Η θρησκευτική ανεπάρκεια, ως προς την ανάπτυξη λογικών επιχειρημάτων υπέρ των «αληθειών» της, εξαναγκάζεται σε συλλογιστικούς σαλτιμπάγκικους ακροβατισμούς, προκειμένου να διατηρεί αναλλοίωτο τον φόβο του θεού.Αυτόν τον φόβο ο οποίος αποτελεί την αστείρευτη πηγή που τροφοδοτεί με ενέργεια, τον αμαρτωλό οργανισμό της κάθε θρησκείας.
Δυστυχώς, για την ανθρωπότητα, τέτοια γελοία θεολογολογικά νούμερα παίχτηκαν ακόμα κι από επιστήμονες.
ΝΙΤΣΕ ΓΙΑ ΠΑΣΚΑΛ: «…Ο ΠΑΣΚΑΛ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΕ ΟΤΙ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΑΦΘΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ, ΕΝΩ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ!» «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ»
Επιχείρημα, του Γάλλου Blaise Pascal (1623-1662), το οποίο συνήθως καλείται «στοίχημα του Pascal» και συνοψίζεται ως εξής:
«Δεν μπορούμε να αποδείξομε ότι υπάρχει Θεός. Αλλά αν υπάρχει Θεός, τότε ο πιστός θα κερδίσει τα πάντα (βασιλεία των ουρανών) και ο άπιστος θα χάσει τα πάντα (κόλαση). Εάν πάλι Θεός δεν υπάρχει, τότε ο πιστός δεν χάνει τίποτα και ο άπιστος δεν κερδίζει τίποτα. Έτσι λοιπόν, με το να πιστεύομε στον Θεό έχομε τα πάντα να κερδίσουμε και τίποτα να χάσουμε.» Ορίστε πώς η πίστη για τον Πασκάλ είναι αποκλειστικά θέμα ιδιωτικού συμφέροντος (idiot = βλαξ, ηλίθιος. Η ελληνική άποψη – πολίτης, politics – προτάσσει: ώστε για να σωθούμε όλοι. στο «διάλο» ο οποιοσδήποτε ένας)
Λέει ο Πασκάλ: «… τότε ο πιστός θα κερδίσει τα πάντα (θα πάει στον Παράδεισο) και ο άπιστος θα χάσει τα πάντα (θα πάει στην Κόλαση)…»
Κι όμως, σύμφωνα με τους λόγους των Ευαγγελίων, τους λόγους των Πατέρων της Εκκλησίας και τους λόγους των αγίων γερόντων του μοναχισμού, καθόλου δεν είναι έτσι τα πράγματα. Διότι, ακόμα και για τον πιστό, η κατάκτηση του παραδείσου, είναι από δυσκολότατη μέχρι και αδύνατη (τα πατερικά και γεροντικά κείμενα βρίθουν από τέτοιου είδους ομολογίες).
Δηλαδή, όταν οι ίδιοι οι γέροντες δηλώνουν συνεχώς ότι μάλλον δεν θα κερδίσουν την Βασιλεία των Ουρανών, λόγω των αμαρτημάτων τους (μέχρι περίπου τα εξήντα τους ο διάβολος βρίσκεται νυχθημερόν μέσα στο σώβρακό τους και μετά μετακομίζει στον εγκέφαλό τους, για να τους υπενθυμίζει συνεχώς ότι χαράμισαν τη ζωή τους για ένα τίποτα), αμαρτήματα τα οποία είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγουν – αυτοί που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στην άσκηση, έτσι ώστε ν’ αυξήσουν τις πιθανότητες της εισόδου τους στον παράδεισο – τότε οι λαϊκοί μπορείτε να φανταστείτε πόσο λιγότερες πιθανότητες διαθέτουν;
Επομένως ο συλλογισμός του Πασκάλ είναι απατηλός, διότι εκλαμβάνει με σιγουριά την είσοδο στον παράδεισο, με μόνη την προϋπόθεση της πίστης, κάτι που η θρησκεία του η ίδια δεν αποδέχεται.
Αλλά και με την πίστη, αυτή καθ’ αυτή, υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Παράδειγμα:
Στο σχολείο που εργάζομαι κόπιαζε μια φορά τη βδομάδα, για να σώσει τις ψυχές των μαθητών, ο Πατήρ Δανιήλ, ιεροκήρυκας και ’ξομολόγος της ιεράς μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης.
Παραμονές της 28ης Οκτωβρίου λοιπόν, μεταξύ των άλλων, ανάφερε για κάποιον στρατιώτη, ο οποίος πυροβολήθηκε στο κεφάλι από γερμανικό όπλο, αλλά δεν έπαθε τίποτα, επειδή εξοστρακίστηκε το βλήμα. Ο λόγος; Ήτανε λέει πολύ πιστός.
Αμέσως τότε σηκώθηκε ένας μαθητή και ρώτησε τον ‘ξομολόγο εάν ήταν πιστός άνθρωπος.
Τι να κάνει κι ο ερίφης, ξέσπασε σε φοβερή ομολογία πίστεως.
Μόλις τελείωσε λοιπόν το κατεβατό του, του λέει ο μαθητής:
Παππούλη, την επόμενη βδομάδα που θα έρθεις, θα φέρω το δίκανό μου, και θα σου ρίξω ένα μονοβόλι, απ’ εκείνα που έχω για τα αγριογούρουνα, στο κεφάλι. Δεν πιστεύω να μη καθίσεις;
Έτσι, απάλλαξε το παληκαράκι το σχολείο του από τον ψυχοθεραπευτή Δανιήλ, ο οποίος μετά από εικοσαετή αδιάκοπη παρουσία, δεν ξαναπάτησε το ποδάρι του στο σχολείο αυτό.
Μια σκατούλα άνθρωπος (εννοείται μπροστά στον μεγάλο ανάστημα του Πασκάλ), πυροβόλησε (η ερώτηση σκοτώνει το κήρυγμα) στο δόξα πατρί, την τεράστια πίστη του υποκριτή. Πίστη που ο ίδιος έλεγε – βάσει των γραφών – ότι μπορεί να μετακινήσει βουνά ολόκληρα.
Μια πίστη που πρέπει να την έχουν όλοι, εκτός απ’ αυτούς που την διδάσκουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου