Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΠΕΧΘΑΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΔΕΣΠΟΤΑΡΙΟ ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ

Η μεθοδευμένη δολοφονία του αισθήματος της φιλοπατρίας από τον ιουδαιοχριστιανισμό.
ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ: ”«Εμείς, χριστιανοί μου, ΔΕΝ ΕΧΟΜΕΝ ΕΔΩ ΠΑΤΡΙΔΑ… Δια τούτο και ο Θεός μας έβαλε τον νουν εις το επάνω μέρος, δια να στοχαζώμεθα πάντοτε την ουράνιον βασιλείαν, την αληθινήν πατρίδα μας.» (Διδαχή Α , 1, Ι. Μενούνου.)

Για ποιους λόγους τα χριστιανικά ιερατεία επιχείρησαν και κατάφεραν να αμβλύνουν στα ποίμνιά τους το φυσιολογικότατο και πανανθρώπινο φιλοπατριδικό αίσθημα; Η απάντηση είναι πολύ απλή ισχυρίζομαι. Αιτία της εμμονής τους αυτής είναι η απληστία που μαστίζει την φύση τους. Είναι ο άκρατος κηφηνισμός τους. Δεν επιθυμούν μόνον να περνάνε καλά, εις βάρος των άλλων, αλλά να περνάνε όσο γίνεται καλύτερα.
Για να αυξήσουν λοιπόν τις προϋποθέσεις της καλοπέρασής τους, τους είναι αναγκαίο να αυξάνουν τον αριθμό των προβάτων του κοπαδιού τους. Μπορεί τα πρόβατα να ανήκουν σε διαφορετικές ράτσες, αλλά γενικώς τα γαλατάκια, τα μαλλάκια και κρεατάκια τους έχουν σχεδόν την ίδια αξία. Εδώ που τα λέμε, το κάθε διαφορετικό, όπως και να το κάνουμε, έχει και την χάρη του. Τα ολλανδέζικα, φερ’ ειπειν, κατεβάζουν πολύ γάλα, τα σαμοθρακίτικα είναι λουκούμια στη σούβλα, τα ασιατικά δίνουν καλό μαλλί… και πάει λέγοντας.
Έτσι λοιπόν δεν τους συμφέρει να υπόσχονται ότι το κοπάδι τους δέχεται μόνον ελληνικά προβατάκια, διότι θα παραμένει συνεχώς μικρό σε αριθμό. Ο αρχιαπατεώνας Παύλος το είπε έξω από τα δόντια: δεν υπάρχει Έλληνας ή Ιουδαίος, αρσενικό ή θηλυκό (πρόβατο)…
Επομένως, προβατάκια αφήστε κατά μέρος πατρίδες, φύλο, φυλή, χρώμα… ξεχάστε τους τόπους σας και τις ιστορίες σας και τους πολιτισμούς σας. Εδώ είμαστε όλοι το ίδιο. Μάζα. Πρόβατα. Δούλοι του θεού. Χέστε πατρίδες και προγόνους. Ένας αριθμός και πολύ σας πέφτει. Το χιλιοστό εκατοστό τεσσαρακοστό τρίτο πρόβατο του ποιμνίου των δούλων του θεού. Κι αν είσαι μαύρο ή άσπρο ή ζυγούρι ή βετούλι, σιγά τα λάχανα.
*******
Ο Παύλος αποκλήθηκε απόστολος των Εθνών. Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι σκοπός του ήταν η διάδοση του χριστιανισμού στους εθνικούς τού τότε γνωστού κόσμου. Η πρόθεσή του αυτή αναλύεται, ξεκάθαρα και στα ίσα, μέσα στις επιστολές του και στις πράξεις των αποστόλων. Μάλιστα τσακώθηκε με τον Πέτρο, μέχρι και ανόητο τον αποκάλεσε, επειδή αυτός ήταν της γνώμης ότι η διδασκαλία του Ευαγγελίου έπρεπε να απευθυνθεί κυρίως προς τους Εβραίους.
Δυο μυστήρια όμως προηγούνται πριν την εκδήλωση της πρόθεσής του αυτής. Το πρώτο έχει να κάνει με την θεαματική του στροφή, που από ανελέητος διώκτης του χριστιανισμού, κατέληξε ως ο ποιο φανατικός απόστολός του. Διότι οι εξηγήσεις του ίδιου περί του γεγονότος αυτού δεν μπορούν να πείσουν, πλην των πιστών, κανέναν νοήμονα άνθρωπο. Το δεύτερο μυστήριο είναι η στροφή του προς την διδασκαλία του Ευαγγελίου κυρίως στους εθνικούς. Μάλλον δεν επρόκειτο για μια επιλογή, λόγω διαφορετικού γούστου, από τους λοιπούς αποστόλους, αλλά για τη εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδίου.
Την ερμηνεία των δύο αυτών μυστηρίων – αλλά και την εξήγηση του μυστηρίου της διάδοσης του χριστιανισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο, δηλαδή το πώς μια θρησκεία «πτωχών τω πνεύματι» επιβλήθηκε σ’ ανθρώπους και έθνη κατά πολύ σοφότερων ανθρώπων – μας τη δίνει με καθαρό και τεκμηριωμένο τρόπο, ο Γεώργιος Ιεροδιάκονος, στο βιβλίο του «Η ΜΕΘΟΔΕΥΜΈΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ», εκδ. «Νέα Θέσις». Από τα πολλά σχετικά βιβλία που διαβάσαμε, νομίζουμε ότι αυτό ξεχωρίζει αρκετά ως προς το ειδικό βάρος του. Θεωρούμε το βιβλίο αυτό ανεκτίμητο.
Ποια όμως η σχέση της «πολιτικής» αυτής του Παύλου, με το πατριωτικό αίσθημα των εθνών και των λαών του κόσμου; Αυτή τη σχέση λοιπόν θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε στο παρόν πόνημα. Διότι έχουμε την γνώμη ότι δίχως τη δολοφονία του πατριωτικού αισθήματος, το οποίο είναι εγγενές και φυσιολογικότατο σ’ όλους τους ανθρώπους, θα ήταν αδύνατη η επικράτηση του χριστιανισμού, και προπαντός η διαιώνισή του.
Εάν ο Παύλος αναγκάζονταν να διατυπώσει ολόκληρη την τακτική του στρατηγικού του στόχου θα την έλεγε ως εξής: «δεν υπάρχει Έλλην ή Ιουδαίος». Πράγματι έτσι ακριβώς το διατύπωσε ο ίδιος, όπως είναι καταγεγραμμένο μέσα στη Καινή Διαθήκη. Για τον Παύλο δυο λαοί-έθνοι υπάρχουν μπροστά του: οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι. Οι υπόλοιποι δεν τον ενδιαφέρουν. Γνωρίζει άριστα, ότι, για να κερδίσει τον πόλεμο, πρέπει οπωσδήποτε να πείσει τους Έλληνες.
Πώς όμως μπορεί να πείσει τους Έλληνες ένας Ιουδαίος και μάλιστα για μια Ιουδαϊκή υπόθεση, όταν οι Έλληνες παθαίνουν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης Ιουδαίος!
Μόνον ένας τρόπος υπήρχε: να ξεκοπεί ο Έλληνας από την παράδοσή του, από τον πολιτισμό του, από τους δεσμούς με τους προγόνους του, από το πατριωτικό του αίσθημα. Εάν κανείς ξεπέσει σ’ αυτήν την κατάσταση τότε είναι ορφανός, ανίσχυρος και ανήμπορος. Χρειάζεται έναν θετό πατέρα, έναν κηδεμόνα. Και τότε είναι η στιγμή να του πασάρει κανείς έναν τέτοιο πατέρα που χρειάζεται.
Προσέξτε πώς ακριβώς δουλεύει αυτή τη μηχανή ο Παύλος: (Προς Ρωμαίους 8, 15-17) «… αλλ’ ελάβετε πνεύμα που σας κάνει υιούς, δια του οποίου φωνάζουμε ‘ Αββά, Πατέρα’. Αυτό το Πνεύμα μαρτυρεί μαζί με το πνεύμα μας ότι είμεθα παιδιά του θεού…». Ξέρεται ποιος είναι ο πατέρας αυτός; Είναι ο Γιαχβέ, ο θεός των Ιουδαίων.
Πράγματι ο Παύλος υπήρξε μέγας αρχιστράτηγος στην τακτική αυτή, όπως και στις υπόλοιπες, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια. Μπροστά στο ταλέντο του αυτό, θα έπρεπε κανείς να του βγάλει το καπέλο!
Το τέχνασμα πέτυχε απόλυτα. Ιδού η απόδειξη: εδώ και μιάμιση χιλιετία, αλλά ακόμα και σήμερα, ποιός γνωρίζει και μέχρι πότε, οι Έλληνες έψαλλαν και ψάλουν στις εκκλησίες τους το τροπάριο, «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ»! Έλληνες άνθρωποι με Εβραίους πατέρες!!!
Ας δούμε τώρα πως μεθόδευσε την τακτική της υποβάθμισης των πατέρων των Ελλήνων, ώστε ν’ ανοιχτεί ο δρόμος για το σπάσιμο των δεσμών των Ελλήνων από τους προγόνους τους. Έπρεπε να γελοιοποιηθεί η ύψιστη αρετή των προγόνων αυτών. Σ΄ όποιο μήκος και πλάτος της υφηλίου, αν κάνει κανείς την ερώτηση, ποια ήταν η μεγάλη αγάπη των Ελλήνων, θα πάρει την απάντηση: η φιλοσοφία. Ότι οι Έλληνες είχαν πολλούς φιλοσόφους, σ’ όλα τα μέρη που ζούσαν και σ΄ όλες τις αποικίες τους. Ότι είχαν πολλές φιλοσοφικές σχολές, όπου μάθαιναν γράμματα, αριθμητική και τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς. Σχολές όπου μορφώνονταν.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Παύλος διάλεξε τους Κορίνθιους, για να τους απευθύνει τον κατάπτυστο λόγο του, με τον οποίο επιχειρεί να εξευτελίσει την σοφία και φυσικά τους σοφούς, δηλαδή τους φιλοσόφους προγόνους των Ελλήνων. Διότι κανένα άλλο έθνος δεν διέθετε τέτοιου είδους ανθρώπους. Εάν δε υπήρχαν φιλόσοφοι άλλης εθνικότητας, αναγκαστικά ήταν σπουδαγμένοι σε ελληνικές σχολές ή ήταν μαθητές Ελλήνων φιλοσόφων. Οι Ρωμαίοι φιλόσοφοι ήταν ή Επικούρειοι ή Πλατωνικοί ή Στωικοί ή Πυθαγόρειοι, κλπ.
Για πρώτη φορά, λοιπόν, στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, παρουσιάζεται ένας τόσο ποταπός άνθρωπος, ο οποίος αποτολμά να περιφρονήσει, την κατ΄ εξοχήν ανθρώπινη επίδοση! Την ενασχόληση των ανθρώπων με την προσπάθεια του εξανθρωπισμού τους. Την καλλιέργεια των ανώτερων ανθρώπινων δυνατοτήτων. Την τάση των ανθρώπων να μορφωθούν, δηλαδή από άτομα να γίνουν προσωπικότητες. Αυτό το ελεεινό ανθρωπάριο είναι μέγιστος αρχιάγιος του χριστιανισμού. Τον τιμούν άνθρωποι που φέρουν το όνομα των Ελλήνων. Ας τον ακούσουμε πόσο χυδαία υβρίζει τη σοφία, αυτή τη Θεά των Ελλήνων, αλλά και την σύνεση και πώς εξυμνεί τη χριστιανική μωρία. Αποκλείεται να πέρασε άλλος άνθρωπος απ΄ αυτόν τον κόσμο, που να διέθετε τέτοιο απίστευτο θράσος και τόση χαμερπή αγένεια:
(Προς Κορινθίους Α΄ 1, 18-31) «διότι είναι γραμμένο (εννοείται στην Π.Δ,). Θα εξαφανίσω την σοφίαν των σοφών και την σύνεσιν των συνετών θα εκμηδενίσω’. Πού είναι ο σοφός; Πού ο γραμματεύς; Πού ο συζητητής του κόσμου τούτους; Δεν εμώρανε ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; Διότι αφού, κατά την σοφίαν του Θεού, ο κόσμος δεν εγνώρησε με την σοφίαν του τον Θεόν, ευδόκησεν ο θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώσει εκείνους που πιστεύουν. Οι Ιουδαίοι θέλουν θαύματα, οι δε Έλληνες σοφίαν, εμείς όμως κηρύττουμε Χριστόν σταυρωμένον, ο οποίος εις μεν τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλον, εις δε τους ΄Ελληνας μωρία, αλλά σ’ εκείνους που είναι καλεσμένοι, Ιουδαίους και Έλληνας, ο Χριστός είναι θεού δύναμις και Θεού σοφία.
Διότι εκείνο που θεωρείται θεία μωρία είναι σοφώτερον από την σοφίαν των ανθρώπων, και εκείνο που θεωρείται αδυναμία του Θεού είναι δυνατώτερον από την δύναμιν των ανθρώπων».
Αμέσως στη συνέχεια γίνεται η τέλεια περιγραφή του χριστιανικού συρφετού:
«Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοί είσθε σεις που ο Θεός εκάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπον, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν, αλλά τους μωρούς του κόσμου εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον εδιάλεξε ο Θεός δια να καταισχύνη τους δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινήν καταγωγήν κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο Θεός, ακόμα και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήση εκείνα που υπάρχουν».
Αυτό το τελευταίο «εδιάλεξε ο Θεός, ακόμα και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήση εκείνα που υπάρχουν», όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, περικλείει ολοκληρωτικά την πεμπτουσία της ιουδαιοχριστιανικής τακτικής. Δηλαδή με την φοβέρα ενός ανύπαρκτου θεού (κάτι που δεν υπάρχει), ο χριστιανισμός επιχείρησε να καταργήσει ότι ωραίο, αληθινό και βεβαίως υπαρκτό είχαν επιτύχει οι άνθρωποι, μέχρι εκείνη την στιγμή: Κατάργησε τις φιλοσοφικές σχολές, κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, γκρέμισε κάθε καλλιτεχνικό επίτευγμα των Ελλήνων, αγάλματα, ναούς, δημόσια κτήρια, έκαψε βιβλιοθήκες.
Έπρεπε η ανθρωπότητα να βυθιστεί στην χριστιανική αρετή της μωρίας. Η ευγενική καταγωγή έπρεπε να εξαφανιστεί από το πρόσωπο τη γης. Η παιδεία έπρεπε να ριχτεί στο «πυρ το εξώτερον», η δημοκρατία να αποβληθεί ακόμα κι από το λεξιλόγιο. Πράγματι, από την επικράτηση του χριστιανισμού μέχρι και την απελευθέρωση του 1821, δεν έπεσε ούτε μια ψήφος μέσα σε κάλπη!
Ο σκοταδισμός που πλανιόνταν μιάμιση χιλιετία στους τόπους των Ελλήνων, άφησε ίχνη ορατά μέχρι και σήμερα. Η φρικτή καταπίεση του ιερατείου, το οποίο πάντοτε συνέπραττε με την εκάστοτε εξουσία, δεν έχει παρά δυο δεκαετίες που ξεθύμανε στη χώρα της Ελλάδας. Μέχρι την δεκαετία του 1970, λόγου χάρη, μαθητές της μέσης εκπαίδευσης τιμωρούνταν εάν δεν εκκλησιάζονταν την Κυριακή.
Πρόκειται λοιπόν για το ολοκληρωτικό αναποδογύρισμα των αξιών του ελληνικού πολιτισμού. Εδώ τίθενται υπό καταλυτική κατηγορία όλες οι αρετές των Ελλήνων. Η χυδαιότητα στο μέρος της ευγένειας. Η μωρία στο μέρος της σοφίας. Η σύνεση αντικαθίσταται από την απερισκεψία και η δύναμη από την αδυναμία. Η ευγενική καταγωγή θεωρείται κατάρα. Δεν νομίζουμε ότι μπορεί να υπάρξει πιο παραστατική περιγραφή του χριστιανικού πνεύματος. Μ’ αυτό το πνεύμα κλήθηκαν ν΄ ανταλλάξουν οι Έλληνες τον λαμπρό τους πολιτισμό. Ποτέ η χυδαιότητα δεν ρίχτηκε με τόση μανία κατά της μόρφωσης.
Τι προτείνει λοιπόν ο βάρβαρος αυτός; Έλληνες, αν δεν απαρνηθείτε την ταυτότητά σας, τη ευγενική σας καταγωγή, δηλαδή τις αρετές των προγόνων σας και τελικά τους ίδιους τους προγόνους σας, είστε χαμένοι από το χέρι του Θεού. Οι περισσότερες επιστολές του Παύλου διακατέχονται απ’ αυτό το πνεύμα.
Υπάρχει όμως ένα είδος ανθρώπου που συγκεντρώνει όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία περιέγραψε προηγουμένως ο Παύλος. Τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που κάλεσε ο Θεός στις τάξεις του. Το είδος αυτό φέρει όνομα. Λέγεται δούλος. Πράγματι, ο ποταπός αυτός άνθρωπος υπήρξε ο ύπατος εγκωμιαστής της δουλείας.
Προς Ρωμαίους, 13. 1 «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν… Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν… Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».
Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον».
Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».
Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».
Φαίνεται όμως ότι το σχέδιο ήταν γενικό:
Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».
Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».
Μάλιστα οι κατοπινοί τελειοποίησαν το σχέδιο σε αξιοθαύμαστο βαθμό:
Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535, Ιωάννου Χρυσοστόμου, («ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980): «Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξη ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».
Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντες ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου… Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξη ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».
Μας προτείνει λοιπόν ο χριστιανισμός να γίνουμε δούλοι, όσοι δεν έτυχε ακόμα να είμαστε. Ο δούλος δεν έχει πατρίδα. Είναι άπατρις. Βρίσκεται εκεί που τον έχουν σύρει. Δεν έχει πάτρια. Ποιου λαού πατριώτης θα μπορούσε να είναι; Κανενός. Εξ ου και το «όπου γης και πατρίς».
Όμως πατρίδα δεν είναι μόνο η γη της πατρίδας. Είναι και κάτι, κατά πολύ, περισσότερο. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε, στη συνέχεια, το λέμε τώρα αμέσως:
Δεν μπορεί, δεν γίνεται ένας σωστός χριστιανός να είναι πατριώτης. Τελεία και παύλα. Εάν όμως παρουσιαστεί μια τέτοια περίπτωση, όπου πράγματι κάποιος που δηλώνει χριστιανός, έχει δείξει όντως πατριωτική συμπεριφορά, τότε αυτομάτως καθίσταται αιρετικός. Απλούστατα διότι έχει παραβεί βασικές εντολές του Ευαγγελίου. Είναι ή δεν είναι θεόπνευστη η Καινή Διαθήκη; Ασφαλώς και είναι. Για να δούμε τη λέει η θεοπνευστία, για το ζήτημα αυτό: μα δεν τα έχουμε ήδη αναφέρει. Δεν είναι γραμμένα πριν από δεκαριά αράδες;
Είναι ή δεν είναι μέγιστος άγιος της χριστιανοσύνης ο Χρυσόστομος; Και μάλιστα προστάτης της παιδείας των Ελλήνων! Τι λέει λοιπόν αυτός για το συγκεκριμένο θέμα: «και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος». Όταν αυτή την χυδαιότητα την ανέχεται κανείς πώς μπορεί να λέγεται Έλλην; Μωρέ καλοί χριστιανοί ξέρεται ότι οι Έλληνες δίδασκαν στα παιδιά τους ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία; Ξέρεται ότι στον γραπτό και προφορικό λόγο εάν τοποθετηθούν οι δυο αυτές λέξεις η μια δίπλα στην άλλη, πρέπει η μια από τις δυο να αυτοκτονήσει. Ακούσατε ποτέ την έκφραση, Έλλην δούλος ή δούλος Έλλην;
Ιδού ένας σωστός χριστιανός και άγιος του έθνους (τρομάρα του) πως ξεκαθαρίζει το ζήτημα:
Από το βιβλίο του Ι.Θ.Κακριδή «ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΆΔΟΣΗ» έκδ. Εθνικής Τραπέζης, σελ. 13 διαβάζουμε: «Είναι χαρακτηριστικό ότι ως τον 18ο ακόμη αιώνα το χριστιανικό κήρυγμα αμφισβητεί την ελληνικότητα από το εκκλησίασμά του, που το αποτελούσαν ωστόσο Έλληνες. Αδελφοί μου, λέει ο Κοσμάς, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί…». Κοσμά Αιτωλού 1779, Διδαχαί, εκδ. Αρχιμανδρίτου Α.Ν.Καντιώτου 1959, σελ. 59.
Ο παππούλης αυτός μας το λέει στα ίσα: ή χριστιανός ή Έλληνας. Δεν γίνεται και τα δυο μαζί.
Ποιά είναι η αλήθεια για τον ρόλο της εκκλησίας στη επανάσταση του 1821; Το ζήτημα έχει ήδη διαλευκανθεί. Δεν είναι πρόθεσή μας εδώ να παρουσιάσουμε τα σχετικά ντοκουμέντα. Είναι πολλά και ξεκάθαρα. Η εκκλησία αφόρισε επανειλημμένως τους επαναστάτες.
Ο Αθανάσιος Διάκος, ο Παπαφλέσσας και οι λοιποί επαναστάτες, αφού έλαβαν τους αφορισμούς, τους έγραψαν εκεί που ταίριαζε στους εαυτούς τους. Εις αρχή δια των Ελληνοπρεπών των πράξεων, αγώνων υπέρ σωτηρίας του γένους, όπως αληθώς πιστοποίησαν.
Κι όμως, πατριώτης δεν είναι τόσο και κυρίως αυτός που μόνον πολεμά υπέρ της πατρίδας του. πώς γίνεται αυτό; Ας το κυττάξουμε καλύτερα το ζήτημα. Στον πόλεμο είτε αυτός είναι απελευθερωτικός είτε αμυντικός, λαμβάνει μέρος κανείς και για την υποστήριξη των συμφερόντων του. Είτε για να απελευθερώσει την περιουσία του ή για να αποκτήσει περιουσία. Όταν λοιπόν έχει κανείς μόνο τέτοιες βλέψεις, τότε δεν μπορεί να ονομαστεί πατριώτης.
Για τον προσδιορισμό αυτό, του πατριώτη, χρειάζονται επί πλέον στοιχεία και χαρακτηριστικά. Στοιχεία και χαρακτηριστικά τα οποία τα διέθεταν μεν οι επαναστάτες του 1821, αλλά όχι σε βαθμό ικανό, ώστε να πετύχουν ολοκληρωτικά. Γι’ αυτό τον λόγο απελευθέρωσαν μεν οι άνθρωποι αυτοί τη γη της Ελληνικής πατρίδος, αλλά όχι και την ελληνική ψυχή. Η ψυχή αυτή παρέμεινε χτικιασμένη από την χριστιανική φυματίωση. Την απάτριδα αυτή ανθελληνική χολέρα: «Των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ».
Εάν πετύχαινε ολοκληρωτικά η επανάσταση, τότε θα έπρεπε να ακούγονταν, αντί του κατάπτυστου προαναφερθέντος τροπαρίου, το «Των αγίων πατέρων ημών Δευκαλίωνος και Πύρρας, των αγίων προπατόρων Θαλή, Δημόκριτου, Επίκουρου, των αγίων Ρήγα Φεραίου, Καΐρη, Ροΐδη, Ίωνος Δραγούμη και πάντων των υπέρ πατρίδος πεσόντων και διωκομένων υπό του δουλικού χριστιανικού ιερατείου».
Ξέρουμε ότι σας ακούγονται από παράξενα μέχρι και γελοία τα λόγια αυτά. Έχετε δίκιο, διότι μετά από μιάμιση χιλιετία χριστιανικού κυριελέησον, Αβράμηδων , εν Βηθλεέμ, Σιων, Καπερναούμ, Ιορδάνη ποταμό και κάθε αποκλειστικά εβραϊκό άκουσμα, είναι φυσικό να ξινίζονται τ’ αυτιά σας όταν ακούσουν κάτι το ελληνικό.
Πατριώτης λοιπόν είναι αυτός που είναι τέτοιος 365 μέρες το χρόνο, κι όχι απαραιτήτως και κυρίως αυτός που πηγαίνει στον πόλεμο. Το σπεύδειν εις τον πόλεμον είναι αναγκαία μεν προϋπόθεση αλλά όχι ικανή.
Αλλά ακόμα και στον πόλεμο βρήκε τρόπο να μας εξευτελίζει η συμμορία του χριστιανικού ιερατείου. Μας αντικατέστησε τον τρομερό των Ελλήνων Θεό του πολέμου Άρη, με την κυρά κατίνα αγία Βαρβάρα!!! Να βλέπουμε το ελεεινό αυτό θέαμα, Στρατηγοί και αξιωματικοί να προσκυνούν και να ασπάζονται τα βρόμικα χέρια του δουλικού χριστιανικού ιερατείου!! Όταν απαγορεύονταν στους Έλληνες, ρητώς και κατηγορηματικώς, να προσκυνούν ακόμα και τους Θεούς τους. Οποίος εξευτελισμός για την ελληνική ψυχή.
Είναι προς ντροπή σας κύριοι στρατιωτικοί να προσκυνάτε το ιουδαιοχριστιανικό ιερατείο. Σας απευθύνουμε ένα μεγάλο κατηγορώ. Πρέπει να μας απαντήσετε ξεκάθαρα με ποιό δικαίωμα προσκυνάτε ανθρώπους που πιστεύουν σε αρετές του είδους: «και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος», «Αδελφοί μου, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί…», «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού», «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».
Αφού γνωρίζουμε ότι, ευτυχώς, το φρόνημά σας είναι ελληνικότατο, γιατί άραγε χρειάζεστε τις ευλογίες του δουλοπρεπούς παπαδαριού; Γιατί ανέχεστε να σας ταλαιπωρούν, σε κάθε εθνική γιορτή, στήνοντάς σας, με τις ώρες, μπροστά στα ιουδαϊκά λάβαρα;
Οι Έλληνες δεν πολέμησαν ποτέ κινούμενοι από τα χριστιανικά τους αισθήματα, αλλά από τα ελληνικά. Διότι το ελληνικό μεδούλι τους δεν μπόρεσε ποτέ να το φθείρει η δουλική χριστιανική πανούκλα. Έφθειρε όμως τις σάρκες του ελληνικού σώματος. Απ’ έξω χριστιανικό κι από μέσα ελληνικό. Μια σχιζοφρενική ύπαρξη.
Το παπαδαριό με ψυχή και με δόντια προσπαθεί, μάταια πλέον, ν’ αποκρύψει τα αμαρτήματα που διέπραξε κατά του ελληνικού λαού. (Μέσα από την παρούσα ιστοσελίδα, έχουμε παρουσιάσει, και θα παρουσιάσουμε κι άλλα ντοκουμέντα, που φωτίζουν τις σκοτεινές πτυχές και γωνιές του θέματος. Επίσης κι άλλοι πολλοί πράττουν ανάλογα).
Μέχρις ότου ο ελληνικός λαός θα παραμένει μέσα στο ιστορικό σκοτάδι, ο πατριωτισμός του θα τυγχάνει κουτσός και ελλιπής. Θα περιορίζεται στον πόλεμο, κάτι που είναι σίγουρο, κι όχι και στην καθημερινότητα. Επείγει λοιπόν η απελευθέρωση της ελληνικής ψυχής.
 
ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ:


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου