τον ανέβασαν στο θρόνο (Άσπαρ και τον γιο του Αρμπαντούρ)
Ιουστινιανός Α’ (478-573) ή Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus, ο σημαντικός Αρμένιος στρατηγός του Ναρσής Καμσαρακάν ήταν ευνούχος
Κώνστας Β’ (642-648 ), ήταν ισχυρός ο ευνούχος Ευσέβιος
Ειρήνη η Αθηναία (748-802), ήταν ισχυροι οι ευνούχοι Σταυράκιος και Αέτιος
Νικηφόρος Α’ ο Λογοθέτης (802-811), εκλέχθηκε αυτοκράτορας με τη βοήθεια των πατρικίων και των ευνούχων εκθρονίζοντας την Ειρήνη
Λέων Στ’ ο Σοφός (886 – 912), ο ευνούχος Σαμονάς ήταν σύμβουλός του
Ρωμανός Α’ ο Λεκαπηνος (920-944), ο νόθος γιος του Βασίλειος σταδιοδρόμησε σαν ευνούχος ασκώντας μεγάλη επιρροή την περίοδο 976-985
Ρωμανός Β’ (938-963), σύμβουλός του ήταν ο ευνούχος Ιωσήφ Βριγγάς
Νικηφόρος Φωκάς (963-969), οι ευνούχοι Ιωσήφ Βριγγάς, Βασίλειος Λεκαπηνός έλυναν και έδεναν. Ο Βασίλειος τον βοήθησε τον αυτοκράτορα να ξεφορτωθεί τον Βριγγά και αυτός τον έκανε πρόεδρο της Συγκλήτου. Δολοφονήθηκε από τον Ιωάννη Τσιμισκή.
Ιωάννης Τσιμισκής (969-976), δηλητηριάστηκε μάλλον από τον ευνούχο Βασίλειο Λεκαπηνό.
Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος (958-1025), όταν ανέλαβε όλη η εξουσία ήταν στα χέρια του ευνούχου Βασίλειου Λεκαπηνού (ο οποίος επέζησε 5 αυτοκρατόρων!). Ο Λεκαπηνός εκδιώχτηκε γιατί στήριξε την στάση του Βάρδα Σκληρού αφού υπηρέτησε σαν αυτοκρατορικός σύμβουλος από το 945-985 αποκτώντας τεράστια δύναμη και περιουσία.
Ρωμανός Γ’ Αργυρός (1028-1034), ο παρακοιμώμενος αρχιευνούχος Ιωάννης ο Ευνούχος ή Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος είχε ισχύ, ο Ρωμανός δολοφονήθηκε στο λουτρό του και ανέλαβε βασιλιάς ο Μιχαήλ Δ’ ο Παφλαγόνας αδερφός του Ευνούχου που παντρεύτηκε την αυτοκράτειρα Ζωή. Τον Μιχαήλ είχε φέρει νωρίτερα στο παλάτι ο Ιωάννης.
Ζωή (1028-1050), ο αρχιευνούχος Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος οποίος ουσιαστικά κυβερνούσε την αυτοκρατορία. Αυτό το κάθαρμα ανέβασε κάμποσους σαβούρες στο θρόνο του Βυζαντίου, καταστρέφοντας παράλληλα τον αξιότερο και ικανότερο που έβγαλε το Βυζάντιο στην εποχή του, στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη.
Ανδρόνικος Α’ Κομνηνός (1118-1185), σε συνεργασία με τον ευνούχο Πτερυγεωνίτη (Pterygeonites) και τους «εταιριάρχες» του δηλητηρίασε την ξαδέρφη του Μαρία την Πορφυρογέννητη και τον άντρα της. Μετά ανάγκασε τον νόμιμο βασιλιά δεκάχρονο Αλέξιο Β’ να υπογράψει την θανατική καταδίκη της μητέρας του. Μετά σκότωσε και τον Αλέξιο Β’ (στραγγαλισμός με χορδή τόξου). Πιο πριν είχε σφάξει 80,000 Λατίνους την Πόλης. Μετά παντρεύτηκε την 12χρονη Αγνή, κόρη του βασιλιά της Γαλλίας, που προοριζόταν για τον νόμιμο αυτοκράτορα (65 ο Ανδρόνικος)! Η συνέχεια της βασιλείας του ήταν ακόμα πιο εγκληματική και το τέλος του φρικτό! Τα παιδιά του ήταν ιδρυτές της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας.
Ας αρχίσουμε λοιπόν με την υποστήριξη του τίτλου αυτής της έρευνας:
- αυτοευνουχισμός, (στιχ. 12) «Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών»
- μια χάρις (στιχ. 11) «Δεν είναι όλοι σε θέση να δεχθούν τον λόγον αυτόν αλλ’ εκείνοι εις τους οποίους έχει δοθεί»
- αλλά και προτροπή (στιχ. 12) «όποιος μπορεί να το δεχθεί, ας το δεχθεί». Άρα γίνεται και δίχως την χάρη, να ευνουχιστεί κανείς με αποδοχή. Να κατακτήσει την χάρη με την θέλησή του.
ο Ματθαίος βάζει στο στόμα του Χριστού τους λόγους αυτούς για ν’ αποκτήσουν την δέουσα βαρύτητα. Λίγο πριν (στιχ. 9) λέει ο Χριστός «Σας λέγω δε, ότι εκείνος, που θα χωρίσει την γυναίκα του, εκτός λόγου πορνείας, και νυμφευθεί άλλη, αυτός διαπράττει μοιχεία».
Και αποφαίνονται αμέσως οι μαθητές του (στιχ. 10): «Εάν έτσι πρέπει να γίνει μεταξύ ανδρός και γυναικός, δεν συμφέρει (εννοείται στον άνδρα) ο γάμος». [Το τελευταίο αυτό χωρίο στο πρωτότυπο έχει ως εξής: «ει ούτως εστίν η αιτία του ανθρώπου μετά της γυναικός». Δηλαδή, όπως καταλάβατε τα δύο φύλα στο ανθρώπινο είδος είναι ο άνθρωπος και η γυναίκα.]
Μετά λοιπόν από την απόφανση αυτή των μαθητών του σήκωσε ο Χριστός το λάβαρο του αυτοευνουχισμού. Έκρουσε το μεγάλο θεϊκό σήμαντρο των υπερβατικών και λυσιτελών διδασκαλιών.
Δηλαδή εσείς τι γνωρίζεται; Ότι οι καλόγεροι και ο άγαμος κλήρος προέκυψαν στα καλά καθούμενα. Περιμένεται όμως διότι πιο κάτω θα μάθετε πράγματα που μπροστά τους ο καλογερισμός φαντάζει σχεδόν φυσιολογικός.
Ο Γεώργιος Πλήθων (Γεμιστός), μισή χιλιετία πριν αποκαλούσε τους καλόγερους σμήνος κηφήνων. Και να, τώρα αποτελούν ακόμη υπόδειγμα της κοινωνίας. Αυτοί οι κηφήνες, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τα μοναστήρια σε άντρα ακολασίας. Αυτούς στους οποίους τρέχουν οι πιστοί να τους φιλήσουν τα βρόμικα χέρια τους. Που μ’ ευχαρίστηση ωθούν και τα παιδάκια τους να τους μιμηθούν!!!
Την τελευταία πενταετία, ο πρόεδρος των κληρικών της εκκλησίας της Ελλάδος, επανειλημμένως έχει καταγγείλει ότι «δεν πάει άλλο, έχει γεμίσει η εκκλησία με μητροπολιτάδες ομοφυλόφιλους». Είδατε να ιδρώσει το αφτί κανενός!
Εάν όμως ο χριστιανός πληροφορηθεί ότι το παιδί του πάει να μονάσει σκούζει σαν δαιμονισμένος. Τρελαίνεται με το κακό που τον βρήκε. Τρέχει έξω από τα μοναστήρια και καταριέται τους καλόγερους και τις καλογριές. Ηγούμενους και ηγουμένες. Προσπαθεί να εμπλέξει αστυνομίες και δικαστήρια. Μαραζώνει από τον καημό του. Βρε γομάρι γονιέ, εσύ δεν ήσουν που έτρεχες το παιδάκι σου στα μοναστήρια; Εσένα δεν έβλεπε όταν φιλούσες τα χέρια των κολογήρων; Εσύ δεν του έλεγες για τον καλό παππούλη, τον άγιο άνθρωπο του θεού;
Καλή είναι η καλογερική αλλά για τα παιδιά των άλλων, όχι για τα δικά μας. Μωρέ αδιέξοδο. Σχιζοφρένεια. Αυτό θα πει χριστιανική συνέπεια, ήθος, χαρακτήρας, ευσέβεια, ευλάβεια. Ότι θαυμάζουμε, εκτιμούμε και σεβόμαστε μακριά από την πόρτα μας. Οι καλοί χριστιανοί! Να μη θέλουν να σωθούν τα τέκνα τους, επιλέγοντας τον σιγουρότερο τρόπο, αυτόν του αυτοευνουχισμού. Μετά θυμούνται και επικαλούνται το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» του Γιαχβέ, του πατέρα του Χριστού. Όταν όμως φιλούσαν το χέρι του καλόγερου το είχαν ξεχασμένο.
Ας δούμε τώρα και τα χειρότερα. Και μάλιστα αποκλειστικά από χριστιανικές πηγές.
Ενώ μάλλον ο Χριστός ως τρόπο του λέγειν πρότεινε τον αυτοευνουχισμό, εννοώντας την αγαμία κάθέ είδους, οι πρωτοχριστιανοί εξέλαβαν την προτροπή τοις μετρητοίς. Άνθρωποι με τόσο μυαλό φαίνεται ότι γούσταραν την διδασκαλία του.
Έτσι ο σωματικός ευνουχισμός (αποκοπή του ανδρικού μορίου) κατέστη μάστιγα κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Σε τέτοιο μεγάλο βαθμό μάλιστα ώστε να εξαναγκάσει την Α΄ οικουμενική σύνοδο να αφορίσει την χειρονομία αυτή (Α΄ οικουμ. Συνοδ. Εν Νικαία της Βιθυνίας, 325 μ.Χ., κανών Α΄).
Φαίνεται όμως ότι το πρόβλημα είχε προκύψει ευθύς εξ αρχής: Κανών ΚΓ΄ εκ των Κανόνων των αγίων Αποστόλων «Εί τις κληρικός ών, εαυτόν ακρωτηριάσοι, καθαιρείσθω. Φονεύς γαρ εστιν εαυτού». Αλλά και κανών ΚΔ΄: «Λαϊκός εαυτόν ακρωτηριάσας αφοριζέσθω έτη τρία…».
Πηδάλιον σελ. 23, υπος. (2): «όθεν ακολούθως τω Αποστολικώ παρόντι Κανόνι, ο Αλεξανδρίας Δημήτριος εκάθηρε, κατά τον Σωκράτην, τον Ωριγένην, επειδή και απετόλμησε να ευνουχίσει τον εαυτόν του. Θεωρείται δε ο Ωριγένης μέγιστος πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας.
Ο Κ.Μ. Ράλλης, καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω, Ακαδημαϊκός εν έτη 1930, στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός», στο λήμμα ευνούχος γράφει στη σελ. 755: (υπενθυμίζουμε ότι οι πηγές μας είναι αποκλειστικώς χριστιανικές) «Από της Αλεξανδρείας ο ευνουχισμός εισήχθη εις την Ρώμην, το Βυζάντιον και τον χριστιανισμόν… Και ο επίσκοπος Σάρδεων και απολογητής Μελίτων ήτο ευνούχος… Έχομεν έκτοτε (325 μ.Χ.) πολλά ανέκδοτα χαρακτηριστικά, καθ’ ά η εκκλησία εξηκολούθει να έχη λειτουργούς εκουσίως ευνουχηθέντας… Εν Βυζαντίω, μολονότι ο Μέγας Κωνσταντίνος και κατόπιν ο Ιουστινιανός Α΄ απηγόρευσαν τον ευνουχισμόν, το οικτρό τούτο έθιμο ου μόνον διετηρήθη πάντοτε, αλλά και επισήμως ανεγνωρίσθη η ύπαρξις αυτού… Τα βασιλικά παλάτια έγεμον ευνούχων, καθώς και τα μέγαρα των ευγενών και των πλουσίων… Οι ευνούχοι κατείχον τας κατ’ εξοχήν εμπιστευτικάς θέσεις εν τοις παλατίοις του Βυζαντίου…
Ευνούχοι ήσαν οι πανίσχυροι πρωθυπουργοί: Ευτρόπιος επί Αρκαδίου (395-404), Χρυσάφιος επί Θεοδοσίου Β΄ (408-450), Ευσέβιος επί Νώνσταντος Β΄ (642-648), Σταυράκιος και Αέτιος επί ειρήνης της Αθηναίας (748-802), Βασίλειος επί Νικηφόρου Φωκά (963-969), επί Ιωάννου Τσιμισκή (969-976) και κατά τα πρώτα έτη της βασιλείας του Βασιλείου Β΄, καθώς και πλείστοι άλλοι κατα τους μετέπειτα χρόνους.
Αλλά και πατριάρχαι τινές ανεδείχθησαν εκ της τάξεως των ευνούχων, καθώς επίσης και πολλοί στρατηγοί και ναύαρχοι… Κατά την Παλαιάν Διαθήκην , οι ευνούχοι δεν ηδύναντο να ιερωθώσιν. Αλλά και η υπό του επισκόπου Αλεξανδρείας Δημητρίου συγκλιθείσα εν Καισαρεία σύνοδος τω 228, την εις πρεσβύτερον χειροτονίαν του Ωριγένους εθεώρησεν αντικανονικήν επί τω λόγω ότι ούτος νέος έτι ών είχεν ευνουχίσει εαυτόν, ορμηθείς προς τούτο εκ της ευαγγελικής ρήσεως ‘ εισίν ευνούχοι οίτινες ηυνούχισαν εαυτούς δια την Βασιλείαν των ουρανών».
Μέχρι και το έτος 861 η Α΄ και Β΄ λεγόμενη σύνοδος (κανών Η΄) αφόριζε τους αυτοευνούχους. Το τι ακολούθησε κατά την μετααυτοευνουχιστικά εποχή είναι πασίγνωστο. Τόμοι επί τόμων έχουν γραφεί για τα σεξουαλικά όργια των καλόγερων και των πάσης φύσεως ιερωμένων.
Ο λαός διακωμώδησε αρκούντως το θέμα αυτό ανά τους αιώνες. Αρκεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο «Αντρικά Μουνάτα», εκδ. «Αρχείο Συλλογή Γιώργου Μελίκη». Αυτός ο λαός μήπως δεν αποστάζει αυτήν την ιστορία λέγοντας: «να φοβάσαι από πισινά μουλαριού κι από μπροστινά καλογήρου»; Όποιος τα έβαλε με την φύση γελιοποιήθηκε στο έπακρο.
Όσο ο καλόγερος θα αποτελεί σεβάσμιο πρόσωπο σ’ αυτή την κοινωνία το πεπρωμένο της θα είναι εντελώς στείρο. Ο ευνούχος είναι αδύνατον να γονιμοποιήσει.
Τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους που ευνούχιζαν παιδιά (τους) και μετά τα έκαναν συμβούλους και κρατικούς αξιωματούχους;
Κωνστάντιος Β’ (317-361) ή Flavius Iulius Constantius αναφέρεται ως έρμαιο των ευνούχων και ειδικά του Ευσέβιου
Ιουλιανός (361-363) ή Flavius Claudius Julianus Augustus, δάσκαλός του για 4 χρόνια ήταν ο Γότθος ευνούχος Μαρδόνιος, πάντως μόλις ανέλαβε αυτοκράτορας απέλυσε χιλιάδες παλατιανούς υπηρέτες και ευνούχους
Αρκάδιος (395-404) ή Flavius Arcadius Augustus, ήταν μαριονέτα πολλών μεταξύ των οποίων και του ευνούχου Ευτρόπιου
Θεοδόσιος Β’ (408-450) ή Flavius Theodosius, ήταν ισχυρός ο ευνούχος Χρυσάφιος
Λέων Α’ (457 – 474) ή Flavius Valerius Leo χρησιμοποίησε τους παλατιανούς ευνούχους για να εξουδετερώσει τους Αλανούς συνωμότες που τον ανέβασαν στο θρόνο (Άσπαρ και τον γιο του Αρμπαντούρ)
Ιουστινιανός Α’ (478-573) ή Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus, ο σημαντικός Αρμένιος στρατηγός του Ναρσής Καμσαρακάν ήταν ευνούχος
Κώνστας Β’ (642-648 ), ήταν ισχυρός ο ευνούχος Ευσέβιος
Ειρήνη η Αθηναία (748-802), ήταν ισχυροι οι ευνούχοι Σταυράκιος και Αέτιος
Νικηφόρος Α’ ο Λογοθέτης (802-811), εκλέχθηκε αυτοκράτορας με τη βοήθεια των πατρικίων και των ευνούχων εκθρονίζοντας την Ειρήνη
Λέων Στ’ ο Σοφός (886 – 912), ο ευνούχος Σαμονάς ήταν σύμβουλός του
Ρωμανός Α’ ο Λεκαπηνος (920-944), ο νόθος γιος του Βασίλειος σταδιοδρόμησε σαν ευνούχος ασκώντας μεγάλη επιρροή την περίοδο 976-985
Ρωμανός Β’ (938-963), σύμβουλός του ήταν ο ευνούχος Ιωσήφ Βριγγάς
Νικηφόρος Φωκάς (963-969), οι ευνούχοι Ιωσήφ Βριγγάς, Βασίλειος Λεκαπηνός έλυναν και έδεναν. Ο Βασίλειος τον βοήθησε τον αυτοκράτορα να ξεφορτωθεί τον Βριγγά και αυτός τον έκανε πρόεδρο της Συγκλήτου. Δολοφονήθηκε από τον Ιωάννη Τσιμισκή.
Ιωάννης Τσιμισκής (969-976), δηλητηριάστηκε μάλλον από τον ευνούχο Βασίλειο Λεκαπηνό.
Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος (958-1025), όταν ανέλαβε όλη η εξουσία ήταν στα χέρια του ευνούχου Βασίλειου Λεκαπηνού (ο οποίος επέζησε 5 αυτοκρατόρων!). Ο Λεκαπηνός εκδιώχτηκε γιατί στήριξε την στάση του Βάρδα Σκληρού αφού υπηρέτησε σαν αυτοκρατορικός σύμβουλος από το 945-985 αποκτώντας τεράστια δύναμη και περιουσία.
Ρωμανός Γ’ Αργυρός (1028-1034), ο παρακοιμώμενος αρχιευνούχος Ιωάννης ο Ευνούχος ή Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος είχε ισχύ, ο Ρωμανός δολοφονήθηκε στο λουτρό του και ανέλαβε βασιλιάς ο Μιχαήλ Δ’ ο Παφλαγόνας αδερφός του Ευνούχου που παντρεύτηκε την αυτοκράτειρα Ζωή. Τον Μιχαήλ είχε φέρει νωρίτερα στο παλάτι ο Ιωάννης.
Ζωή (1028-1050), ο αρχιευνούχος Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος οποίος ουσιαστικά κυβερνούσε την αυτοκρατορία. Αυτό το κάθαρμα ανέβασε κάμποσους σαβούρες στο θρόνο του Βυζαντίου, καταστρέφοντας παράλληλα τον αξιότερο και ικανότερο που έβγαλε το Βυζάντιο στην εποχή του, στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη.
Ανδρόνικος Α’ Κομνηνός (1118-1185), σε συνεργασία με τον ευνούχο Πτερυγεωνίτη (Pterygeonites) και τους «εταιριάρχες» του δηλητηρίασε την ξαδέρφη του Μαρία την Πορφυρογέννητη και τον άντρα της. Μετά ανάγκασε τον νόμιμο βασιλιά δεκάχρονο Αλέξιο Β’ να υπογράψει την θανατική καταδίκη της μητέρας του. Μετά σκότωσε και τον Αλέξιο Β’ (στραγγαλισμός με χορδή τόξου). Πιο πριν είχε σφάξει 80,000 Λατίνους την Πόλης. Μετά παντρεύτηκε την 12χρονη Αγνή, κόρη του βασιλιά της Γαλλίας, που προοριζόταν για τον νόμιμο αυτοκράτορα (65 ο Ανδρόνικος)! Η συνέχεια της βασιλείας του ήταν ακόμα πιο εγκληματική και το τέλος του φρικτό! Τα παιδιά του ήταν ιδρυτές της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου